ขออนุญาต พูดถึงอดีตหน่อยคะ ตัวหนุเองตอนที่เด็กอายุประมาณ 10 ขวบ หรืออยู่ ป.6 เคยโดนคนที่ให้กำเนิดเราที่ทุกคนต่างเรียกว่าแม่ด่าเรา ว่า "ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูหรอก "เหตุเกิดจากตอนนั้นเราติดเพื่อนเเล้วได้โกหกไปเที่ยวตลาดนัดแถวบ้านโดยสุดท้ายเเล้วโดนแม่จับได้และหลังจากนั้นแกก็ระเเวงมาตลอดไม่เคยเชื่อใจ แต่ตอนนั้นเราเด็กมากๆ แค่เราจะไปเที่ยวตลาดแถวบ้านที่ไม่เกิน20นาทีถึงตลาดกลับไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเลย จนตอนเด็กครั้งนั้นเราเริ่มอธิบายตอนที่แม่ด่า ขอย้ำว่าเราอธิบายนะคะเเต่เเม่คิดว่าเราเถียงทุกคำ เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังเราเลยเเม้เเต่คำเดียว ก็เข้าใจได้แหละคะว่า เรามันเด็กขี้โกหกในสายตาของคนที่บ้าน แล้วพอเราโตมาเรื่อยๆมันเริ่มหนักขึ้นทุกวัน ด่าเราสารพัด ด่าเราว่า ไม่น่าเกิดมา เกิดทำไม ไม่ใช่ลูกกู เคยมีครึ้งนึงที่ทะเลาะกันหนักๆแล้วเราบอกว่า ไม่คิดจะฟังบ้างเลยหรอ แกก็บอกว่าไม่ฟัง กูก็เป็นของกูแบบนี้จะทำไม ละล่าสุดตอนนี้เราใกล้จะเรียนจบแล้วอีก3 เดือนข้างหน้า คนที่ตั้งตนว่าตัวเองเป็นแม่ก็มาขอร้องให้เราส่งเงินมาให้เขาด้วยแถมบังคับให้เราทำงานอยู่ที่ตจว ทั้งๆที่งานของเราควรไปทำที่ กทม แหละก็ใช่ค่ะ เกิดอาการไม่พอใจอย่างรุนแรงด่าเรา มาคาดหวังว่าจะให้เราเลี้ยงดูทั้งๆที่ยังมีน้องอีก2คนที่เป็นผช.ที่อยู่ม.5และป.6 แล้วทุกคนคิดดูนะคะ เมื่อก่อนเราไม่เคยน้อยใจเลยที่มีน้องแต่ พ่อแม่กรอกหูเราตลอดว่า เราต้องรักน้องทำไรต้องคิดถึงน้องตลอดทุกอย่าง ทุกสิ่ง แล้วล่าสุดเมื่อปี 66 ที่บ้านออกรถมอไซต์ forza. ด้วยเหตุผลที่ว่า น้องลำบากทั้งๆที่รร.ก็มีรถรับส่งอยู่หน้าบ้าน แต่กับเราที่ขับรถไปมหาลัย เช้ากลับเย็น ที่ระยะทางไปกลับ 60กว่า กม. ส่วนน้องไม่ถึงครึ่งชม.ก็ถึง รร. แล้วเรื่องรถเราขอที่บ้านตั้งเเต่เข้ามหาลัยและใช่ค่ะ เขาอ้างว่า ไม่มีตัง แต่น้องเขามีตัง คำถามของเราคือ ถ้าเราทำงานแล้วหายไปจากขุมนรกที่สร้างบาดแผลให้กับเรา โดยที่ไม่ติดต่ออีกเลย ไม่สนใจอีก เพราะว่าตลอด22ปีที่เราอยู่มา เราร้องไห้ตลอด เรากลัวตัวเองจะเป็นซึมเศร้ามมากเพราะที่บ้านไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลยสักอย่าง การที่เราไปกลับ 60กว่า กม. เช้ายันเย็นแล้วเราขอที่บ้านอยู่หอกลับโดนด่าว่า ปัญญาอ่อนกูจะหาตังที่ไหนมาให้ เราเคยไปเที่ยวกับเพื่อนผญ.3 คน โดยที่เพื่อนขับรถยนต์มารับถึงที่บ้าน แม่เราด่ากราด จนเพื่อนเราจะเลิกคบเพราะเเม่เป็นคนแบบนี้ เราไม่เคยยอมแกเลยนะคคะ แต่ทุกคนที่เราไม่ยอมจะโดนทำร้ายร่างกายเช่น แม่จะทุบตีเรา จนช้ำบลาๆๆ เราท้อมมากค่ะจากเด็กที่ใกล้จะจบปริญญาตรี ปล.เราชินและชามากๆค่ะจากใจ พี่คนโตผญ.คนเดียวในบ้าน