หวัดดี เรา.....เป็นอะไรไม่รู้ที่รู้สึกว่าเราตัวคนเดียวในโลก ถึงแม้ว่าเราจะอยู้กับแฟน มีเพื่อน มีครอบครัวที่น่ารัก( ณ ตอนนี้) เล่าย้อนไปเมื่อ 9 ปีก่อน ที่บ้านเรา แม่เราเป็นคนที่ชอบอารมณ์เสีย ชอบตบ ตี เวลาดื่มแอล แต่พ่อเราต่างออกไป พ่อเราขยันทำงานสร้างครอบครัวไม่แตะเหล้า เบียร์ หรือแม้แต่บุหรี่ มันทำให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่ายมาก ตั้งแต่เราอยู่ ม.1 แต่พ่อก็ทนอยู่ด้วยกับแม่ถึงเราอยู่ ม.3 แล้วแยกทางกัน ซึ่งเราโตพอที่เราจะรู้สึกว่าทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ มันทำให้เราสะเทือนใจมาก เพราะพ่อแม่ทะเลาะกันให้เราได้เห็นตลอด เเยกกันอยู่บ้าง โดยที่ไม่มีใครอยู่กับเรา เราอยู่ตัวคนเดียวอาศัยห่อข้าวคนข้างบ้านไปกินที่รร.ค่ำมาคนข้างบ้านก็หาอะไรให้กิน ซึ่งมันทำให้เราเหมือนไม่มีใครที่เราพึ่งได้จริงๆ เราน่าจะเป็นคนเก็บกดแหละ555 เพราะตอนนั้นไม่คิดจะเล่าเรื่องที่บ้านให้เพื่อนที่รร.ฟังเลย พอขึ้นม.4เราเลยเลือกจะไปเรียนต่อต่างจังหวัดเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากเรื่องที่บ้าน (ถึงอยู่ก็ไม่มีใครสนเพราะเขาแยกย้ายกันแต่ทิ้งเราไว้ ถึงแม้จะให้เงินไว้ก็เหอะ)เราเกเรพอสมควรย้ายรร.ไป 2 รร.(ย้ายเอง)แต่ก็จบพร้อมเพื่อน พอจบมาเราเลือกที่จะเรียนต่อเพราะเริ่มรู้สึกว่าไม่อยากพังชีวิตตัวเองไปมากกว่านี้ เรามีเพื่อนมากขึ้นทำให้เราลืมเรื่องร้ายๆไปบ้าง แต่มันก็ไม่หายไปหมดหรอก การมีเพื่อนเยอะมันทำให้เราต้องร่าเริงอยู่ตลอดเพื่อให้คนที่อยู่กับเราไม่อึดอัด และอยากเป็นเพื่อนกับเรานานๆมาถึงตอนนี้เหมือนชีวิตจะดีขึ้น จนเราได้ข่าวว่าแม่กลับบ้านเพื่อที่จะขายบ้าน มันทำให้เราช็อคกับความคิดแม่ ในหัวเรามีแต่ว่า จะทำยังไงดี ถ้าเรากลับบ้านแล้วจะไปนอนไหนล่ะ แล้วในอนาคตล่ะ เราจะทำยังไง ทำไมต้องขายไม่สงสารลูกหรอ ในหัวมีแต่เรื่องเต็มไปหมดเลยตัดสินใจโทรไปหาพ่อ แล้วร้องให้เลยว่าทำไมแม่ทำแบบนี้(พ่อเราทำงานตจว.และเป็นคนที่ส่งเสียเราเรียนมาตลอด)พ่อก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแม่แอบขาย เราตันไปหมดทำให้เราคิดที่จะฆ่าตัวตายจริงจังครั้งแรก(ก่อนหน้านั้นคิดมาบ้าง ทำบ้างแต่ไม่สำเร็จ)เราบอกพ่อว่าถ้าเราโดดตึกมาอย่าเสียใจนะและบอกแม่ด้วยว่าทำให้ลูกเกิดมา และทำให้ลูกตายด้วยการกระทำตัวเอง รักพ่อที่สุดและรักครอบครัว(ความคิดย้องแย้งนะบางที)พ่อเราก็ปลอบ+กับแฟนเราปลอบเราด้วยเลยไม่ได้ทำ ทำแค่ทำร้ายตัวเองให้ได้เจ็บเพื่อให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เราจมอยู่กับความคิดแบบนี้มาตลอดทำให้เราเจออะไรมาเราชอบเก็บไว้กับตัวเองจนถึงทุกวันนี้ ระเบิดอารมณ์บ้าง ทำร้ายตัวเอง ดึงผม กัดแขน กรีดแขน ทำมาตลอดเวลารู้สึกเสียใจมากๆ บางครั้งก็กำจัดความคิดตัวเองไม่ได้ เราเคยทำเทสโรคซึมเศ้ราคแนนบอก เป็นซึมเศร้ารุนแรง แต่เราก็ไม่ได้ไปหาหมอสักที พอมีเรื่องกระทบจิตใจเราก็ร้องให้อัตโนมัติเลย พอจะนอนความคิดเชิงลบในใจเราก็จมตีเรา ทำให้เรากลายเป็นคนที่นอนยาก แต่แปลกอย่างนึงนะต่อหน้าเพื่อน เราจะไม่แสดงให้เราเห็นด้านอ่อนแอเราเลย เราร่าเริง ปกติทุกอย่างคุยปกติ เฮฮาปกติ แต่พอกลับมาได้อยู่กับตัวเองมันทำให้เราอยากร้องให้ ความคิดในหัวมันทำงานเอง ทำให้เราอยากหลุดพ้นความคิดแบบนี้ และในสังคมเราก็เจอคนที่ Toxic มากพอสมควร บางทีเราทำดีแล้วแต่เขาก็ยังทำร้ายเราด้วยคำพูดแทงใจดำของคนพวกนั้น ทำทำให้เราหดหู่มาก ไม่อยากเจอคนแบบนี้เลย แล้วทำไมต้องมาเจอด้วยเพราะเขาไม่ได้ดีไปกว่าคนอื่นเลย แย่กว่าด้วยซ้ำ ทำไมไม่รักษาความพูดให้มีมารยาทเพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่เก็บมาคิด เห้อ มันดูเหนื่อยๆแหละ ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเรารู้สึกว่า ณเดือนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับชีวิตจัง สมองเรามีกลไกป้องกันตัวเองไม่ให้ฆ่าตัวตายได้จริงหรอ ทำไมมันชอบคิดว่าถ้าตายคงดีกว่า แล้วทำไมบางครั้งมันก็กลัวว่าหลับไปแล้วจะไม่ได้ตื่นมาอีก มันสับสนไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงละ ..........