เช้านี้ที่ไลนัส ผมตื่นแต่เช้าและมีความกังวลสูง
ต่อภารกิจที่ 2

เทพโจเซฟบอกว่าภารกิจที่สองค่อนข้างยาก
มันจะมีดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ทั้ง 3 ประเทศตกลงกันไม่ได้ว่า
ควรจะเป็นของใคร

3 ประเทศนั้นคือไลนัส โคคูนและฮารามัส
เมื่อเขาตกลงกันไม่ได้ คนจากจักรวาลอื่นอย่างผม
จะตัดสินใจให้เขาได้อย่างไร

ตกสาย ผมจึงไปที่หอโหรา ไปยังห้องเก็บเครื่องมือของ
องค์ชายสาม ผมคิดว่าน่าจะมีเครื่องไม้เครื่องมือบางอย่าง
มาช่วยในกรณีนี้ได้บ้าง

ขณะที่ผมกำลังค้นหาบางอย่างอยู่
องค์ชาย 4 ได้ปรากฏตัวขึ้น
"พี่สามมาที่นี่ทำไมครับ"
"แล้วน้องสี่มาทำไมละครับ"
องค์ชายสี่ยิ้ม "ผมมาเพราะรู้ว่าพี่จะมาไงครับ"
"รู้ได้ไงล่ะ"
"ก็พี่ต้องมาเอาอุปกรณ์ไงครับ แล้วผมจะมาช่วยยกนะ"
องค์ชาย 4 เดินเข้าไปในห้องหนึ่งแล้วหยิบไม้กับแท่นออกมา
เห็นเขาเรียกว่าไม้เสี่ยงทาย แต่ผมว่ามันคล้ายกระบองเห้งเจีย
ผมแกล้งทักไปว่า
"นายรู้ใจพี่จริงๆเลยนะ"
เขายิ้มอย่างมีเลศนัย
"พี่อย่างงั้นเหรอ ท่านเป็นพี่ผมตั้งแต่เมื่อไหร่"

ผมตกใจมากกับสิ่งที่เขากล่าวขึ้น
"นายรู้?"
"ทำไมผมจะไม่รู้ ถึงบุคลิกท่านจะคล้ายพี่สามมากๆ
แต่จริงๆแล้วไม่เหมือนในบางเรื่อง
ถึงคนอื่นจะไม่ทันสังเกต แต่ท่านหลอกผมไม่ได้หรอก
และการสลับจิตวิญญาณครั้งนี้ ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของพี่สาม"

"ไม่ใช่ครั้งแรก?"
"ครับ ไม่ใช่ครั้งแรก"
"นายนี่รู้อะไรเยอะนะ"
"ครับ ตกลงจะให้ผมเรียกท่านว่าอย่างไรดีครับ 
ดร.ศักดิ์สิทธิ์หรือองค์โชตะ"
ผมแทบช้อค
"นายรู้ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"555 ที่ผมรู้ขนาดนั้นก็เพราะผมไม่ใช่องค์ชาย 4 น่ะสิครับ
แล้วผมก็มาที่นี่พร้อมกับท่าน"
"ตกลงนายเป็นใครกันแน่"
"ตอนนี้ท่านรู้ว่าผมมาช่วยท่านก็พอแล้วครับองค์โชตะ"

ผมไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับเขาอีก
"ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"
"ไปกันเถอะครับ ทุกคนกำลังรอเราอยู่"

"พวกเขาไม่ส่งยานมารับเราเหรอ" ผมถาม
"ผมเป็นคนบอกพวกเขาเองว่าเราจะเดินไป
ผมอยากคุยกันระหว่างเดินครับ"
"คุยเรื่องอะไร"
"มีหลายเรื่องครับ จะเอาเรื่องไหนก่อนดี"
"เรื่องไหนก็ได้ที่นายอยากคุย"
"อืม ทำไมถึงตัดสินใจเป็นนักวิชาการอิสระล่ะครับ"
"ทำไมถึงถามเรื่องนี้ที่นี่นะ"
"จะถามที่ไหนก็ไม่ต่างกันหรอก"
"ตกลงนายเป็นใครเนี่ย"
"พ่อของนายไง"

"พ่อเหรอ"
"แต่ไม่ใช่จาก 452 นะ แต่จาก 971"
"ศักดาจาก 971 เหรอครับ"
"ครับ ฉันเอง"
"ตั้งใจมาหาผมที่นี่เหรอครับ"
"ครับ"
"ทำไมต้องเป็นที่นี่และวิธีนี้ละครับ"
"มันชิลดีไง"
"ชิล?"
"ยังไงนายก็ลูกชายฉันนะ ถึงแม้จะเป็นที่ 452 ก็ตาม
ฉันเป็นห่วงนายมากนะ"
"อ๋อ ครับ"
"เป็นห่วงทั้งที่ 452 และก็ที่นี่"
"ทำไมถึงเป็นห่วงผมล่ะครับ"
"ยังไงนายก็เป็นลูกฉันนะ อย่างน้อยก็ใน 452"

"พูดย้ำเป็นครั้งที่สองแล้วนะครับ"
"เราไปที่อื่นกันก่อนได้มั้ย แล้วค่อยกลับมาที่นี่"
"แล้วจะพาผมไปที่ไหนครับ"
พอเขากระดิกนิ้วครั้งเดียว เราสองคนก็โผล่ไปที่สโตนเฮนจ์
"ทำไมพาผมมาที่นี่ล่ะครับ"
"ฉันคิดถึงที่นี่มาก"
"คิดถึง? ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะครับ เคยมาเหรอครับ"
เขาเดินมาโอบไหล่ผม
"เราสองคนเป็นส่วนหนึ่งที่เคยร่วมสร้างที่นี่นะ นายจำไม่ได้เหรอ"