ความรู้สึกส่วนตัวนะคะ เรายิ่งแก่ยิ่งชอบตัวเอง 
ทั้งที่ตอนนี้ ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือที่ตึงอย่างเดียวคือ หู
ที่ยาวอย่างเดียวคือ ตา (วันไหนลืมแว่น วันนั้นบรรลัยมาก)
ที่ขาวอย่างเดียวคือ ผม

แต่เรากลับรู้สึกพอใจกับชีวิตและชอบตัวเองมากขึ้นตอนแก่ขึ้น แก่ขึ้นเรื่อย ๆ 


ที่ชอบเพราะรู้สึกตัวเองสบาย ๆ มากขึ้น
มีความสุขกับเรื่องง่าย ๆ อย่างจริงใจได้มากขึ้น
โฟกัสกับงานได้มากขึ้น ใจสงบและหัวเราะกับข้อผิดพลาดได้บ่อยขึ้น
ผิดหวัง ก็ปล่อยวางได้เร็วขึ้น
โมโห โกรธก็หายเร็วขึ้น
ไม่ค่อยน้อยใจอะไรง่าย ๆ เหมือนสมัยก่อน
สนุกและดื่มด่ำกับการทำอะไรคนเดียวได้จริงๆ  แม้กระทั่งการนอนโรงพยาบาล 

ชีวิตปกติ ก็จะรู้สึกรื่น ๆ ในใจ ยิ้มเบา ๆ กับตัวเองได้บ่อย ๆ 

ถึงแม้มีเป้าหมายและรายการของสิ่งที่ต้องทำ แต่ก็ไม่มุ่งเป้าจนเครียดเวลาทำ

ไม่ค่อยตะเกียกตะกายอยากได้ อยากมีอะไร 
ถึงแม้จะยังช้อปปิ้งของบ้า ๆ บอ ๆ อยู่บ้างก็เป็นพวกของกระจุกกระจิกแก้เซ็ง
จากที่เคยคาดหวังว่าวันเกิดจะต้องได้นั่นได้นี่มาในตอนรุ่น ๆ 
ตอนนี้ วันเกิด จะชอบแค่คำอวยพร ไม่รู้สึกอยากได้อะไรเลยจริง ๆ นอกจากอยากทำบุญวันเกิด
ให้บัตรเครดิตลูกไปเลือกของที่ตัวเองอยากได้ชิ้นเล็ก ๆ กันคนละชิ้น แม่ไม่อยากได้อะไรแล้ว
ได้บัตรแลกเค้ก แลกอะไร ก็ยังให้ลูกน้องที่ทำงานไปแลกกินกัน ไม่ค่อยอยากกินอะไรเป็นพิเศษแล้ว

ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ คือ การได้คุย กินข้าว กับเพื่อน กับรุ่นพี่ รุ่นน้องเล็ก ๆ น้อย ๆ 
มีความสุขกับคนมากกว่าของแล้ว

เวลาให้อะไรใครแล้วเค้าชอบหรือได้ใช้พอดี นี่รู้สึกมีความสุขกว่าตัวเองได้ใช้เองด้วยซ้ำ

คุยเรื่องความตาย การจากไปได้อย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น โดยไม่รู้สึกกลัวมากเหมือนแต่ก่อน คือ ยังกลัวอยู่นะคะ แต่ไม่ได้กลัวขนาดสมัยก่อนแล้ว

หรือนี่เป็นสัญญาณของความแก่แล้วจริง ๆ

ใครเป็นแบบนี้บ้างคะ ?