คือเรามีปัญหากับแม่  ตั้งแต่เด็ก คือเราเปนลูกคนกลาง  พ่อแม่แยกทางกันเราอยุกับแม่ แม่ต้องเลี้ยงเราและพี่กะน้องมาคนเดียว ด้วยความที่เราเปนลูกคนกลาง แม่ก้ไม่ค่อยรักไม่ค่อยสนใจแม้เกรดเราได้ดีกว่าใครๆ แต่แม่ก้ยังไม่เหนเราในสายตา จนกระทังงงง.       ตอนประมานเราอยุป. 3ป. 4แม่ก้เริ่มมีพ่อเลี้ยง  แล้วแม่ก้กำชับให้เราสามคนพี่น้องห้ามบอกพ่อเลี้ยงว่า เราสามคนเปนลูก เวลาผ่านไปไม่นาน ความลับเริ่มแตก พ่อเลี้ยงเริ่มละเคาะละคาย แล้วเข้ามาถามพวกเราว่าพวกเราเปนลูกใคร กันแน่ ทีแรกพวกเราก้อำอึงพ่อเลี้ยงเลยถามดุๆ ด้วยความกลัวเราจึงตอบ และแล้วแม่โมโหมากเลยด่าพวกเราสามคน  ต่อมาพ่อเลี้ยงก้เข้ามาอยุในบ้าน แต่แล้วแทนที่เขาจะดีกับเราเขากลับดุด่าตีเราโดยไม่มี้หตุผล หนักกว่านั้ยเวลาเราไปฟ้องแม่แม่ก้ตีเราซ้ำอีก.  ต่อมาเราเข้า รร. มัธยม ก้ไม่มีใครไปรับขากลับบ้าน ถึง รร จะอยุมละแวกเดียวกับบ้าน แต่เราก้เดินไกลพอสมควร จนเราทนไม่ได้จึงบอกแม่ ว่า " ไม่มีใครไปรับกลับบ้าน" แทนที่แม่จะรับฟัง แม่กลับด่าเราว่า"จะไม่มีได้ไง" พอเราอธิบายให้แม่ฟังแม่ก้ไม่ฟัง แถมด่าเรามาอีก เราทำใจดีสู้เสือกับแม่และพ่อเลี้ยงแต่ก้ไม่เปนผล วันเวลาผ่านไป เกรดเราตก เพราะเวลาเราอ่านหนังสือพ่อเลี้ยงก้หาว่าเราอ่านการ์ตูน เราก้บอกพ่อเลี้ยงไปว่าเราอ่านหนังสือเรีบนจิงๆ แต่พ่อเลี้ยงกับตีเราหาว่าเราเถียง ไปฟ้องแม่แม่ก้ตีเราซ้ำอีก แล้วก้ไม่ยอมให้เราอ่านหนังสือ พอเราเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เราเลยหัดเลวทำตัวเหลวแหลก จากเด็กท้อปเรียน รร. รัฐบาลชื่อดังของจังหวัด สอบอะไรก้ได้เต็มกลับกลายเปนเดกเรียนไม่จบ จากคนที่ไม่เคยพูดคำหยาบคาย กับเถียงแม่ด่าแม่ไม่เว้นแต่ละวัน แต่แรกๆเราก้เสียใจมากที่เราทำกลับแม่แต่ที่แม่ทำกับเราละ ขอไปเรียนพิเสด ตีเราเหมือนเราไม่ใช่ลูกด่าว่าเราจอมล้างจอมผลาญแม่ แต่มาวันนี้เรากลับไปเรียนจนจบ ม. 6ถึงจะช้ากว่าคนอื่น แต่ก้จบ กำลังจะเข้ามหาลัยปี1 ชีวิตที่ผ่านมาของเราขมมากดกก