เราอยากหนีออกจากบ้านไปตั้งหลักเองก่อนที่เราจะคิดแบบนี้เรา
ก้คิดก่อนหน้านี้ว่าถ้าหนีแล้วแม่ล่ะ แล้วถ้าไปยังไงก็ต้องกลับมาอยู่
ดี รู้ไหมทำไมเราถึงคิดอยากจะหนี เวลาเราทำผิดอะไรหน่อยแม่จะพูดให้เป็นเรื่องใหญ่
เวลาเราจะพูดใช้เหตุผลก้หาว่าเราเถียง แล้วด่าเราแบบแรงเหมือนเราไม่ใช่ลูกเลย
ถ้าวันนึงเราไม่ได้ทะเลาะกับแม่เราเนี่ย แม่เราเวลาโมโหจะลงที่เรา
หมด เหมือนเวลาแม่ทำผิดก้โยนผิดมาให้เราแค่เดินไปตลาดเราลืมผักเอาไว้ที
ร้านป้าเค้า กำลังจะเดินออกจากตลาดบอกแม่แม่โกรธชี้หน้าด่าเราจิกหัวเรา
ตบหัวเราเป้นว่าเล่นเลยแม่เค้าไม่เข้าใจใช่ไหมว่าเราทั้งอายทั้งเจ้
บ ตอนเด้กๆเราเห้นแม่มีคนอื่นมานอน พ่อเราตายตั้งแต่เกิด
เราเห้นแม่นอนกับคนอื่นแอบร้องให้ทุกวัน เราโดนแม่ตีตั้งแต่
6ขวบ เพราะโตเรื่อยๆเปลี่ยนมาใช้เป้นไม้ไม้แขวน เวลาเรามีแผลแม่ไม่สงสารเราเลย
เราปวดหัวตลอดจนเครียด เพราะตื่นมาต้องมีแต่เรื่องทุกวัน
เราพ่อญาติปู่ย่าตายาย ไม่มี มีแต่แม่เรายังคิดถ้าไปแม่ล่ะจะอยุ่ยังไง
แต่เรารับแบบนี้ไม่ไหวทนมาตั้งแต่เด้กจนโต ทนคิดเสมอว่าต้องทนให้ได้
เรากะว่าจะขโมยเงินแม่สัก หกพัน
กะว่าจะไปเป้นพริตตี้เพราะมีรุ่นพี่เค้าทำอยุ่บอกว่าทำแบบนี้รายได้ ดี
ไปเป้นจ้างเที่ยวกินข้าว และก้ พริตตี้สปา เรารุ้ว่ามันไม่ถูกที่จะมาทำแบบนี้
เราแค่อายุ16จะไปทำอะไรได้เราก้ต้องระวังตัวที่สุดอย่าให้ตำรวจจับ
คนที่เป้นเราจะเข้าใจ เราไม่ไว้แล้ว ทุบตีเรายังกะหมูหมา ยก มือไหว้ขอร้องยังไม่เว้น
เรายอมทำงานแบบนั้น ดีกว่ามาอยู่แบบนี้ เราทำอะไรหน่อยหาว่าเราปันยาอ่อน
เป้นบ้ารึเปล่า คำนั้นเรายอมให้อภัยได้ แต่มาบอกว่าไม่น่าเกิดมาเป้นลูกกูเลย
เราจะเจ้บใจก้ไม่ได้แค่ได้โกรธเท่านั้น พอเราทำสีหน้าไม่ดีหาว่า
แค้นเราบ้าง จะบ้าตายเวลาโดนเค้าบ่นตีเราพูดอะไรไมาได้หาว่าเราเถียง
พอเราไม่พูดก้หาว่าเราปันยาอ่อน ตอนเราดูทีวี เราเห้นในละคร้
ครอบครัวอบอุ่นมากเรายังคิดเลยว่าอยากมีแบบนั้น
ขอร้องทุกคนช่วยแนะนำหน่อยเถอะค่ะ เรากะว่าหนีแม่แต่เก้บเงิน
ได้ก้จะแอบโอนให่แม่บ้าง