สิ้นปี 30-1 ม.ค 67 เราจะปฏิบัติธรรมที่วัดบรรพชิตคนเดียว ทุกคนรอบข้างไม่มีไครรู้แจ้งเห็นธรรมเลยสักคน 
เราคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง ทุกคนใช้ชีวิตในโลกมนุษย์ตามมายาของโลกไป แต่ว่าใจเราคิดแต่หาทางหลุดพ้น ได้แต่งเปล่งในใจว่ารู้แล้วเราเห็นแล้วเรามีปัญญาแล้ว 
เรารักษาพรหมจรรย์ตอนแรกอยากจะครองเรือนในอนาคตแต่พอรู้แล้วว่าสิ่งที่ยึดติดเราไม่ให้ไปนิพพานคือกามคุณ เราจะมีอารมณ์ความรู้สึกสัมผัสกาย ขันธ์5 เราคิดอยากจะทำความดีไปเรื่อยๆ แล้วเราคิดว่าถ้าความตายมาถึงเราก็สามารถละกายนี้ได้ กายนี้ไม่ใช่ของเรา
เราใช้กายนี้ในทางโลกสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นล้วนเป็นกรรม
ทุกอย่างคือสิ่งมายา เหมือนลงไปเล่นเกมว่าจะผ่านด่านนั้นไหม คนที่รัก แล้วจะเวียนว่ายตายเกิด อยู่ในวัฏจักรสงสาร นี้อีกล้านๆชัวกัปป เราเกิดความรู้สึกว่ายากหลุดพ้น แต่ก่อนเคยคิดว่าอยากอยู่สวรรค์เป็นเทวดานางฟ้า 
แต่พอคิดไปคิดมาทุกสิ่งเป็นสิ่งไม่เที่ยงพอหมดอายุขัยจากภพนั้นๆเราจะเวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อยๆ เราจะถือมั่นยึดมั่น ว่านี่ละภพนี้สบายใช้ชีวิตแบบไม่รู้ว่าจะต้องหมดอายุขัย เราละเว้นพยายามรักษาศีล5 ให้ทาน ทุกวันนี้คิดว่าการภาวนากับปานาสติกรรมฐานคือบุญกุศลครั้งใหญ่และการสร้างบารมีให้เราหลุดพ้นจากสรรพสัตว์ เราเบื่อหน่ายและเหนื่อยเกินทนกับโลก ผู้คนผิดศีลและเป็นผู้ไม่หลุดพ้นเราอธิบายไปเขาก็ไม่รู้กับเรา
เขารู้แค่ว่าเขาต้องใช้ชีวิตหาเงินเรียนหนังสือมีความรักไปวันๆ ทั้งๆที่กายนี้ไม่ใช่ของเราทุกๆอย่างมันต้องพลัดพลาดจากกัน ตั้งอยู่และดับไป ของๆทุกๆอย่างไม่ใช่ของเรา เงินมีก็หมดได้  รักได้ก็เลิกรักได้ ของใช้มันดีสุดท้ายก็พัง เราใช้เวลาหลายปีตามหาอะไรอยู่สิ่งของสมมตินี้หรอ พอตายไปภพหน้าสิ่งที่หามาได้ก็ไม่ได้เอาไป มีแต่บุญกับบาปที่ตามไป และทำไมในโลกมนุษย์พวกท่านไม่เคยคำนึงเล่า คิดได้ก็สายเกินไป ภพมนุษย์แสนสั้น ภพนรกกับสวรรค์นานๆแสนๆล้านๆกัปป ภพมนุษย์คือสิ่งที่ต้องเลือกทำอะไรได้อย่างนั้นนี่คือสิ่งที่เรารู้แล้ว