หลังจากกลับจากไทย นายจ้างก็คุยกันเรื่องต่อสัญญาจ้าง ตามกฎหมายแรงงานคือสัญญาจ้างเราอยู่ได้ 3 ปี และสามารถต่อได้อีก 1 ปี 10 เดือน เรากับเพื่อนเลยตกลงกันว่าจะต่อสัญญา นายจ้างก็โอเคดีใจใหญ่เลย
   
      ด้วยความดีใจก็ต้องฉลอง!!! โดยการพาไปเที่ยว เงื่อนไขคือต้องเก็บเกี่ยวผักรอบนี้ให้หมด แล้วจะพาไปเที่ยวสวนสนุก everland เรากับเพื่อนก็เร่งมือทำงาน ใช้เวลาประมาณ 1 เดือน ก็เคลียร์งานเสร็จ

      เช้าวันเสาร์ก็ออกเดินทางแต่เช้า โดยมีนายจ้างผู้ชายเป็นคนขับรถให้ และทุกอย่างฟรีค่าใช้จ่าย ไม่ว่าจะค่ากิน หรือค่าบัตรต่างๆ  เราเริ่มต้นกันที่ล่องแก่ง ต่อด้วยนั่งรถไฟและขึ้นกระเช้าชมสัตว์ ตามด้วยรถไฟเหาะ และกำลังจะไปต่อที่ไวกิ้ง

      เครื่องเล่นไหนที่น่ากลัวๆ นายจ้างจะยืนรอพวกเราอยู่ข้างล่าง เรากับเพื่อนจะเล่นกันแค่ 2 คน ถ้าไม่น่ากลัวก็เล่นด้วยกันหมด

      ด้วยความที่นายจ้างผู้หญิงเขาชอบเที่ยว เขาก็จะดูสนุกเป็นพิเศษ เขาเลยบรรยายนู้นนี่นั้นไปด้วย ขณะเดินไปเครื่องเล่นอันใหม่ คงเป็นเพราะหันหลังมาคุยด้วยขณะที่ยังเดินอยู่ เนื่องจากลักษณะประเทศเกาหลีจะเป็นเขา และต่างคนก็ต่างตื่นเต้นกับสิ่งรอบข้างทกคนเลยไม่ได้สนใจ
 
     พอทุกคนหันกลับมาเท่านั้นแหละ คือนายจ้างผู้หญิงล้มลงไปนอนกับพื้น ทุกคนก็รีบเข้าไปช่วย พอลุกขึ้นได้ ปรากฎว่า "แขนผิดรูป"

     ณ ตอนนั้นก็เลยพากันไปห้องพยาบาล เจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลกรอกประวัติและพาขึ้นรถฉุกเฉิน ส่งต่อไปยังโรงพยาบาลในตัวเมือง หลังจากปฐมพยาบาลเบื้องต้นก็ส่งเข้า โรงพยาบาลใหญ่ในโชล

     จบทริปด้วยการดามเหล็กที่แขน และนอนค้างโรงพยาบาลอีกเกือบเดือน

      นายจ้างก็ขอโทษพวกเราใหญ่เลย ว่าเป็นเพราะเขาเลยทำให้เราไม่ได้เที่ยว ด้วยความที่ได้ภาษานิดเดียวก็ตอบได้แค่ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องกังวลเลย 

       หลังจากแยกย้ายเข้าห้องฉุกเฉินเรากับเพื่อนก็ได้รออยู่ข้างนอก ก็เดินเล่นรอแถวนั้น สักพัก นายจ้างผู้ชายเลยโทรตาม และแวะพาไปกินซูชิ ก่อนพากลับบ้าน

        หลังจากนั้นนายจ้างผู้หญิงก็ไม่ได้ทำงานเลยเกือบปี พอกลับมาทำงานก็ทำได้น้อยลงไม่เร็วเหมือนเมื่อก่อน รายรับเลยน้อยลง ไม่คุ้มค่ากับรายจ่าย

        เช้าวันหนึ่ง บรรยากาศสดใส เรากับเพื่อนก็เปิดเพลงฟัง และเก็บผักตามปกติ นายจ้างเดินเข้ามาบอกว่าหยุดทำงานก่อน มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ทุกคนเลยไปรวมตัวกันที่ห้องพัก

        ใช้วิธีการคุยกันด้วยแอพแปลภาษา เพราะภาษาพวกเราไม่แข็งแรง ไม่สามารถลง
รายละเอียดได้ลึกขนาดนั้น

       จากที่คุยกันผ่านเเอพ สรุปความได้ว่า เรากับเพื่อนจะได้ทำงานแค่ถึงสิ้นเดือนนี้ เพราะว่าตั้งแต่เมียเขาแขนหัก และบวกกับโควิดเริ่มเข้ามา เขาขาดทุน เขาเลยประกาศขายสวน  ตอนแรกที่วางแผนไว้คิดว่าน่าจะพอดีกับที่พวกเราหมดสัญญาจ้างพอดี

        แต่ดันมีคนมาซื้อเร็ว ก็เลยจำเป็นต้องขายและพวกเราก็จำเป็นต้องย้ายงาน

       วันนั้นคือทำงานทั้งน้ำตาจริงๆ ทุกคนต่างเงียบ เช็ดน้ำตาไปทำงานไป อารมณ์เหมือนคนอกหัก เราทำงานได้ประมาณ 2 ปี เหลืออีก 1 ปีถึงจะหมดสัญญาจ้าง

       พอถึงสิ้นเดือนนายจ้างพาพวกเราไปลงชื่อคนหางานที่ กรมแรงงาน หลังจากนั้นจะมี sms
ส่งเข้ามาเรื่อยๆ อาทิตย์หนึ่ง 2-3 ครั้ง จะมีชื่อสวน ที่อยู่ และเบอร์โทร นายจ้างจะโทรคุย
รายละเอียดให้ ถ้าเราสนใจเขาก็จะพาไปดูงาน

      ดูงานกันหลายที่ ทดลองทำครึ่งวันบ้าง  สองสามวันก็มี ด้วยความที่สวนเก่ามันดีมาก ข้อติ และความเรื่องมากเราเลยเยอะ ระหว่างรองานนายจ้างก็พาเราไปเก็บผักทำงานพาทไทม์ จะได้มีเงินใช้ระหว่างรองาน
   
       เลือกอยู่หลายที่สรุปได้ที่แรกที่ไปดูงาน  วันนัดหมายนายจ้างก็ขนของ มาส่งถึงที่ ฝากฝั่งกับนายจ้างคนใหม่ เป็นที่เรียบร้อยก็แยกย้ายกัน
   
       ที่ทำงานใหม่มีคนเก่าอยู่ 2 คน คนไทยผัวเมีย เป็นแรงงานผิดกฎหมาย (ผีน้อย) รวมเรากับเพื่อนทั้งหมด ก็4 คน
     
        ที่นี่นายจ้างทำงานด้วย เหมือนกันกับที่เก่า แต่ งานเครียดมาก หนักมาก นายจ้างใหม่เป็นคนจริงจัง เคร่งเครียด ไม่ซุงซิงกับลูกจ้าง ความสัมพันธ์ค่อนข้างห่างเหิน การทำงานเลยกดดัน

        เรากับเพื่อนเข้ากับเพื่อนร่วมงานใหม่ได้ดี อาจจะด้วยที่อายุไล่เลี่ยกัน เลยสนิทกันเร็ว เราพักในตู้คอนเทนเนอร์ แบ่งเป็น 2 ฝั่ง ฝั่งหนึ่งเป็นของนายจ้าง อีกฝั่งเป็นของพวกเรา

       ฝั่งพวกเราจะมี 2 ห้องนอน 1ห้องครัวเล็กๆ  1 ห้องน้ำ อยู่ด้วยกัน 4 คน ส่วนร้านขายของต้องนั่งรถออกไปประมาณ 10 นาที  เขามีรถ
มอไซต์ ไว้ให้ใช้ 1 คน ส่วนผัวเมียผีน้อยมี
มอไซต์ส่วนตัว ก็เลยลงตัว

       การทำงานที่ใหม่ เจอทั้งเรื่องที่โครตลำบาก เรื่องที่แบบไม่น่าเป็นไปได้ และทั้งเรื่องที่น่ายินดี หรือแม้แต่กระทั่งเรื่องที่ อิหยังว่ะ 

       "สรุปคือเจอหลายเรื่องราวมาก เดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังในตอนที่ 5 น่ะ"

https://ppantip.com/topic/42395234?sc=m3DyGE8