แต่ในที่สุดจักรภพก็เปลี่ยนใจ
"นายอย่าเพิ่งบอกอะไรฉันนะศักดา ขอฉันอยู่เงียบ ๆ คนเดียวสักพัก"
ศักดาทำตามคำขอของจักรภพ
จักรภพไม่ขอกระจกมาดูหน้าตาของตัวเอง
ก่อนหน้านี้ พอเขาพบว่ามีจักรภพตั้ง 1503 จักรภพ
แต่เขาก็คิดได้ว่าเขามี conscious กับร่างของจักรภพที่จักรวาล 971
สิ่งนี้คือสิ่งที่สำคัญประการแรก

สิ่งสำคัญประการที่สองคือศรีจิตรา เขาจะทอดทิ้งเธอไปได้อย่างไร
เพราะเธอเป็นทั้งยอดดวงใจ เพื่อนสนิทและคู่ชีวิต
นอกจากศรีจิตรา เขายังมีคนที่เขารักเหมือนลูกชายตั้ง 27 คน
เขาจะทอดทิ้งคนเหล่านั้นไปได้อย่างไร
เขามีความผูกพันกับคนเหล่านั้นมาก ไหนจะพี่ ไหนจะเพื่อน
ไหนจะผู้ร่วมอุดมการณ์อีกหลายอย่าง
การทอดทิ้งคนที่เราผูกพันกันมา ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไร มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ

สิ่งสำคัญประการที่สามก็คือความจริงมันสำคัญอย่างไร
และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือจะเชื่อได้อย่างไรว่าที่นี่คือความจริง
ที่นี่อาจจะคือความฝันหรือไม่ก็มันอาจจะคืออีกที่หนึ่งที่เป็นวิมานมายา
ถ้าเขาส่งสัญญาณบางอย่าง เขาอาจจะตื่นขึ้นมาอีกที่ก็ได้
ทุกอย่างมันเป็นไปได้หมด ถ้าหันกลับมามองที่นี่
ที่ ๆ เขาจะเรียกว่าความฝัน ถ้าเขาหลับไปนานจริง ๆ 
แล้วจิตวิญญาณของเขาอยู่ในวิมานมายา
ที่นี่มันจะเหลือใคร มันต้องไม่เหลือใครแล้ว
น่าจะมีแต่เขากับศักดา แล้วมันจะดีไปได้อย่างไร
เมื่อเขาตระหนักในทุกแง่ทุกมุม เขาจึงกดออดเรียกศักดา

"นายอยากออกไปนอกห้องไหม"
"ไม่"
"นายไม่อยากรู้เหรอว่านายรู้จักใครที่นี่บ้าง"
"คนที่ฉันรู้จักมาทั้งชีวิตคือพี่จักรพันธ์ พี่จักรพรรดิ
ต่อมาก็คือศรีจิตรา นั่นแหละคือคนที่ฉันรู้จักล่ะ"
"และถ้าเขาเป็นคนอื่นล่ะ หรืออาจเป็นแค่โปรแกรมคอมพิวเตอร์ล่ะ
นายจะทำอย่างไร"
"แต่การเดินจากห้องนี้มันน่ากลัวมากกว่านะ"
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้น"
"ฉันทนไม่ได้หรอกที่จะกลายเป็นคนแปลกหน้าในโลกใหม่นี้
ฉันไม่มีต้นทุนอะไรเลย ไม่มีพี่น้อง ไม่มีแฟน ไม่มีลูก
ไม่มีเพื่อน ไม่มีพรรคพวก ความไม่มีมันจะดีกว่าความมีได้อย่างไร"
"นายคิดอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ และที่สำคัญไปมากกว่านั้น นายจะแน่ใจได้อย่างไรว่า
นายไม่ได้อยู่ในวิมานมายาเหมือนกับฉัน"
"อ่ะ นายหมายถึง"
"ใช่ โลกที่นายอยู่อาจจะเป็นวิมานมายาเหมือนกัน"
"อ่ะ ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนเลย"
"แต่มันเป็นไปได้นะ"

ศักดาเงียบไปพักนึงก่อนจะพูดว่า
"ฉันเข้าใจนาย ฉันเองอยู่ที่นี่ มีเงินมีทอง
แต่ฉันก็โหยหาวิมานมายาเหมือนกัน
การเป็นนักเขียนไส้แห้งที่เป็นแฟนของบุษบาบัณ
ดูเท่กว่าฉันตอนนี้มาก"
"แสดงว่าในวิมานมายา ตอนที่นายหายไป
ไม่มีใครหานายเจอ ก็เพราะว่า"
"เพราะว่าฉันกลับมาอยู่ที่นี่ ตอนที่อยากปลุกนาย
เพราะเราเจอกันที่เทศกาลดนตรี ฉันเลยอยากเจอนายตัวเป็น ๆ
จึงทำแบบนี้ ฉันต้องขอโทษนายด้วย"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก นายไม่ได้ผิดอะไร แต่อย่างนึง
นายรู้ไหมว่ามีฉันอยู่ตั้ง 1503 คนแล้วในวามานมายาของนาย"
"ไม่น่าเป็นไปได้นะ"
"เป็นไปแล้วครับ"

จักรพันธ์ยังพูดต่อ
"การที่นายปลุกฉัน มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันที่อยู่ใน 971 และมี conscious
ในลักษณะนั้น มันเชื่อมั่นได้ระดับนึงว่าฉันดำรงอยู่
แต่ฉันใน 1-970 และ 972-1503 มันคืออะไร
มันดูเหมือนพวกเขาจะรับรู้ในความเป็นฉัน
แต่มันคนละ conscious กัน นายช่วยเช็คตรงนี้ให้หน่อยสิ"

ศักดาหายไปนานมาก แล้วก็วิ่งกลับมาหน้าตาตื่น
"เป็นอย่างที่นายบอกจริงด้วย แต่มันจะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร
เพราะไม่มีใครโปรแกรมอะไรก็ตามที่จะทำให้เกิดผลลัพธ์
ที่เป็นอย่างนั้นได้เลย"

"สมมติฐานมีแค่ 3 ข้อเอง
ข้อแรก นายโดนแฮ็ก
ข้อสอง คนที่ดูแลระบบนาย ทำบางอย่างโดยที่นายไม่ทราบ
ข้อสาม ตัวข้อมูลที่มีอยู่มันซับซ้อนไปจนถึงขั้นที่มันจัดระบบเองได้
อ้อ ลืมไป ยังมีสมมติฐานข้อ 4 ด้วยนะ"

"มัน มันคืออะไร"

"ถ้าโลกที่ฉันและนายอยู่นี้เป็นโปรแกรมแบบวิมานมายา
การที่มันเป็นแบบนี้ได้ ก็เพราะมันถูกทำให้เป็น
ตกลง ฉันจะกลับไปที่วิลล่าวนาลัยนะ
แล้วฉันจะกลับมาที่นี่อีก ฝากทำการบ้านด้วยนะว่า
คำตอบที่ถูกต้อง มันคือสมมติฐานข้อไหนกันแน่"