คือเราอายุ15 ตอนเด็กเรามีพ่อมีแม่ครบแต่แม่แยกทางกับพ่อตั้งแต่เรา3ขวบเราอยู่กับพ่อด้วยความลำบากกินข้าวกับไข่ทุกวันพอโตมา อายุ12พ่อที่ดูเป็นคนที่เรารักก็เสียด้วยโรงมะเร็งเราอาศัยกับป้ากับย่ามาตลอดจนม.3 เรารู้ตัวดีว่าเป็นคนอ่อนไหวกับคำพูดง่ายเพราะเวลาโดนป้าด่ามักจะร้องไห้บ่อยๆเราชอบที่ป้าอารมณ์ดีพูดดีแล้วกอดเรา เราจะรู้สึกอบอุ่นแต่ส่วนใหญ่เราจะโดนว่าเสมอเพราะเราเป็นคนไม่รอบคอบ เราชอบเก็บคำพูดมาคิดจนร้องไห้กับแมวแต่ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเพราะกลัวว่าจะอึดอัด เราไม่เคยชอบเลยเวลาที่พี่สาวเรามาหาป้าเพราะป้าจะเล่าเรื่องเราที่เราที่เพราะเราไม่รู้เรื่องหรือเรื่องที่เราผิดแต่เราก็ยอมรับแต่เวลาเล่าก็มักจะด่าซ้ำไปซ้ำมาจนชินแต่ก็ไม่เคยชอบป้าเราก็ดีนะดูแลเราดีให้เราโตแต่ป้าเราโกรธแล้วชอบด่าทำให้เสียความรู้สึกแล้วที่เราไม่ชอบตอนพี่มาเนี่นมหรือมาหาเพราะเราจะดูเป็นหมาป้าจะเรียกแต่พี่เราไม่ค่อยยุ่งกับเรา ไปกับพี่เราก็ทักจะยื่นข้างหลังหรือขอไปยื่นดูคนเดียวเพราะเราสบายใจเราไม่สบายป้าก้มักบอกว่าเราแกล้งทั้งที่เราปวดหัวแบบมีอะไรรัดหัวแต่เราไม่ชอบที่จะนอนซมเป็นคนป่วยเพราะมันทำให้ดูหนักขึ้นไปอีกเราชอบที่จะเดินไปมาให้ร่างกายเสียเหงื่อเสียมากกว่านอนให้ปวดหัวป้าเลยคิดว่าแกล้งเสมอแต่ถ้าเป็นพี่เราป้าดูแลดีมากสะเรารูสึกอิจฉาเลย อย่างวันนี้เราก็โดนด่าเช่นเคยก็เลยรู้สึกว่าชีวิตเราก็แค่ตื่นมาทำงานทำการเรียนซักผ้าถูพื้น ใช้ชีวิต1วันให้หมดและก็นอนตื่นมาใช้ชีวิตวันต่อไปชีวิตมันวนลูปแล้วก็โดนด่าจนเริ่มอยากตายแต่ก็กลัวว่าถ้าตายเรายังเป็นห่วงเกม แมว เกมที่เราคิดไว้ตอนเด็กว่าจะเล่นให้ได้ก็เลยคิดว่าไม่ตายแต่ในหัวใจลึกๆยังมีความคิดนั้นอยู่ มันมีวิถีให้ความรู้สึกแบบนี้หายไปไหม