โลมมารุตยุดมโน ลมเจ้าไยใจร้ายคล้ายยั่วเย้าส่งความเหงาเร้ารั้นวันเหน็บหนาวนภาคราค่ำคืนกลืนแสงดาวแขสกาวราวกลับเลือนลับไป ลมโลมร่างพร่างหนาวราวสะท้านสั่นเทิ้มยามลามลิ่วผิวลูบไล้โลมาลุกปลุกชันพร

⋆｡˚ ☁︎ ˚｡⋆｡˚☽˚｡⋆  ⋅˚₊‧ ୨୧ ‧₊˚ ⋅ หวนลม ห่มล้อม ห้อมหลอมหวน หมุนรวน ม้วนเรื่อ เมื่อรอบหมุน จุนแสง แจ้งสร่าง จ่างส่องจุน นานอุ่น&

  เหม่อมองฟ้าคราหม่นทนเหน็บหนาวไร้แสงพราวดาวแจ่มแต้มความฝันฟ้ามืดมิดถูกปิดด้วยหมอกควันไม่มีแสงสวรรค์ของจันทรา สายลมพลิ้วผิวแผ่วแว่วหวีดหวิวเห็นแถวทิวไม้ไหวใจปวดปร่าโอนเอนไหวเหมือนเราท้อทรมาน

วสันต์คล้ายกลายเคลื่อนจวนเลื่อนลับ เหมันต์วนสลับกลับหวั่นไหว คนขี้หนาวร้าวรวดแสนปวดใจ จะหาใครร่วมหมอนนอนร่วมเตียง ติดป้ายแขวนข้างรั้วคงชัวร์กว่า หรือประกาศค้นหาด้วยเส้นเสียง ว่าใครหนอขอมาอยู่ร่วมเรียง

 ฝากลมพา เพลงรัก ลอยจากสรวง จากหนึ่งห้วง ดวงใจ ใฝ่เสนอ ด้วยภักดี มีตอบ ไว้มอบเธอ มั่นเสมอ เพ้อพร่ำ ลำนำวาง ฝากดวงดาว พราวพรม ช่วยห่มหนาวเมื่อถึงค

*ธรรมชาติ งามตา น่าสัมผัส สารพัด ทั่วแหล่ง ทุกแห่งหน ทั้งธารใส สายน้ำ ที่ฉ่ำวน เป็นดั่งมนต์ ดลใจให้ตราตรึง*หากความจริง สิ่งสรรค์ นั้นคงอยู่ ได้รับรู้ 

“โอ้โอ๋...ยอดยาจิตสุดคิดถึง” คร่ำครวญคำย้ำผ่านม่านขอบฟ้า ด้วยอุราคราร้างทางสุขสม บรรยายความยามเศร้าเหงาตรอมตรม ขาดเพรงพรหมขับเสียงสำเนียงใด ยินแต่เพียงลมริ้วพัดพลิ้วแผ่ว ไร้วี่แววรักสอด

อยาก อยากถักถ้อยร้อยคำจำนรรจาอยากบอกผ่านม่านฟ้าพาความหมายอยากฝากลมพรมพลิ้วลิ่วทักทายอยากรู้คลายหายซึ่งคิดถึงใคร อยากเป็นหมอกหยอกเอินเพลินยามเช้าอยากจะเป็นเช่นเงาเข้าชิดใกล้อยากเป็นหมอนนอนหนุนอุ