“ช่วยด้วย!” เสียงเล็กดังขึ้นมาจากทางห้องเก็บของใต้ดิน

ผมนิ่งฟังเสียงที่ดังมาจากใต้พื้นไม้เบื้องล่าง ก่อนที่จะเช็ดมีดในมือตัวเองอย่างช้าๆ นึกพอใจที่เห็นคมมีดตรงหน้าแวบวับขึ้นมาในความมืดสลัว

แวบนั้นผมนึกขอบคุณตัวเองที่ซื้อพรมผืนหนาคุณภาพดีมาปูพื้นในบ้านเมื่อหลายเดือนก่อน

แรกเริ่มเดิมที ผมแค่รู้สึกชอบสัมผัสอันอุ่นนุ่มของมัน แต่แวบถัดมาผมกลับสัมผัสได้ว่าผมอาจใช้ประโยชน์อะไรบางอย่างจากมันได้

ตอนนั้นผมไม่ได้รู้คำตอบในทันที

หากแต่ผมก็ซื้อมันมาอยู่ดี

ตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากประตูหน้าบ้าน ผมหยุดเช็ดมีด สำรวจใบหน้าของตนเองผ่านเงาสะท้อนจากตู้เก็บจานในครัว

ผมสะบัดเรือนผมไปให้พ้นใบหน้าที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อของตัวเอง

ค่อยๆหยิบผ้าเช็ดโต๊ะมาเช็ดคราบเลือดออกไปจากใบหน้าของตนเอง

ดี -- ผมสำรวจใบหน้าของตัวเอง -- ผมดูดีมากพอแล้ว

ผมถือมีด ซ่อนไว้ทางด้านหลังตนเอง ขณะที่เดินไปเปิดประตูบ้าน

ใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏขึ้น ในตอนที่ผมแง้มประตูออก

“เฮ้” เขาทักเสียงเบา

“เฮ้” ผมทักกลับไป พยายามส่งยิ้มไปให้อีกฝ่าย แสดงสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด “มีธุระอะไรหรือ แฮร์รี่”

แฮร์รี่ดูลังเลเล็กน้อย

“ผม --” เขาเม้มริมฝีปาก พยักหน้าเข้าไปในตัวบ้านของผม “ผมได้ยินเสียงคนร้อง”

ผมเลิกคิ้ว

“เสียงคนร้องหรือ”

แฮร์รี่ไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากจ้องมองผมนิ่ง ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ดูจริงจังขึ้นมามากกว่าเดิม

“แฮร์รี่ แฮร์รี่ --” ผมยิ้ม ส่ายหน้าไปมา “นั่นเสียงของที่รักฉันเอง”

แฮร์รี่ยังคงจ้องผมนิ่ง

“เราเล่นสนุกกันก่อนนอนเฉยๆน่ะ” ผมบอก กำมีดที่ซ่อนอยู่ที่ด้านหลังตนเองแน่น “ตามประสาคนรัก”

ถ้าแฮร์รี่ยังไม่ถอยไปจากหน้าประตูบ้านของผมในตอนนี้ ผมอาจจะแทงเขาเสียเดี๋ยวนี้ -- ผมนึก -- ไม่สิ ผมควรจะลากเขาเข้ามาในบ้าน แล้วค่อยฆ่าเขาหลังจากนั้น

ผมมองลำคอของแฮร์รี่

นั่นจะเป็นที่แรกที่ผมจะแทงเขา

แต่แฮร์รี่กลับถอยไปจากประตูในตอนนั้น “ราตรีสวัสดิ์ครับ” เขาบอกสั้นๆ

“ราตรีสวัสดิ์ แฮร์รี่” ผมยิ้ม ค่อยๆปิดประตูลงอย่างช้าๆ รักษาท่าทีของตนเอง ไม่ให้ร้อนรน หรือทำอะไรเร่งรีบจนเกินไป

ผมล็อกประตู ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง

ผมภูมิใจในตัวเอง เมื่อพบว่าตอนนี้พรมผืนหนาก็มีประโยชน์ขึ้นมาแล้วจริงๆ

ผมเดินไปที่มุมครัว ขยับพรมผืนหนาไปอีกทาง เผยให้เห็นประตูใต้ดินเล็กๆบานหนึ่งบนพื้น

แวบนั้นเสียงเล็กๆที่ร้องตะโกนมาจากใต้ดินดังชัดขึ้นมามากกว่าเดิม เมื่อพรมถูกขยับออก

“ช่วยด้วย!”

ผมเปิดประตูใต้ดินออก มองเข้าไปในความมืดสลัวเบื้องล่างนั่น

เสียงร้องขอความช่วยเหลือเงียบหายไป ก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยเสียงฝีเท้า -- เธอรู้ว่าผมกำลังจะลงไปในห้องใต้ดินนี่

เธอกำลังพยายามหนีจากผม

แต่ไม่มีวันเสียหรอก

ผมเดินลงบันไดเล็กๆนั่นไปยังห้องชั้นล่างอันมืดสลัวแห่งนั้น

ผมมองคราบเลือดบนพื้น ก่อนที่จะเงยหน้ามองหญิงร่างเล็กที่กำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

“ได้โปรด” เธอกระซิบเสียงสั่น ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา และคราบเลือด “อย่า -- อย่าฆ่าฉัน --”

ผมไล่สายตามองไปตามรอยแผลบนผิวอันขาวซีดของเธอ ก่อนที่จะก้มมองมีดในมือของตัวเอง

ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอยู่นาน ชั่วขณะนั้นทั้งผมและเธอต่างจมดิ่งไปกับห้วงความคิดของตัวเอง

ทว่าท่ามกลางความเงียบนั้น ผมกลับสามารถสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างของเธอได้อย่างชัดเจน

แวบนั้นความกลัวของเธอได้ทำให้กลิ่นกายของเธอหอมรุนแรง และเข้มข้นยิ่งขึ้น จนกระตุ้นให้ประสาทสัมผัสของผมตื่นตัวขึ้นมา ราวกับสัตว์ป่าที่เพิ่งตื่นขึ้นจากการหลับใหลในฤดูจำศีล

ผมตื่นแล้ว --

ผมเดินเข้าไปใกล้เธออย่างช้าๆ

“ได้โปรด อย่าฆ่าฉัน!” เธอหวีดร้อง

และนั่นคือคำพูดสุดท้ายของเธอที่ผมได้ยิน ก่อนที่เสียงมีดจะดังบาดอากาศขึ้นมา

ฉึก!