จะขอเล่าเรื่องราวของเราก่อนนะ คือตอนนี้เราอายุ15แล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่อยู่ตั้งแต่ ป.5 ตอนแรกเราอยู่กับยายแล้วเราก็ทำหน้าที่ ที่ได้รับหมอบหมายคืองานบ้านเสร็จแล้วแต่เราก็ยังโดนยายตีโดนยายขู่ทุกครั้งว่าจะจับเราไปขายตัว เราจึงคิดที่จะย้ายมาอยู่กับแม่แต่แม่บอกให้เราอยู่กับยายไปก่อนเราทนอยู่กับยายมา3ปีทั้งโดนยายตีโดนยายกระทืบแต่เวลากระทืบเค้ากระทืบเราเบาๆนะแต่เวลาตีเราคือแบบหนักมาก ตอนที่อยู่ป.5เราเริ่มมีนิสัยที่โตมากขึ้นจึค่อนข้างที่จะมีความคิดที่แตกต่างจากยาย บางครั้งยายก็ไม่เข้าใจเราพยายามอธิบายแตาเขาหาว่าเราเถียงพอเราขึ้น ม.1เรากะยายก็เริ่มทะเลาะกันมากยิ่งขึ้น ทำให้เราต้องปกป้องตัวเองโดยการเถียงจริงๆ และเมื่อเวลาเราเถียงยายก็จะตีเรา เราโทรไปร้องให้กับแม่บ่อยๆครั้ง แม่ก็บอกว่าให้ทนไปก่อนอีกนิด เราก็โดนตีแบบนี้มาโดยตลอดแล้วเราก็พยายามเถียงเพื่อปกป้องตัวเอง เพราะคิดว่าเถียงไม่เถียงก็โดนกล่าวหาว่าเถียงอยู่ดี และที่สำคัญยายเราจะเล่นการพนันวันไหนที่เล่นเสียเยอะก็จะอารมณ์เสียก็มักจะมาลงที่เราจนกระทั่งขึ้นเราขึ้น ม.2 เราก็อยู่กะยายประมาณครึ่งเทอม ก็ยายมาอยู่กับแม่ เพราะคิดว่าถ้าหากอยู่กับแม่ก็อาจจะไม่โดนตีหรือโดนทำร้ายอีก ตอนแรกๆก็ผ่านไปด้วยดี พอผ่านไปได้แค่6เดือนก็เกิดเรื่องขึ้นกะเราคือำอเลี้ยงกินเหล้าทุกวันแล้วก็บ่นเราแล้วทะเลาะกะแม่ แล้วพอแม่ทะเลาะกะพ่อเสร็จแม่ก็หันมาคุยกับเราว่า กูทะเลาะกันเพราะ เราอึ่งไปสักพักแต่เราก็เงียบไม่พูดอะไร ผ่านไปอีก1อาทิตย์เขาก็เริ่มทะเลาะกันทุกวันพ่อเลี้ยงกินเหล้าทุกวันและแม่พูดถ้อยคำด่าพ่อด้วยถ้อยคำหยาบคายพ่อเลี้ยงก็เช่นเดียวกันต่อหน้าน้องแท้ๆของเราที่พึ่งอายุได้แค่3ขวบ น้องจำคำที่พ่อเลี้ยงกับแม่ด่ากันแล้ววันต่อมา มาด่าเราด่าพ่อเลี้ยงเเละแม่ แล้วจากนั้นแม่ก็ว่าเราว่าเราสอนน้องพูดคำหยาบคาย ด้วยความเคยชินที่เถียงยายมาจนติดเป็นนิสัยเราเลยหลุดปากพูดออกไปว่าแม่กับพ่อนั้นแหละที่พูดคำหยาบหนูยังไม่เคยพูดให้น้องได้ยินเลย พอพูดประโยคนี้จบแม่ก็สวนมาทันทีว่า ถึงว่าทำไมยายถึงตีเพราะเถียงยังงี้ไง เราก็อึ่งไปสักพักแล้วก็เงียบเข้าห้องเพื่อให้แม่สงบสติอารมณ์ เราขอข้ามไปตอน ม.3เลยนะ เพราะมันมีเยอะมากๆ เราจะขอเล่าเรื่องม.3 น้องเราก็อายุ 5ขวบหลังจากที่น้องโดนแม่ตีบ่อยครั้งจนเหมือนเด็กกดก็จะมาลงกับเราบ้างครั้งเราก็โดนน้องดึงผม โดนน้องเอามือฟาดหลัง โดนก้อนหินขวางเกือบโดนหัว สารพัดอย่างเราทนได้จนกระทั่งวันหนึ่งเราโดนน้องใช้ไม้ท่อนใหญ่ฟาดมาที่กลางหลัง เราเจ็บจนทนไม่ไหวเลยตีน้องไป น้องวิ่งไปบอกพ่อเลี้ยงเรา เเล้วพ่อเลี้ยงก็มาว่าเรา 
เราเลยบอกไปว่า น้องเอาไม้มาตีหลัง แต่คำที่เราคิดที่อยากจะได้ยินจากปากพ่อเลี้ยงคือสอนน้อง แต่กลับตรงข้ามเขาพ่อเราว่าทำไมไม่หลบละตาเซอร์กว่าน้อง นับวันน้องก็ลงมือหนักขึ้น จนกระทั่งวันนี้ 
บ้านเราเลี้ยงหมาสองตัว มีตัวหนึ่งขนหนาและพ่อเลี้ยงดูแลมันอย่างดีเปิดพัดลมไลยุ่งให้ทั่งๆที่วันนี้อากาศหนาวหมาตัวนั้นก็นอนได้อย่างสบายใจ ส่วนอีตัวหนึ่งขนสั้น โดนยุ่งเกาะดูดเลือดเต็มตัวจนเห็นได้ชัด เราเห็นผ้าที่อยู่ตรงกำแพงที่ไม่มีใครใช้แล้วเราเห็นมันว
างไว้ตั้งแต่ตอนที่เรามาบ้านแม่ครั้งแรกจนถึงตอนนี้ก็ยังอยู่ที่เดิม เราเลยตัดสินใจเดินไปหยิบมาห่มให้หมาขนสั้นที่ถูกยุงรุ่มกัดแล้วพ่อเรานั่งอยู่ตรงนั้นกินเหล้าอยู่ เราก็พูดพร้ำๆ ว่าทำไมลำเอียงจัง แล้วพ่อเลี้ยงก็บอกว่ม ถ้าจะห่มให้มันขนาดนั้นก็เอามันเค้าไปนอนในมุ้เลย เค้าบอกอีกว่าผ้านั้นแทนที่จะมาใช้ทำประโยชน์เอาหมาห่มให้หมา เราตอบกลับไปว่า หนูเห็นผ้าห่มมันอยู่ตรงนั้นก็ไม่เห็นมีใครเอามาใช้ทำอะไร ก็เลยเอามาห่มให้หมาเพราะมันโดนยุ่งกัดเวลาไปนอนตรงพัดลมที่พ่อเปิดไว้มันก็หนาวเพราะขนมันสั้น เค้าตอบกลับว่า ยังจะเถียงกูอีก เราเลยไม่อยากจะพูดอะไรต่อ เลยเดินเข้าห้องมา แล้วพ่อก็บ่นเราพรำจนแม่ได้ยิน แม่ตะโกนว่า พวกทำไมกันอีก แล้วพ่อตอบว่า มันเอาผ้ามาห่มให้หมา แม่ว่าเราว่า จะเอามาห่มให้หมาทำไม เราตอบ ยุ่งมันกัดดดด  แม่บอกว่า นี้รู้ดีกูจุดยากันยุง ให้มันทุกคืน น้องเรามาทุบหลังเราจนเราเจ็บแล้วร้องให้ออกมา แม่ได้ยินเสียงร้องให้คว้าไม้มาฝาดเราพร้อมบอกว่ากะอีแค่ผ้าห่มผืนเดียวร้องให้แม่ฝาดเราไม่ยั้ง เราพยายยามจะบอกอธิบาย แม่ไม่ฟังฟาดเราอย่างเดียวในขณะเรากินข้าวอยู่ เราร้องให้พร้อมตะโกนบอกเรียกสติแม่ว่าหนูโดนน้องทุบหลังเลยร้องไห้แม่ไม่ฟังแล้วฟาดต่อหลายทีแล้วหยุดตีไปตีน้องแทนครั้งเดียว ไม่มีคำขอโทษจากแม่สักครั้งเราโดนแม่ตีทั้งหมด10กว่าครั้งในหลายๆเดือนที่ผ่านมา โดนตีเดือนละครั้งถึง2ครั้ง เราเข้ามาในห้องตัวเองแล้วคิดทำร้ายตัวเองโดนการบีบคอตัวเอง และทำร้ายตัวเองโดนการขวนร่างกายตัวเองแล้วเราก็นึกถึงกะทู้ได้เลยมาลุกนั่งเขียนเพื่อระบายและสงบสติอารมณ์ เรื่องตอนที่ ห่มผ้าให้มาเกิดขึ้นวันนี้ วันจันทร์ที่29 พฤศจิกายน 2564 จึงอยากให้ทุกคนช่วยเข้าใจและให้คำปรึกษาเราหน่อยครั้งหน้าเรากลัวว่าเราจะคิดสั้น แลพไม่ได้มาเขียนกระทู้แบบนี้อีก 
ปล. ขอเล่าเพิ่มเติมม ตอนที่มาอยู่บ้านแม่ ตอนที่ขึ้นม.3ครึ่งเทอมตอนนี้ใกล้จบ ม.3แล้ว ตอนนั้นเราปรึกษาแม่ว่าอยากเป็นยูทูปเปอร์แล้วแม่ก็ว่าเราว่า มันร้ายสาระ ไม่ได้เงินหรอก ทำไม่ได้หรอกถ้าอยากทำให้ไปขายของออนไล แล้วเราบอกว่าไม่เอาหนูไม่ชอบแนวนั้นอะ แล้วแม่ก็ตอบว่าชอบแนวหาผัวเงะ เรางุดหงิดมากเราเลยต่อว่าแม่ไปส่ง แม่ดูลูกคนอื่นมาแล้วมาว่าลูตัวเองทุกคนก็ต่างมีทสงเลือก แม่เขวี้ยงอะไรบ้างอย่างใส่เรา พ่อเลี้ยงได้ยินก็ซ้ำเติมดูถูกเราจนน้ำตาเราไหล แม่ก็พอเห็นน้ำตาเราก็ขว้างอะไรซักอย่างใส่เราอีกเราเลยปลีกตัวออกไปนั่ห่างง จากพวกเขาสักพักแล้วบ่นว่าเราอยากเป็นยูทูปเปอร์ผิดมากหรอ เเม่เราบอกว่าเราเลือกทางผิดแม่บอกให้เราไปเรียนเกษตร ทั่งๆที่เราอยากเรียนนิเทศศาสตร์ เราคำๆหนึ่งที่เราจำได้ที่แม่เคยพูดกับเราก็พลุดขึ้นมา แม่เคยพูดว่าถ้าอยากเป็ไรก็เป็นไปเถอะแต่ขอให้เป็นคนดี คำนี้มันได้หายไปแล้ว 
เราอยากทำสิ่งที่เรารักไม่ใช่สิ่งที่แม่รักแล้วแม่ไม่ได้ทำ หากเราทำงานสิ่งที่เราไม่รักแล้วไม่มีความสุขอะไร จะมีความหมายอะไร เราอยากเดินในทางที่เราเลือกมากกว่า เชื่อว่าหลายๆคนก็คิดเหมือนเราคืออยากเลือกในสิ่งที่เราอยากเป็น ขอบคุณทุกคนค่ะที่อ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณที่รับฟัง เรื่องราวที่อยากระบายออกมาในวันนี้ถ้าเกิดเรื่องขึ้นอีกการจะมาพิมระบายให้ทุกคนอ่านอีกนะค่ะ