หลังจากพา ดร.ศักดิ์สิทธิ์ พ้นมาจากจอมมารแล้ว
อาตมดนัยก็ไม่ยอมให้เสียเวลาเลย
เขาให้เราทั้ง 3 คนนั่งสมาธิแล้วหลับตา
แต่พอลืมตาทีไร พวกเราก็ยังอยู่ในเอกภพคู่ขนาน

เป็นอย่างนี้หลายครั้งจนอาตมดนัยเริ่มเหงื่อแตก
แล้วก็สารภาพกับผมและ ดร.ศักดิ์สิทธิ์ ตรงๆว่า
"ผมทำไม่ได้ครับ"

เขาดูเสียใจ หน้าถอดสีจนผมต้องปลอบใจเขา
"อย่าเสียใจไปเลย เดี๋ยวเราก็มีหนทาง"

ผมปลอบใจเขาทั้งๆที่ผมก็ยังมึนๆและหาทางออกไม่ได้
แล้วก็เริ่มสงสัยเป็นครั้งแรกว่าเอกภพคู่ขนานจริงๆมันคืออะไร
ทำไมในเอกภพนี้มีตัวผมและอีกเอกภพนึงก็ยังมีตัวผมอีก
แต่ประเด็นสำคัญที่สุดคือมันคู่ขนานกัน

ทำไมถึงมาได้แต่กลับไม่ได้ ผมเริ่มสงสัย
"จอมมารต้องปิดกั้นนายแน่"

อาตมดนัยพยักหน้า ยอมรับออกมาตรงๆ

ผมเริ่มคิดว่าผมไม่น่าโดนปิดกั้น แต่พอไม่โดนปิดกั้น
ก็เริ่มคิดว่าแล้วเราจะกลับยังไง

ผมเริ่มหันไปถามอาตมดนัย
"ตอนมา นายทำยังไง"
"คือผมสื่อสารกับอาณาจักรเจจินไตยให้เขาช่วยครับ"
"โอเค ตอนนี้ชัดเจนว่านายโดยปิดกั้น"
"แล้วเราควรทำยังไงต่อดีครับ"
"ขอฉันคิดก่อนนะ"

หลังจากนั้น ผมก็ตั้งใจคิด คิด คิดอย่างหัวปักหัวปำ

คิดแบบคิดจริงๆ

ประเด็นยังอยู่ที่เดิมคือถ้าเราถูกปิดกั้นแล้วเราควรจะทำอย่างไร

ผมพยายามทบทวนสิ่งที่ผมรู้ 
ผมรู้จักอาณาจักรสภาวะจิตทั้ง 5

แต่ถ้าจะแบ่งกลุ่มตรงนี้ ก็น่าจะแบ่งได้นะ
จาก 5 แบ่งเป็น 3+2

3 คืออาณาจักรภวังค์ อาณาจักรไดมัสและ
อาณาจักรเจจินไตย

อีก 2 อาณาจักรคืออาณาจักรของจิตที่ควรอนุรักษ์ทั้งหมด
พวกเขาบรรลุธรรมและไปอยู่ที่นั่น

ผมเริ่มตั้งสมมติฐานว่าจอมมารน่าจะปิดกั้นอาตมดนัยกับอาณาจักรเจจินไตย
แต่จอมมารไม่น่ากล้าที่จะยุ่งกับอาณาจักรที่ 4 และ 5

ถึงแม้คนที่ป่านูเปียบางคนจะชอบบอกว่า
อย่าไปรบกวนอาณาจักรที่ 4 และ 5 ถ้าไม่จำเป็น
แต่ตอนนี้มันจำเป็นแล้ว 

ผมพูดกับอาตมดนัยและ ดร.ศักดิ์สิทธิ์ว่า
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

แต่ผมไม่บอกอาตมดนัยว่าผมจะ contact กับ
อาณาจักรที่ 4 และ 5 
กลัวว่าเขาจะตกใจ

"พวกเรานั่งลงแล้วจับมือกันไว้นะ"
พวกเขาทำตามที่ผมบอก

ผมส่งกระแสจิตถึงอาณาจักรที่ 4 และ 5

สักพักพวกเราก็ออกจากเอกภพคู่ขนาน
แต่ดันไปโผล่กลางสนามกีฬาของจักรวาลไหนก็ไม่ทารบ
และตอนนั้นมันเป็นพิธีเปิดกีฬาอะไรสักอย่าง คนเยอะมาก

อาตมดนัยถามผมว่า "ที่นี่ที่ไหนครับองค์อสุนี"

ผมตอบไปมั่วๆว่า "แอนโดรมีด้า"

อาตมดนัยถึงกับเหวอ แต่ไม่ใช่เขาคนเดียว
คนทั้งสนามกีฬาเหวอมาก เหวอแบบเหวอจริงๆครับ
ผมรีบบอกพวกเขา

"หลับตาใหม่นะ"

แล้วผมก็รู้สึกว่าพวกเรากำลังเคลื่อนไปอีกที่นึง

ตอนนั้นไม่แน่ใจว่ามันคือที่ไหน 

แต่พอลืมตาขึ้น อ้าว มันเหมือนไม่ใช่จักรวาลของเราแล้วนะ

เอ ยังไงเนี่ย

ตอนนั้น โชคดีที่ผมได้รับสัญญาณจิตจากแมน
ผมรู้สึกว่าผมตั้งหลักได้ ผมจึงบอกอาตมดนัยและ ดร.ศักดิ์สิทธิ์
"หลับตาและจับมือกันไว้ให้แน่นๆนะ"

ไม่นานนักพวกเรา 3 คนก็มาโผล่ที่วิลล่าวริศรา

โจ้ เบิ้ม พงษ์และแมนต่างตกใจ เพราะตอนกลับมาที่วิลล่าวริศรา
ผมกับ ดร.ศักดิ์สิทธิ์ ดูเหมือนกันมาก
จนพวกเขาแยกไม่ออก