ขอตั้งชื่อเรื่องว่า 'ลูกทำร้ายแม่' แล้วกันค่ะ เพิ่งตั้งกระทู้ครั้งแรกผิดแท็กก็ขออภัย เหนื่อยใจมาก
เราเพิ่งจะเคยทำร้ายแม่ครั้งนี้ครั้งแรก
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเราอายุ 20+แล้ว มีปัญหาทางด้านอารมณ์เวลาโมโหจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่+เคยเป็นโรคซึมเศร้า เราโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์พ่อกับแม่แยกทางกันแม่เรามีแฟนใหม่แม่ไม่กล้าเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะกลัวมีปัญหากับแฟนใหม่แม่ ส่วนพ่อทำงานให้เราไปอยู่กับย่าพอเราอายุเยอะขึ้นแม่ก็อยากได้เราไปอยู่ด้วยที่บ้านพ่อใหม่ ครอบครัวนี้แหละที่ทำให้เรากลายเป็นคนที่ขาดความมั่นใจ ชีวิตอยู่ในกรอบ ทำอะไรตามชีวิตเด็กวัยเรียนไม่ได้มันน่าขำนะคะที่ขนาดเพื่อนข้างบ้านยังให้คบเล่นไม่ได้ตั้งอยู่ในระเบียบที่พ่อเลี้ยงตั้งไว้ เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าค่ะแม่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เวลาเราโดนคนในครอบครัวนี้ทำร้ายจิตใจแม่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น เวลามีปัญหาแม่จะคอยซ้ำเติมแล้วเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอดจนเราไม่กล้าปรึกษาอะไร เวลาแม่กับพ่อเลี้ยงมีปัญหากันแม่ก็จะเอาเราเป็นที่รองรับอารมณ์ 6 ปีที่เราเจอเรื่องพวกนี้ เวลาแม่ด่าเราจะเงียบจะไม่เถียงเป็นแบบนี้เรื่อยมาเรื่องผิดไม่ผิดเราก็จะเงียบไม่ตอบกลับ จนแม่เลิกกับพ่อเลี้ยงก็โทษว่าเป็นความผิดเราทั้งๆที่แม่เรารู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าเพราะอะไร เราทำงานมีเงินก็ให้แม่ตลอดแต่ทะเลาะกันแม่จะบอกไม่เคยได้อะไรจากเราเลย ทุกอย่างในชีวิตแม่พังแม่จะโทษเราตลอด จนวันนี้เราทะเลาะกับแฟนแม่ก็พูดซ้ำเติมเราด่าเราเหมือนที่ผ่านๆมาพอเราทนไม่ไหวเถียงกลับแม่ก็ไม่พอใจเดินมาตบปากเราถึงในห้องละจะเข้ามาทำร้ายเราเราเลยพลักออกแม่โกรธเรามากเลยเอามือมาบีบคอจนเราไอหายใจไม่ออกแฟนเลยมาห้ามเราเลยถีบแม่ออก พี่สาวมาดึงแม่ไปข้างนอกแม่ก็ตะโกนด่าเราลั่นบ้าน สิ่งที่เกิดขึ้นในใจเราไม่มีความรู้สึกผิดหรือเสียใจเหมือนใจเรามันด้านชากับแม่ไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนั้นเรารู้ว่าบาปแต่เราไม่สามารถควบคุมตัวเองได้คือแม่ทำมาเราก็ทำตอบ เพราะเราก็โกรธมากเหมือนกันเหมือนความรู้สึกที่ว่าเรายอมเราไม่เถียงเราไม่ทำอะไรสักอย่างแม่ก็จะทำแบบนี้กับเราต่อไปเรื่อยๆ ในอดีตแม่ทำแบบนี้ตลอดเวลาเราแย้งว่ามันไม่ใช่แม่ก็ไม่พอใจจะมาทำร้ายร่างกายเราตลอด ยิ่งถ้ามีคนห้ามแม่จะยิ่งตีหนักเหมือนระบายอารมณ์ทั้งๆที่มันเรื่องเล็กน้อย น้อยแค่ไหน ตอนม.3จะเข้าค่าย เชือกเราลืมไว้ที่ไหนไม่รู้กำลังเตรียมของแม่ก็ด่าเราพอเราบอกไม่รู้แม่ก็ไม่พอใจตีเราต่อหน้าพี่สาวจนพี่ตกใจว่าทำไมต้องตีขนาดนั้น เราเก็บกดจนวันที่เราระเบิดเรารู้ว่าบาปแต่ใจเราสงบมากคืออะไร เราเป็นลูกที่เลวมากใช่มั้ยคะ?
ทำร้ายแม่ครั้งแรกเพราะอึดอัดเกินจะทน
เราเพิ่งจะเคยทำร้ายแม่ครั้งนี้ครั้งแรก
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเราอายุ 20+แล้ว มีปัญหาทางด้านอารมณ์เวลาโมโหจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่+เคยเป็นโรคซึมเศร้า เราโตมาในครอบครัวที่ไม่ได้สมบูรณ์พ่อกับแม่แยกทางกันแม่เรามีแฟนใหม่แม่ไม่กล้าเอาเราไปอยู่ด้วยเพราะกลัวมีปัญหากับแฟนใหม่แม่ ส่วนพ่อทำงานให้เราไปอยู่กับย่าพอเราอายุเยอะขึ้นแม่ก็อยากได้เราไปอยู่ด้วยที่บ้านพ่อใหม่ ครอบครัวนี้แหละที่ทำให้เรากลายเป็นคนที่ขาดความมั่นใจ ชีวิตอยู่ในกรอบ ทำอะไรตามชีวิตเด็กวัยเรียนไม่ได้มันน่าขำนะคะที่ขนาดเพื่อนข้างบ้านยังให้คบเล่นไม่ได้ตั้งอยู่ในระเบียบที่พ่อเลี้ยงตั้งไว้ เรากลายเป็นโรคซึมเศร้าค่ะแม่ไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เวลาเราโดนคนในครอบครัวนี้ทำร้ายจิตใจแม่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น เวลามีปัญหาแม่จะคอยซ้ำเติมแล้วเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอดจนเราไม่กล้าปรึกษาอะไร เวลาแม่กับพ่อเลี้ยงมีปัญหากันแม่ก็จะเอาเราเป็นที่รองรับอารมณ์ 6 ปีที่เราเจอเรื่องพวกนี้ เวลาแม่ด่าเราจะเงียบจะไม่เถียงเป็นแบบนี้เรื่อยมาเรื่องผิดไม่ผิดเราก็จะเงียบไม่ตอบกลับ จนแม่เลิกกับพ่อเลี้ยงก็โทษว่าเป็นความผิดเราทั้งๆที่แม่เรารู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าเพราะอะไร เราทำงานมีเงินก็ให้แม่ตลอดแต่ทะเลาะกันแม่จะบอกไม่เคยได้อะไรจากเราเลย ทุกอย่างในชีวิตแม่พังแม่จะโทษเราตลอด จนวันนี้เราทะเลาะกับแฟนแม่ก็พูดซ้ำเติมเราด่าเราเหมือนที่ผ่านๆมาพอเราทนไม่ไหวเถียงกลับแม่ก็ไม่พอใจเดินมาตบปากเราถึงในห้องละจะเข้ามาทำร้ายเราเราเลยพลักออกแม่โกรธเรามากเลยเอามือมาบีบคอจนเราไอหายใจไม่ออกแฟนเลยมาห้ามเราเลยถีบแม่ออก พี่สาวมาดึงแม่ไปข้างนอกแม่ก็ตะโกนด่าเราลั่นบ้าน สิ่งที่เกิดขึ้นในใจเราไม่มีความรู้สึกผิดหรือเสียใจเหมือนใจเรามันด้านชากับแม่ไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนั้นเรารู้ว่าบาปแต่เราไม่สามารถควบคุมตัวเองได้คือแม่ทำมาเราก็ทำตอบ เพราะเราก็โกรธมากเหมือนกันเหมือนความรู้สึกที่ว่าเรายอมเราไม่เถียงเราไม่ทำอะไรสักอย่างแม่ก็จะทำแบบนี้กับเราต่อไปเรื่อยๆ ในอดีตแม่ทำแบบนี้ตลอดเวลาเราแย้งว่ามันไม่ใช่แม่ก็ไม่พอใจจะมาทำร้ายร่างกายเราตลอด ยิ่งถ้ามีคนห้ามแม่จะยิ่งตีหนักเหมือนระบายอารมณ์ทั้งๆที่มันเรื่องเล็กน้อย น้อยแค่ไหน ตอนม.3จะเข้าค่าย เชือกเราลืมไว้ที่ไหนไม่รู้กำลังเตรียมของแม่ก็ด่าเราพอเราบอกไม่รู้แม่ก็ไม่พอใจตีเราต่อหน้าพี่สาวจนพี่ตกใจว่าทำไมต้องตีขนาดนั้น เราเก็บกดจนวันที่เราระเบิดเรารู้ว่าบาปแต่ใจเราสงบมากคืออะไร เราเป็นลูกที่เลวมากใช่มั้ยคะ?