ไม่พอใจไรก็ด่าๆ พอร้องไห้ก็บอกร้องไห้หาพ่อมึ-หรอ ดูแต่ละคำมีแต่คำหยาบๆ ไม่พอใจไรก็เอาแต่ด่า พอนี่ตอบก็บอกอย่ามาเถียง แค่ไม่ถูบ้านนี่ก็กลับจากรร.เหนื่อย ก็บอกไม่ต้องมาคุยกับกู ต่อไปนี้ไม่ต้องมสขออะไรจากกูอีก แบบตัวเองอยู่บ้านนอนเฉยๆไม่ทำไรมากสุดแค่ทำอาหารเย็น แค่นั้น บอกนี่ว่าไม้ถูดำ พังอีก ทีตัวเองใช้ไม่เคยดำเลย มีความคิดนะ ทำไมไม่ทำเองอ่ะ ว่างนิ พอแบบเกรดน้อย ด่านี่โง่ลาออกไปขายดอกไม้ไป คือแบบโดนด่าแบบนี้ทั้งแต่อนุบาล ตอนเด็กๆนี่ก็เคยไปฟ้องปู่ ว่าโดนด่าแรงๆใส่ แม่เลยรู้ละมาด่านี่ฟ้องไปละช่วยไรได้ อ่ะ แบบมีรอบนึงไม่พอใจไรสักอย่างแล้วก็พอกลับบ้านมาผลไม้แตกเต็มบ้านเพราะแม่โยนลงมาอ่ะ มันใช่หรอ มันควรป่ะล่ะโตจน60ละ อีกก็ล็อคห้องไม่มีเหตุผลให้พ่อนอนพื้นล่างบ้านคือไร?? นี่รู้ตัวนะว่าชอบบอกว่าเดี๋ยวไปทำๆ ก็ไม่ว่างจริงๆอ่ะบางทีก็กินข้าวอยู่ ทำงานอยู่ เถียงไม่เคยได้สักที เคยคิดนะว่าครอบครัวนี้มันปกติหรอ แม่ก็อะไรไม่รู้เอาตัวเองเป็นใหญ่ พ่อก็ป็นคนที่ควบคุมอารมไม่ได้ หัวร้อนเก่ง ขู่แต่จะใช้กำลัง นี่อ่านหนังสือกับพ่อไม่พอใจก็ด่าๆ พอไม่อยากอ่านด้วยก ไปลาออกไป อายคนอื่นที่ลูกเกรดห่วย แบบกำลังใจไม่เคยมีให้ เอาแต่ลูกคนอื่นมาเปรียบเทียบ มีรอบนึงนี่พูดว่า"เออ" แม่บอกใครสั่งใครสอน เห้ย ดูตัวเองบ้างดิวันๆด่าๆกูๆจนนี่เป็นคนที่ชอบโกหก ร้องไห้ง่ายมากๆ เพราะครอบครัวเป็นงี้อ่ะ พูดความจริงก็ด่า โกหกก็บอกว่า กูไม่ใช่แม่หรอ ทั้งๆที่นี่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ

จนเคยเขียนในกระดาษนะว่าอยากตายๆไปสักที มันเหนื่อยนะเอาจริง จนไม่อยากจะกลับบ้านเลยแต่ละวัน ระบายให้เพื่อนฟังตลอด มันยังบอกว่า มันเกินไป