เรื่องเล่าจากประสบการณ์ ในขณะนั้นผู้เขียนเคยตั้งข้อสงสัยต่อนักปฏิบัติที่เคร่งครัดท่านหนึ่งว่า “เราจะทำอย่างไร ในเมื่อการครองเรือนต้องมีเซ็กส์กับคู่ครอง (เสพกามารมณ์) ในฐานะที่เราเป็นปุถุชนคนธรรมดา ที่ต้องประกอบสัมมาอาชีวะ เพื่อความมั่นคงในครอบครัว เพื่อการดูแลบุคคลที่รัก เราจะสามารถทำอย่างไรให้เข้าถึงธรรมของพระพุทธองค์และนำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้” เมื่อถามไปแล้ว กลับได้คำตอบที่ว่า “คุณคิดว่าการมีเซ็กส์มันสำคัญแค่ไหน ถ้าไม่มีแล้วจะเป็นอย่างไร” และมีนักปฏิบัติบางท่าน ที่หันกลับมามองแรงใส่ผู้เขียน เหมือนกับว่า “ถามมาได้อย่างไร มันไม่ใช่แนวทางคำสอน” สิ่งเหล่านี้ทำให้ผู้เขียนเกิดข้อสงสัยว่า การที่คนธรรมดาจะศึกษาธรรมเพื่อนำมาใช้ในชีวิตประจำวันนั้น ช่างดูยากเสียเหลือเกิน ทำไมคำตอบที่ได้รับจึงเป็นแนวทางปฏิบัติสำหรับนักบวชไปเสียอย่างนั้น 

     ซึ่งต่อมา เมื่อความเข้าใจที่มากขึ้น จึงทำให้ผู้เขียนตระหนักได้ว่า ธรรมะนั้นมีทั้งสำหรับพระภิกษุสงฆ์ หรือนักบวช กับธรรมะสำหรับปุถุชนคนธรรมดา ในระเบียบที่เคร่งครัดหรือการปฏิบัติเพื่อไปถึงจุดมุ่งหมายของคำสอนจึงเป็นหน้าที่ชัดเจนของพระสงฆ์ แต่ในฐานะฆราวาส ยังคงต้องวิ่งวนอยู่บนกองกิเลส ตัณหา ราคะ ยังไม่สามารถสละได้ในเรื่องภาระหน้าที่ทางโลก จึงมีข้อปฏิบัติที่เหมาะสมในการครองเรือนอยู่มากพอสมควร และเป็นแนวทางที่เห็นผลสำเร็จได้ในพื้นฐานของศีลธรรม ดังนั้น มุมมองเรื่องคำสอนทางศาสนาของแต่ละคนจึงแตกต่างกัน คนที่ถึงพร้อมแล้วที่จะสละเพื่อสลัดทุกข์จุงเป็นกลุ่มคนที่มีพื้นฐานหน้าที่การงาน การเงิน และครอบครัวที่ค่อนข้างสมบูรณ์กว่า กลุ่มคนที่ยังคงต้องเติมเต็มบางสิ่งให้กับชีวิต และไม่ว่าจะชนกลุ่มใดหากมีเป้าหมายเพื่อการศึกษาธรรม ย่อมมีแบบแผนในการดำเนินชีวิตของตนเองอย่างถูกต้องเหมาะสม ดังนั้น การจะมองว่า เพศสัมพันธ์เป็นการเกาะเกี่ยวกิเลสจึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ควรทำสำหรับปุถุชนหรือทำไม่ได้ เพราะการสลัดที่ดีที่สุดคือ การปลดภาระทางโลกไปทีละส่วนที่ทำได้ การรับผิดชอบในฐานะสามีภรรยาเพื่อครอบครัวที่สมบูรณ์จึงเป็นหน้าที่ที่สำคัญด้วยเช่นกัน และเมื่อถึงวันหนึ่งที่คุณพร้อมจะหลุดบ่วงอย่างแท้จริง นั่นจึงเป็นเวลาที่ดี ที่จะสลัดกามราคะออกจากชีวิตอย่างแท้จริง