"เราสองคนเป็นส่วนหนึ่งที่เคยร่วมสร้างที่นี่นะ นายจำไม่ได้เหรอ"
"ผมเคยร่วมสร้างที่นี่เหรอ"
"ใช่ นายเคยทำมัน" 
ศักดาชะงักก่อนจะกล่าวซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
"ก่อนเราจะกลายเป็นพ่อลูก เราเคยเป็นเพื่อนรักกันมาก่อน
เพื่อนที่อยู่ข้างกันไม่ห่าง วันนั้นเราพบว่ามีบางคนริเริ่มสถาน
อนุสรณ์สถานนี้ไว้ แล้วเราก็มาสานต่อโดยใช้ความรู้ด้านดาราศาสตร์ที่เรามีอยู่
เราเป็นผู้นำผู้คนนับร้อยในการที่จะสร้างมัน
ตอนนั้นมีหลายหมู่บ้านเร่งสร้างอนุสรณ์สถานแบบนี้กันยกใหญ่
หลายแห่งเป็นไม้ มันจึงถูกทำลายไปหมดแล้ว"

เขาหันหน้ามามองผม
"นายเป็นคนเสนอว่า ต้องใช้หินเท่านั้น
นายอยากเห็นมันในชาติต่อๆไป
นั่นยิ่งทำให้งานของเรายุ่งยากและซับซ้อน
โชคดีที่มีผู้สนับสนุนจำนวนมาก
มีข่าวลือหนาหูว่าผู้สร้างคนแรกที่สร้างค้างไว้เป็นนักบวช
พอพวกเรามาสานต่อ นั่นหมายถึงภารกิจอันยิ่งใหญ่
พวกเราได้รับเกียรติอย่างสูงถึงแม้ว่าจะสร้างไม่เสร็จ
ฉันไม่เคยลืมเหตุการณ์ในครั้งนั้นเลย"

"น่าแปลกนะครับที่ผมระลึกชาติได้หลายชาติ
แต่จำชาตินั้นไม่ได้"

"เพราะว่านายยังผูกพันกับนครวัดด้วย
ผูกพันตั้งแต่แรกสร้าง มันทำให้การระลึกชาติของนายอาจมีความสับสนบ้าง
อย่างไรก็ตาม ฉันต้องขอบใจนาย"

ผมสงสัย "ขอบใจเเรื่องอะไรครับ"

"ชาติใน 452 ฉันเกือบเกิดในเขมรแล้ว
ฉันถูกกำหนดให้เกิดในปี 2514 ถ้าฉันเกิดในเขมรจริง
ฉันต้องเจอความโหดของพวกเขมรแดงในปี 2518-2522
แต่นายถูกกำหนดให้มาเป็นลูกของฉัน
และเนื่องจากนายมีบารมีมากกว่าฉัน
การเกิดฉันจึงเลื่อนจากเขมรมาเกิดที่ไทย
ซึ่งถือเป็นบทสรุปที่ดี ทำให้นายได้เจริญเติบโตมาถึงบัดนี้ได้"


"คุณพูดถึงการถูกกำหนดให้เกิด"

"ใช่ ถามว่าตัวเราเองมีส่วนไหม ก็มีนะ
เรื่องพวกนี้มันซับซ้อนซ่อนเงื่อน
แต่ยังไงเสีย เราสองคนก็ได้มาเจอกันอีก
ไม่ว่าจะเป็นพ่อลูกหรือเพื่อนสนิท
ทุกความสัมพันธ์ของเรามีค่าเสมอ"

เพียงลัดมือเดียว ผมกับศักดาแห่ง 971 ก็กลับมาที่ไลนัส
และกลับมาในสภาพขององค์ชายสามและองค์ชายสี่

ศักดาบอกผมว่า "เร่งฝีเท้ากันเถอะ เราจะได้ไปทันรับเสด็จทั้ง 3 พระองค์
ฉันอยากรู้ว่านายจะผ่านภารกิจนี้ไปได้อย่างไร"

สุดท้ายพวกเราไปทัน ผมได้ตั้งแท่นและได้เอาไม้เสี่ยงทายวางบนแท่น
ต้องลุ้นว่าผลที่ออกมาจะทำให้กษัตริย์ทั้ง 3 พอใจหรือไม่

แต่ก่อนที่ผมจะหมุนไม้เสี่ยงทาย เปรตตนหนึ่งได้ปรากฏขึ้น
น่าจะมีผมเห็นคนเดียว ผมจำได้ว่าเป็นเปรตที่พักอยู่ในห้ององค์ชายสาม

ผมไม่แน่ใจว่าเขามาทำไม แต่พอผมหมุนไม้เสี่ยงทาย
เปรตตนนั้นเป็นคนหยุดไม้เสี่ยงทายนั้น
ซึ่งตอนนั้นไม้หันไปทางฮารามัส
กษัตริย์ทั้งสามพอใจยิ่งนัก
แสดงว่าเปรตตนนั้นรู้ว่าบทสรุปควรเป็นอย่างไร
เขาช่วยผมได้เยอะทีเดียว

หลังจากนั้นศักดาพาผมไปที่นครวัดในแบบลัดนิ้วมือเดียวอีกครั้ง
"พวกเราก็เคยมาเป็นช่างที่นี่ร่วมกันนะ นายถึงชอบที่นี่มาก
ชาตินี้นายถึงเกิดเป็นคนไทย เพื่อจะได้มานครวัดสะดวก
แต่มีอยู่ชาตินึง นายเกิดเป็นชาวอังกฤษ นายจะได้ไปสโตนเฮนจ์สะดวก
สถานที่ๆนายชอบดึงดูดให้นายไปเกิดใกล้ๆมัน"

ผมคิดว่าเหตุที่ทำให้ผมเกิดที่กรุงเทพฯ ก็น่าจะเป็นเพราะ
ผมผูกพันกับสถานที่หลายๆแห่งในกรุงเทพด้วย

สถานที่ต่างๆ สร้างวาระจิตผูกพันได้เป็นอย่างดี
แต่ปัญหาสำคัญก็คือมันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
เมื่อไหร่จะสิ้นสุดและเมื่อไหร่จะเริ่มต้นใหม่
หลายสิ่งหลายอย่างคงไม่มีใครตอบได้
แต่ผมก็อยากรู้ไปซะทุกอย่างเลยล่ะ