ผมเดินตามอาตมดนัยไป เขาค่อยๆเดินนำผมไป
เขาคือเด็กหนุ่มที่เป็นลูกชายของเวฬุรี
รู้แค่นี้ก็หนาวแล้วเพราะเวฬุรีคือแม่หมอที่ใกล้ชิดท่านอรรณพ
ที่สำคัญ เธอปราดเปรื่องในหลายเรื่องมาก
แน่นอนว่าเธอต้องถ่ายทอดวิทยายุทธให้อาตมดนัยไม่มากก็น้อย

วันนี้อาตมดนัยบอกว่าจะพาผมไปหาวิญญาณของผมในเอกภพคู่ขนาน
ที่นั่น ผมถูกนาธานฆ่าตายแล้ว 
แต่วิญญาณของผมยังคงเร่ร่อนอยู่
ผมไม่แน่ใจว่าอาตมดนัยจะพาผมไปด้วยวิธีใด

เรื่องข้ามมิตนั้น ผมก็เจอมาหลายวิธีแล้ว
มีทั้งจู่ๆก็ข้ามไปเอง
ถอดจิตไป สลับจิตกับองค์ชายสามแห่งไลนัส
ใช้ประตูมิติ บางครั้งก็ต้องพึ่งอาณาจักรภวังค์และ
อาณาจักรไดมัส รวมทั้งอาณาจักรที่ 3 
อ้อนวอนให้เขาช่วย

ผมหันไปถามอาตมดนัยว่า
"นายรู้ชื่อของอาณาจักรที่ 3 มั้ย"
"รู้ครับ มันคืออาณาจักรเจจินไตย 
มีอะไรดีๆอยู่ที่นั่นเต็มไปหมดเลยครับ"
"นายพูดเหมือนเคยไป"
"ผมเคยไปครับ"
"อะไรนะ" ผมตกใจมาก
"ก็เคยไปจริงๆอ่ะครับ"

"แต่มันเป็นอาณาจักรสภาวะจิตนะ
นายจะไป contact กับเขาได้ไง"
"แต่ก็เคยมาแล้วครับ แต่คงต้องเล่าวันหลัง
เพราะเรื่องมันยาว เอาเรื่องวันนี้ให้เสร็จก่อน"
ดูเหมือนเขาจะหาทำเลเหมาะๆได้แล้ว

"เรานั่งสมาธิกันตรงนี้แหละครับ
แล้วเดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างเอง"
ผมทำตามที่เขาบอก
ไม่นานนัก เขาก็บอกว่า "ลืมตาได้แล้วครับ เรามาถึงแล้ว"
ผมงงมาก "เฮ้ย นายนี่สุดยอดจริงๆ"
"ไม่หรอกครับ ผมให้อาณาจักรเจจินไตยช่วยอ่ะครับ
พอดีเราซี้กัน"
"แต่เฮ้ย มันง่ายมาก เพียงงีบหนึ่งก็ถึงแล้ว"
"ครับ ประมาณนั้นครับ"

การมาเอกภพคู่ขนานครั้งแรก ผมรู้สึกไม่แตกต่างเลย
มันก็คือโลกเราดีๆนี่เอง เพียงแต่
พอเอาเข้าจริงๆ ก็พอเห็นความต่างนะ อย่างแรกเลย
กรุงเทพที่นี่ รถน้อยกว่าที่โน่น
ผู้คนก็น้อยกว่ามาก ผมจึงหันไปถามอาตมดนัยว่า
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เขาตอบผมมาว่า

"เอกภพคู่ขนาน มันไม่ใช่การ copy ครับ
มันเป็นการแยกจากอะไรก็ตามที่จำเป็นต้องแยก
บางอย่างจึงไม่มีในนี้ ท่านจำแค่ว่ามันไม่ใช่การ copy
ก็จะเข้าใจเรื่องอื่นได้ง่ายขึ้นครับ"

อืม ไอ้หนุ่มนี่ ไม่ว่าจะตอบอะไรก็ดูง่ายไปหมด
แถมน่าจะรู้จริงอีกด้วย ถือเป็นบุคลากรที่มีค่าอย่างมาก

ตอนนี้เขากำลังเดินหาอะไรบางอย่าง
ผมสันนิษฐานว่าน่าจะเดินหาวิญญาณของผม

ผมจึงเดินตามเขาไปเรื่อยๆ
พอเขาหยุด ผมก็หยุด

"เจอแล้วครับ อยู่ตรงนั้นไงครับ"


เขาหน้าเหมือนนาธานมาก จริงๆต้องบอกว่าหน้าเหมือนผมมาก
เขาเองก็น่าจะเห็นผมและก็คงจะแปลกใจเช่นกันว่า
ทำไมเราสองคน หน้าตาเหมือนกัน

เขามองหน้าผมและถามผมว่า "นายเป็นใคร"

อาตมดนัยเดินไปเอามือแตะที่หน้าผากเขา
ไม่นานนัก ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจทุกอย่าง
เขาทักผมว่า "องค์อสุนี"

ผมเองก็ทักเขาว่า "ดร.ศักดิ์สิทธิ์"

เวลาผมเอ่ยชื่อตัวเองแล้วรู้สึกว่ามันแปลก
แต่เรียกกันแบบนี้ก็ดีครับ จะได้ไม่สับสน

ผมพูดออกไปว่า "ฉันมารับนายเพื่อไปที่วิลล่าวริศรานะ
นายอย่าเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่นี่อีกเลย"

เขาตอบกลับมาว่า "ฉันไปไหนไม่ได้หรอก
วิญญาณฉันตกอยู่ในเงื้อมมือของจอมมารจักราวุธ