"แปลกเอ๋ยแปลกใจ"ไฉนหนาไม่เคยพบ เห็นหน้า แม้เพียงหน เพียงอักษร กลอนพา ช่างน่ายล คล้ายถูกมนตร์ ดลใจให้คำนึง เพียงแค่อ่าน วลี ที่ส่งถ้อย ด้วยน้ำคำ เรียงร้อย พ

ยามฝนรินดินอุ้มแสนชุ่มฉ่ำ ห้วงธารน้ำเอ่อท้นล้นฝั่งสอง พฤกษาดื่นชื่นหยาดสาดละออง ดั่งรักปองครองสมรื่นรมย์ใจ ครั้นเหมันต์ฝันหวานวิมานแก้ว น้ำค้างแวววาวรับอรุณใส หญ้ายอดอ่อนร่อนพริ้วปลิวลมไกว ปานท่องในส

"คิดถึงฉันบ้างไหมใครคนนั้น คนที่ฉันฝันเพ้อละเมอหา คนที่ฉันอยากพานพบเทียวสบตา คนที่ใจปรารถนาแนบอุ่นไอ เช้าแล้ว... ยินเสียงแว่วของสายลมวู่ไหว สายลมของความคิดถึงส่งถึงใคร เขาจะรู้ตัวบ้างไหมใจคิดถึง

*ธรรมชาติ งามตา น่าสัมผัส สารพัด ทั่วแหล่ง ทุกแห่งหน ทั้งธารใส สายน้ำ ที่ฉ่ำวน เป็นดั่งมนต์ ดลใจให้ตราตรึง *หากความจริง สิ่งสรรค์ นั้นคงอยู่ ได้รับรู้ ส่วนงาม ยามคิดถึง มวลแมกไม้ใบเรียวเขียวคำนึง แม้

“จะได้ไหม”? **สายฝนพรม ลมผ่าน จากม่านฟ้า โปรยปรายมา พาใจ ให้คิดหวน คำนึงถ้อย ร้อยความ ส่งสำนวน ที่อบอวล ไออุ่น คนคุ้นเคย **เย็นพระพาย โบกโบย ระโรยรื่น คราค่ำคืน ชื่นคำลำนำเผย สื่อสารคลอ

08.37 น. สองเราท่าน สองงาน การบ้าน การเมืองสองฟ้าเหลือง สองดำขาว สองสาวหนุ่ม สองนายไพร่ สองไม้เท้ากระบอง  สองมองต่างมุม... ไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร ...สองกลุ่มชน สองคนต้องห้าม สอง "