คือพ่อแม่เรามีลูก 2 คน และเราคือลูกคนโต และมีน้องชาย1 คน ตอนนี้เราเรียนปริญญา ใกล้จะจบแล้ว และทางครอบครัวเราก็คาดหวังกับเราให้เราเป็นเสาหลัก
แต่ก่อนที่เราจะเรียนปริญญา ตอนนั้นเราเรียนใกล้จะจบ ปวช. และตั้งใจจะต่อ ปวส. แต่แม่เห็นลูกน้าข้างบ้านไปทำงานและได้เงินเลยมาพูดโน้มนาวอยากให้เราไปทำงานจะได้มีเงิน เรียนก็กว่าจะได้ทำงาน และเราก็หมดกำลังใจที่จะเรียนต่อ แต่ก็โอเคไม่เรียนต่อก็ไม่เป็นไร (แต่ตอนที่ได้ยินแม่บอกแบบนั้น ความรู้สึกตอนนั้นคืออยากให้จบเร็วๆ ไม่อยากได้อะไรแล้ว ไม่อยากเรียนแล้ว) และต่อมาแม่ไปรู้ว่าลูกของป้าในหมู่ที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเราเรียนต่อปริญญา และแม่ก็อยากให้เราเรียนต่อปริญญา (แต่ตอนนั้นคือเราหมดไฟที่จะเรียนแล้ว) แต่เราก็ตอบตกลงแม่ไป เพราะแม่บอกว่าไม่คาดหวังกับเรา แค่อยากไปรับปริญญาลูก 
แต่สุดท้ายพอเราเรียนใกล้จะจบแล้ว แม่ก็มาคาดหวังอยากให้ทำนู้นทำนี่ อยากให้เรียนจบแล้วไปทำงานเมืองนอกเห็นลูกหลานบ้านอื่นเขาไปทำได้เงินเดือนหลายหมื่น
และเราก็เข้าใจในความหวังดีของแม่ เพราะท่านก็อยากให้เราได้ดี
แต่สำหรับเราคือเราไม่ชอบให้ใครมากำหนด ชีวิตเรา เราอยากเป็นคนเลือกเองว่าเราจะทำอะไร ไม่อยากให้ใครมาคาดหวังกับเรา ว่าเราต้องเป็นในแบบที่แม่ต้องการ เราแค่อยากทำงานมีเงินสามารถสงเสียตัวเองให้รอดได้ และจะเลี้ยงดูพ่อแม่ในตอนแก่ได้แค่นี้ที่เราต้องการ แต่แม่ก็สั่งเรานู้นนี้ จนบางครั้งเรารู้สึกกดดันตัวเอง 
และก็ชอบพูดอวยเราให้ญาติพี่น้องฟัง ว่าเราดีแบบนั้นดีแบบนี้ แต่เราก็เข้าใจว่ายังไงพ่อแม่ก็พูดแต่สิ่งดีๆของลูก (แต่บางทีก็พูดเกินจริงจนเราเป็นคนดีมากๆ ไม่เคยมีด้านลบเลย )
และญาติก็มองว่าเราดีมากๆๆๆ เราไม่เคยมีอะไรไม่ดีเลย พอเห็นเราก็ชมเราแบบนั้นแบบนี้ และเอาเราไม่เปรียบกับลูกหลานตัวเอง ว่าให้ดูเราเป็นแบบอย่าง
แต่สำหรับเราคือเราไม่ชอบ เพราะเราก็คนเหมือนกัน ไม่มีใครดีไปสะทุกอย่างหรอก และลูกหลานของญาติก็อาจจะไม่ชอบเรา ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเขาเลย (เราโดนเราลูกหลานญาติมองบนใส่แล้ว55) และเราไม่ได้เป็นคนที่ดีขนาดนั้น เราก็คนคนหนึ่งที่มีด้านลบ และเราไม่ชอบการถูกชม ถูกยกย่อง เราอยากให้เขามองว่าเราดีบ้างแย่บ้าง