ในช่วงที่จักรวาล 971 เริ่มมีเรื่องแปลกๆไปทั่ว
ในเอกภพคู่ขนานที่ผมอยู่ ก็เหนื่อยใจไม่แพ้กัน
ผมมองหน้าจอมมารจักราวุธ

"ผมขอวิญญาณ ดร.ศักดิ์สิทธิ์ ไปกับผมได้ไหมครับ"
จอมมารมองหน้าผม สีหน้าเขาเรียบเฉยมาก
"ที่นายอยากได้เขา เพราะเขาคือนายแค่นั้นเหรอ"
"ครับ แค่นั้น" ผมตอบไปตรงๆ พูดกันดีๆไม่มีอ้อมค้อม

จอมมารคนนี้นิ่งมาก นิ่งซะจนผมไม่แน่ใจว่าจะกลัวเขาดี
หรือจะเฉยๆกับเขาดี

และแล้วเขาก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
"นายคือองค์อสุนีใช่ไหม"
"ครับ"
"องค์อสุนีที่สงสัยไปทุกอย่างสินะ"
"ผมเชื่อว่าทุกอย่างมีที่มาที่ไปครับ"
"ที่มาที่ไป?"
"ใช่ครับ ไม่มีสิ่งใดในจักรวาลที่ไม่มีที่มาที่ไป"
"นายคิดว่าสิ่งที่นายคิดมันถูกต้องไปเสียทุกอย่างงั้นหรือ"
"ไอ้ความถูกต้องนี่ มันตอบยากครับ
แต่ผมยึดกฏอยู่ข้อเดียวในตอนนี้"
"กฎอะไร"
"กฎศีลธรรมครับ"
"กฎเชยๆแบบนั้นน่ะเหรอ"
"ก็กฎเชยๆแบบนี้แหละครับที่ทำให้ผมกลายเป็นองค์อสุนี
และคุณกลายเป็นจอมมาร"

เขาหยุดพูดและจ้อมมองผมเขม็ง
ตอนแรกก็เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผม
แต่สักพัก แววตาของเขาก็เปลี่ยนไป

"อยากได้ก็เอาไปดิ แต่นายอย่าลืมว่านายก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างกับคนอื่น
เพราะอะไรรู้ไหม นายช่วยแต่ตัวเอง กับคนอื่น
ฉันก็ไม่แน่ใจว่านายอยากช่วยจริงหรือเปล่า 
เท่าที่ฉันเห็นในตอนนี้ ในท้ายที่สุดนายก็วนเวียนอยู่แต่เรื่องของตัวเอง"

"อยากได้ก็เอาไปดิ"

"ว่าไงนะ"

"ผมสนใจแต่ประโยคแรกครับ"

หลังจากนั้น ผมจึงพา ดร.ศักดิ์สิทธิ์ กับอาตมดนัยไปจากตรงนั้น
เมื่อการเจรจาเสร็จสิ้นแล้ว เราก็ไม่ควรอยู่ที่นั่นอีก

ผมเรียนรู้มาว่า ตัวเรามีเจตจำนงและเป้าหมายของเรา
เราไม่สามารถทำให้ทุกคนยอมรับหรือเข้าใจเราได้ทั้งหมด
ตราบใดที่เรายังดำรงอยู่ ตราบนั้นเราก็ยังสามารถ
ดำเนินตามเป้าหมายที่หลงเหลือ ซึ่งยากที่ทุกคนจะเห็นด้วย
และยากที่ทุกคนจะยอมรับ

แต่ประเด็นสำคัญที่สุดก็คือเราไม่ได้อยู่เพื่อการยอมรับ
แต่เราอยู่เพื่อที่จะดำรงอยู่

ผมอยากจะถามอาณาจักรสภาวะจิตทั้งหมดเหมือนกัน
ว่าพวกเขาเข้าใจสิ่งที่ผมรู้สึกไหม

บางครั้งเรื่องนี้มันก็ตลกเนอะ
มีอาณาจักรสภาวะจิตมาสร้างโน่นนี่สารพัด
โลกบ้างแหละ จักรวาลบ้างแหละ มนุษย์บ้างแหละ

อย่างมนุษย์เนี่ย โคตรจะหลากหลาย
โคตรจะเปราะบางและโคตรจะวุ่นวาย

มนุษย์แต่ละคนก็หลายแนวทาง หลายความคิด
การดำรงอยู่จึงเหมือนกับว่า
ทำให้เท่าที่รู้ว่าอยู่กันได้
แต่จริงๆแล้ว อยู่กันได้ไหม
ถ้าไม่มีกฎหมายหรือกฎต่างๆที่ดูเหมือนควบคุม
ถ้าไร้ซึ่งทุกกฎ แล้วจะอยู่กันได้ไหม

การดำรงอยู่จะต้องขึ้นกับอะไรหรือกับใครบ้าง
หรือแค่การอยู่ไปวันๆ

จริงๆบางเรื่องที่มีคำถาม
มันไม่ต้องมีคำตอบก็ได้
เพราะเรื่องบางเรื่อง จะมีคำตอบหรือไม่มี
ค่ามันเท่ากัน มันไม่ได้แตกต่าง

ผมคิดเสมอว่า ตราบใดที่ผมดำรงอยู่
สิ่งที่ผมคิด สิ่งที่ผมเพ้อฝัน
และสิ่งที่ผมเพ้อคลั่ง
มนุษย์ไม่จำเป็นต้องยอมรับหรือรับรู้

สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาณาจักรสภาวะจิตรู้สึกกับผมอย่างไร
สิ่งนั้นมันสำคัญที่สุด

ถ้าอาณาจักรชอบ ก็ชุบเลี้ยงผมไว้ดูเล่น

ถ้าไม่ชอบ ก็ทำลายผมได้ ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตวิญญาณ

ดังนั้น สิ่งสำคัญที่สุด ไม่ใช่ว่ามนุษย์คิดอย่างไรกับผม

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คืออาณาจักรสภาวะจิตคิดอย่างไรกับผม ...