ขอเล่าปสก.ก่อนนะคะ คือตั้งแต่เด็กเราอยู่กับย่ากับมาตลอด เราไม่ใช่เด็กดีอะไรขนาดนั้นเลยค่ะ เราเป็นเด็กทั่วๆไป มีขี้เกียจบ้าง มีเถียงบ้าง เล็กน้อย
แต่พอเริ่มนานไป เวลาเราอยากจะอธิบายในส่วนของเรา หรือเราเห็นว่าเขาพูดไม่ถูกนะ เขาเข้าใจผิดอยู่ เราพยายามจะพูดโต้ตอบกลับไป แต่สิ่งที่เราได้ตอบกลับมาคือพวกเขามักจะพูดว่า "ใครให้พูด ให้ฟังแบบเงียบๆ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่ได้อนุญาต" หรือ พอหนักเข้าแบบมีปากเสียงมากขึ้นก็จะเป็น "เงียบ กุไม่ได้ให้พูดนะ อย่ามาเถียงกุนะ" ประมานนี้ อันนนี้ที่กล่าวมาคือเรื่องราวตอนที่เราอยู่บ้านย่ากับป้านะคะ มาช่วงปีที่เราเข้ามอปลาย เราย้ายมาอยู่กับพ่อ ก่อนหน้านั้นพ่ออยู่ดับแฟนใหม่ค่ะ แต่พ่อมาหาที่บ้านย่าอาทิตย์ละครั้งสองครั้งค่ะ เอาเงินมาฝากไว้ที่ย่าเอาไว้ไป รร. พ่อถามเราว่าอยากย้ายไปอยู่กับพ่อมั้ย เราคิดอยู่นานแต่ตัดสินใจไป เพราะเราเริ่มทนไม่ไหวกับที่บ้าน ตอนนั้นคิดแค่อย่างเดียวเลยว่า เอออยู่กับพ่อดีกว่าแหละ (เพราะคิดเอสจากการที่เราเจอกันอาทิตย์ละไม่เหินสองครั้งว่าเออมันก็ดีนี่ ไม่มีปัญหาอะไร) แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย นานวันยิ่งหนักขึ้น เราเพิ่งรู้ชัดๆว่า พ่อเป็นอารมณ์ร้อนมากๆๆๆ โมโหง่ย หงุดหงิดง่าย และชอบยกเรื่องบุญบาป บุญคุณ ทุกครั้งที่มีปัญหากัน หลายๆครั้งเป็นปัญหาเล็กน้อยค่ะ ยกตัวอย่าง เราทำงานบ้านหลายอย่างมาก แต่ลืมเอาแก้วกาแฟไปล้าง1ใบ เขาจะพูดว่า "แค่นี้ยังทำไม่ได้เลย กะอิแค่เอาแก้งไปล้าง ยังทำให้ไม่ได้ ละถ้ากุแก่นอนป่วย จะดูแลกุหรอ ระวังเถอะ นรกจะ-กบาล" หรือเราล้างตู้เย็น แล้วพื้นเปียก เพราะเศษน้ำแข็งหล่นตอนล้าง ซึ่งเราก็เอาไม้ม็อบมาถูนะ แต่ด้วยความไม่มีใครอยู่บ้าน เลยไม่ได้เอาพักลมเป่าจนแห้งสนิท ปล่อยให้แห้งไปเอง พอเขากลับมา พื้นยังไม่แห้งดี แล้วเขาก้ไม่ได้ลื่นหรืออะไร แค่เหยียบแล้วรู่สึกว่ามันไม่แห้งสนิท "ทำไมไม่เช็ดให้มันแห้งวะ ถ้ากุเดินแล้วลื่นหัวฟาด รับผิดชอบไหวหรอ กุไม่เข้าใจเลย เป็นคนประเภทไหนวะ" เราก้งง ว่า หือ ทำไมมันใหญ่โตขนาดนี้ เลยอ้าปากอธิบายไปว่า "ก้ตอนที่ทำมันไม่มีคนอยู่ ยังไม่มีคนใช้ครัว เลยไม่ได้เปิดพัดลมเป่าให้แห้งสนิท แต่เอาไม้มาถูแล้ว แล้วจริงๆมันก้ไม่ได้เปียกขนาดนั้นนะ แค่มีตามร่องกระเบื้องบ้างแค่นั้นเอง" เขาด่ากลับมาทันที "หุบปาก เถียงกุหรอ จะเถียงให้ได้อะไร แค่ฟัง ไม่ต้องมาพูด ไม่ได้ให้พูด" ประมานนี้อะค่ะ เราเจอถ้อยคำเหล่านี่ตลอด เกือบ 8 ปี ปัจจุบันเราอายุ 25 แล้วค่ะ พักหลังๆเราสังเกตตัวเองว่า เราพูดกับที่บ้านน้อยลง ถามคำตอบคำ ด่ามาก้เงียบใส่ไปจนกลายเป็นว่าพอเราอยากจะอธิบาย มันอ้าปากไม่ออก มันไม่มีเสียง มันมีภาพในหัวเป็นภาพที่เขาท็อคซิกใส่ทุกครั้งที่เราพูด เรากลายเป็นคนนิ่ง นิ่งไม่พูด ไม่โต้ตอบ จนเหมือนใบ้กิน ใจเราจะเต้นแรงมากๆ เวลาเขาเสียงดังใส่ น้ำตามันจะไหลตลอดเวลา จุกๆที่อก เท้าจะจิกเกร็งไปที่พื้น แม้ไม่เห้นด้วยไม่พอใจ แต่ปากมันไม่อ้า มันเปล่งเสียงไม่ออก เราเริ่มคืดว่าเราไม่ปกติหรือเปล่า หรือเกิดอะไรขึ้นกับเรามั้ย เรารู้ตัวนะว่าปฏิกิริยาร่างกายมันแสดงออกมาแบบนั้น แต่มันกลับทำในสิ่งที่คิดไม่ได้สักที เราคิดหลายทีแล้วว่าเราควรปรึกษาหมอมั้ย แต่อยากลองถามทุกๆคน อยากรู้คมาทเห็นทุกคน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เราตั้ง ผิดพลาดยังไง ขอโทษด้วยนะคะ ปล.หากเราติดแท้กผิดบอกได้เลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ