เราหาคำตอบให้กับการมีอยู่ของตัวเองไม่ได้ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร เราแค่ขี้เกียจตามที่คนที่บ้านบอกจริงๆ หรือเปล่า เรารู้แค่ว่าเราเหนื่อยและไม่อยากทำอะไรเลย เราไม่รู้ว่าชีวิตนี้เราต้องทำอะไรต่อ แค่รอให้ใครสักคนในบ้านสั่งแล้วก็ทำตาม อะไรที่เขาว่าดีก็แค่เลือกไปตามนั้น เรามีความคิดที่อยากจะเข้าสายศิลป์ แต่คำพูดของครอบครัวก็ทำให้คิดตลอดว่า ตัวเรามีแพชชันมากพอที่เรียนต่อในสายศิลป์จริงๆ หรือ เราแค่รู้สึกว่า ถ้าชีวิตนี้เราไม่ได้เรียน เราคงรู้สึกเสียดายมากๆ
แม้ว่าจะอยากตามหาความฝันต่ออีกนิด แต่ความจริงก็ปลุกเราให้ตื่นว่ายังไงก็ต้องติดมหาลัยให้ได้ตามที่ครอบครัวหวัง เพราะกลัวคนในบ้านจะอยู่ไม่ทันรับปริญญา แล้วเราต้องรีบติดมหาลัยเพื่อคนในบ้านจะได้ภูมิใจใช่ไหม ชีวิตเรามีแค่นั้นจริงๆ หรอ เราเข้าใจในความหวังดีของครอบครัวนะ แต่บางทีมันก็เครียดเหมือนกันที่ต้องรีบหาความฝันให้เจอ เป็นเหมือนเควสต์เลื่อนระดับโลกเวล 90 ที่ตัวเกมบังคับทำ ทั้งๆ ที่ตัวละครในทีมยังปั้นได้แค่เวล 80 ของไม่ครบ

ถ้าเป็นคุณจะทำยังไงดี เราไม่อยากเป็นคนแบบนี้ เราอยากเป็นคนที่มีเป้าหมายในชีวิตแบบคนอื่นเขาบ้าง แต่พอถามตัวเองก็ตอบไม่ได้ เราไม่ได้รู้สึกอยากเรียนหรืออยากทำงาน ไม่ได้อยากออกไปไหนกับใคร ไม่ได้อยากมีสังคม ออกจะไม่สนใจอะไรด้วยซ้ำ แต่บางทีพอได้ยินที่บ้านเล่าเรื่องเราให้คนนอกฟังให้คนนู้นคนนี้ฟัง มันก็ทำเรายิ่งไม่อยากทำอะไรไปมากกว่าเดิม เหมือนคนอย่างประชดชีวิตอย่างไรอย่างนั้นเลย รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คุณรู้ไหมว่ามันตลกมากเลยที่ที่บ้านซัพพอร์ตเราทุกอย่าง แต่พอเล่นดนตรีก็รำคาญ ร้องเพลงก็บ่น เล่นกับเพื่อนหลังเลิกเรียนยังไม่ได้ บางทีเพื่อนชวนเล่นหน้าบ้านด้วยซ้ำ แต่เขาไม่ให้ออก ตั้งแต่เด็ก เราแค่เรียน กลับบ้าน นอน ใช้ชีวิตวนลูป สังคมไม่มี เราทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง จนเราโตมาเป็นคนแบบนี้ แล้วคุณคาดหวังให้เราหาฝันเจอทั้งๆ ที่คุณไม่เคยเปิดโอกาสให้เราทำอะไรสักอย่างเลยน่ะหรอ บางทีมีเงินอย่างเดียวก็เลี้ยงเด็กไม่ได้นะ

ขอโทษนะคะที่พิมพ์แบบนี้ ช่วงนี้อารมณ์อ่อนไหวง่ายนิดหนึ่ง ทุกอย่างเขียนสะเปะสะปะไปหมดเลย เดี๋ยวจะกลับมาลบเมื่อรู้สึกดีขึ้นนะคะ