เกิดมาเราโชคดี
ที่มีครบสามสิบสอง
อยู่เกินหกสิบต้อง
เริ่มครอบครองของจำเป็น

ฟันปลอมกินข้าวใส่
แว่นตาใช้มองอ่านเห็น
เข่าขาปวดเส้นเอ็น
ใช้รถเข็นไม้เท้าช่วย 

ผ้าอ้อมกลับมาใช้
เหมือนย้อนวัยแม้ไม่ป่วย
เหตุกลั้นไม่ไหวด้วย
หูรูดย้วยตามเวลา

หูเสียบเครื่องช่วยฟัง
เสียงเบาดังใครพูดมา
สูงต่ำยากนักหนา
ไม่ชัดว่าทิศทางไหน

มือถือที่มีอยู่
วางแนบหูไม่รู้ใคร
พูดจาว่าอะไร
หงุดหงิดใจไม่ใช้มัน

ทีวีที่เปิดดู
ลูกหลานอยู่บอกดังลั่น
หูหนวกหรือไงกัน
ข้างบ้านนั้นจะด่าเอา

รถเราพอเราขับ
ลูกด่ายับเดี๋ยวชนเขา
ลูกบอกเบาได้เบา
ถ้าพ่อเหงาให้เลี้ยงหมา

อยู่นานไปไม่ดี
ขอลาทีไปภพหน้า
เกิดแก่เจ็บชรา
เบื่อนักหนาว่ายเวียนวน

ตั้งจิตอธิษฐาน
ไปนิพพานได้มรรคผล
ละวางในตัวตน
ขอหลุดพ้นสู่นิพพาน