คนเราก็มีเท่านี้ ผูกพันกับสิ่งใดก็เกิดเป็นทุกข์กับสิ่งนั้น ประโยคนี้ไม่มีผิดเลยสักคำ
ความคิดถึงยังมีอยู่ทุกวันวาร ไม่มีทางเสื่อมคลายลง
อาจมีบางครั้งที่ลืมเลือนไป เพราะความวุ่นวายกับกิจกรรมของชีวิตในแต่ละวัน
หากพอคลายจากความวุ่นวายลง...ใจมันก็หวนกลับมาคิดถึงเธออีก
ป่านนี้จะเป็นอย่างไร จะหนาวร้อนบ้างหรือไม่ เจ็บปวดตรงไหนบ้างหรือเปล่า อยากรู้ข่าวเธอเหลือเกิน
จากเป็นมันร้ายยิ่งกว่าจากตายเสียอีก
รู้...ว่าอยู่ตรงนั้น แต่ไม่อาจไปมาหาสู่กันได้
จึงได้แต่ภาวนา...ขอคุณพระรักษา บุญบันดาลให้เธอได้อยู่รอดปลอดภัย หายจากโรคภัยด้วยเถิด
ลมหายใจของความคิดถึง