สวัสดีค่ะ วันนี้เราขอมาเล่าเรื่องของตัวเองตั้งแต่เด็กจนโตหน่อยนะคะ เราเป็นเด็กคนนึงที่โดนแม่ทิ้งและอาศัยอยู่กับพ่อ แต่พ่อเป็นคนที่ไม่ดีค่ะ(ขอลงรายละเอียดแค่นี้นะคะ เราไม่อยากลงอะไรเยอะค่ะ)ตอนเด็กๆพ่อมีแฟนคนใหม่เขาก็มาอาศัยอยู่ด้วยเท่าที่จำความได้นะคะ เราโดนเขาเอาหัวจับโขกกับกำแพงเพียงเพราะเรานอนหัวตกหมอนไปโดนเขาค่ะ พ่อเราอยู่ในเหตุการณ์แต่ไม่โต้แย้งอะไรตอนนั้นเราเจ็บมากค่ะ แต่พอผ่านไปเราไม่แน่ใจว่านานเท่าไหร่ น้องชายของแฟนใหม่พ่อ มาหาที่บ้านค่ะและพ่อกับแฟนใหม่เขาไม่อยู่บ้านเหลือแต่เรากับพี่ชายคนนั้น อยู่ๆเขาจับเราไปจูบค่ะและจะทำไม่ดีกับเราแต่อยู่ๆมียายคนนึงเดินมาเคาะประตูหน้าบ้านค่ะ ทำให้พี่ชายคนนั้นเขาปล่อยเราไป พอต่อมาเรามาอยู่กับคุณป้า ตอนนั้นเรายังเด็กคงซนมาก เราทั้งโดนตี โดนด่า จนเรากลายเป็นเด็กที่เงียบไม่กล้าพูดกับคนในครอบครัว จนมาประถมปลายคุณป้ามีลูก เลยขอให้คุณย่าของเรามาช่วยเลี้ยง พอมาแรกๆคุณย่าใจดีกับเรามากค่ะ แต่พอหลังๆหลายปีผ่านไป เขาเริ่มดุด่าเรามากขึ้น เราทำอะไรก็กลายเป็นว่าเราผิดหมด จนเราเป็นเด็กที่เก็บกด ตอนนั้นยอมรับค่ะ มันเป็นความรู้สึกไม่ได้โกรธ เราเสียใจ เราร้องไห้และเขียนตู้เสื้อผ้าตัวเองว่า"ฉันเป็นควาย"ทุกวันนี้ก็ยังคงอยู่ค่ะ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ บางครั้งย่าก็ทุบตีเราเป็นรอยช้ำ เราไม่กล้าบอกใครเรากลัว กลัวว่าป้าคงได้ด่าเราเหมือนที่ย่าด่าเรา พอเราโตขึ้นมัธยม เราเริ่มกล้าเถียงค่ะ ตอนนั้นเราผิดที่ทำแบบนั้น เรายอมรับค่ะเราทั้งเก็บกดขึ้นทุกวันจนมันระเบิดออกมา เราเถียงที่ย่าด่าเราไปค่ะจนโดนตบหน้า แต่พอไม่กี่ปีที่ย่าป่วย เรารู้สึกอยากขอโทษ เราจึงดูแลทุกๆวินาทีที่ย่านอนป่วย ตอนนั้นย่ากับป้าก็ทะเลาะกัน พอย่าป่วยไม่หายย่าก็ได้เสียไปค่ะ ทุกวันนี้เราเก็บรูปย่าไว้ตลอด และขอโทษย่าที่เราเถียงท่านไป ส่วนมาตอนนี้นะคะ พ่อของเราไม่ดีเลยค่ะ ตอนนี้เราทั้งเหนื่อยมากๆ เราแค่อยากมาเล่าเรื่องราวชีวิตให้คนในนี้ฟัง เพียงเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มันทำให้เราย้อนไปถึงเหตุการณ์ในอดีตที่พ่อของเราก็เป็นไม่ต่างจากตอนนี้  อาจจะดูเหมือนเราแต่งก็ได้นะคะ แต่เรื่องที่เราโดนมากกว่าที่เราเล่าค่ะ แค่เรายังไม่พร้อมที่จะเล่า🖤