คืนนี้ศรีจิตรานอนกอดจักรภพไว้แน่น จนจักรภพต้องถาม
"เครียดเหรอครับ หรือกลัว"
"กังวลค่ะ กังวลหลายเรื่องมาก"
"อย่ากังวลเลยครับ มีผมอยู่ข้าง ๆ คุณ คุณไม่ต้องไปกังวลหรอกครับ"
ศรีจิตราลุกขึ้นนั่ง จักรภพเลยเปลี่ยนมาเป็นนอนหงาย
"ปัญหาใหญ่สุดของประเทศเราคืออะไรค่ะ"
"ก็น่าจะเป็นการที่พวกทหาร ส.ส. ส.ว. ทำตัวเป็นกลุ่มผลประโยชน์
โดยไม่เห็นหัวประชาชนครับ"
ศรีจิตราลงมานอนซบอกจักรภพ
"ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้คะ"
"อืม น่าจะเริ่มจากพวกทหารก่อนนะครับ พอพวกนั้นมาเป็นนายก
ก็ดัดแปลงรัฐธรรมนูญให้เข้าข้างพวกตัวเอง แล้วพวกนั้นก็เลือก ส.ว.
พอมีเลือกตั้ง คนของพวกนั้นก็ซื้อเสียงจนกลายเป็น ส.ส.
เราก็พอสรุปได้ว่าพวกทหารเป็นต้นเหตุของความบิดเบี้ยวทั้งหมดครับ"
ศรีจิตราจ้องหน้าจักรภพ

"ดีจังค่ะที่คุณไม่เป็นแบบนั้น"
"ไม่ควรมีใครเป็นแบบนั้นหรอกครับ แต่พวกทหาร พอมีเงินและอำนาจ
พวกมันก็เหลิง"
"ตอนนี้เราก็พอมีเงิน มีอำนาจ เราก็ไม่เห็นต้องเหลิงอะไรเลยนี่คะ 
ฉันเองพอมีเงินกับอำนาจก็อยากแต่จะช่วยเหลือผู้อื่น"
"สันดานคนมันไม่เหมือนกันครับ มันจึงคิดต่างกันและมีพฤติกรรมต่างกัน"
เธอหันมานอนซบอกเขาอีกครั้ง แล้วใช้มือลูบไล้หน้าอกเขาไปด้วย

"เครียดเหรอครับ" จักรภพถามขึ้น
"เป็นห่วงสีทันดรกับเจ้าชายบันทูค่ะ ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง"
"ฟังจากที่เยอบีร่าเล่า ก็น่าจะยังไม่เป็นไรนะครับ เดวิดคงยังไม่คิดฆ่าพวกเขา
การลอบปลงพระชนม์กับการลักพาตัวก็เหมือนคนหนุ่มห่าม ๆ
ที่อยากแสดงผลงานให้นายพลชวนเห็น ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อน"
"อืม ยิ่งฟังก็ยิ่งเครียดค่ะ"
จักรภพเปลี่ยนจากนอนหงาย หันมานอนคร่อมศรีจิตรา 
"ผมจะทำให้คุณหายเครียดเองนะครับ ยอดรักของผม"
เขาจุมพิตศรีจิตราอย่างแผ่วเบา มันงดงามจนศรีจิตราลืมหายใจ
แล้วเขาก็พาเธอไปยังดินแดนอันไกลโพ้น ซึ่งเธอไม่เคยเหยียบย่างไปถึง
...........................................................
อนันตยาดื่มเบียร์อยู่ในห้องรับแขกที่หรูเลิศอลังการ
ทีวีจอมหึมาเปิดอยู่ แต่เธอไม่ได้สนใจมัน เธอหวนคิดถึงอดีต
ไม่ว่าเธอจะรักใคร พ่อก็มักจะบอกว่า "มันไม่เหมาะกับลูกหรอก
ลูกสูงส่งกว่าพวกมันเยอะ" ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาพูดแบบนี้
ไม่ว่าตอนนี้เขายังอยู่หรือตายไปแล้ว แต่มันจะสำคัญอะไรอีก
เธอได้ทำการประชดชีวิตไปแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่พ่อไม่รู้
ยิ่งทำก็รู้สึกว่ายิ่งไร้ค่า แต่เธอก็ไม่มีทางเลือก ทำไมการมีผู้ชายที่
รักเราจริง ๆ สักคนมันถึงได้ยากเย็นเช่นนี้ 

เธอวางเบียร์ลง เดินไปยังห้องมณีสีกุหลาบที่อยู่ในคฤหาสน์หรูสุดอลังการของเธอ
เธอปลดชุดออกจนเปลือยเปล่า เดินเข้าไปในห้องมณีสีกุหลาบ
ห้องที่มีบอดี้การ์ด 6 คน ยืนเปลือยรอเธออยู่ ตอนนี้เธอไม่แน่ใจในอะไรทั้งนั้น
แม้กระทั่งวันพรุ่งนี้ 
..........................................................
นาถรพีนอนคิดหลายเรื่องในหัว คืนนี้เธอนอนอยู่กับโภไคย
ทหารรับใช้ที่พาเธอหนีมาจากขุมนรกของนายพลชวน
โภไคยรักษาสัญญาทุกอย่าง เขาบอกกับแม่ว่าเธอเป็นเมีย
เขาดูแลเธอเท่าที่จะดูแลได้ เธอก็สนองตัณหาให้เขาอย่างเต็มที่
สำหรับเธอในวันนี้ บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ
แน่นอนว่าโภไคยมีบุญคุณกับเธอ ส่วนคนที่เธอแค้นที่สุดคือนายพลชวน
เธอจะต้องหาทางกำจัดเขาให้ได้ ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่อยเปื่อย
โภไคยก็หันมา "นาถ ยังไม่นอนรึ"
"ยังจ๊ะพี่"
"งั้นพี่ขอเอ็งอีกรอบนะ"
โภไคยเข้าไปเล้าโลมนาถรพี ณ เวลานั้น เธอเห็นแต่หน้าของจักรพันธ์
..........................................................
ขณะที่สิงหราชกำลังหลับอยู่ วรรณาเดินถือเทียนไขมาที่เตียง
เธอหยดน้ำตาเทียนลงบนหน้าอกเขาจนเขาตื่น
"นี่คุณ ลงแส้ผมทั้งวันแล้ว ให้ผมพักหน่อยไม่ได้เหรอ"
"สัญญาว่าพรุ่งนี้จะให้นายพัก แต่คืนนี้นายไม่รอดแน่"
วรรณาค่อย ๆ หยดน้ำตาเทียนลงไปบนตัวเขาจนมันเต็ม
ทั้งหน้าอกและหน้าท้อง" เธอวางเทียนลงและก้มไปจุมพิตเขาอย่างแผ่วเบา
"ยังมีแรงเหลืออยู่ไหมเจ้าทาสชั้นต่ำ"
สิงหราชยิ้มอย่างหล่อให้กับวรรณา "เหลือเฟือขอรับ"
...........................................................
มายูมิอยู่ในที่ ๆ เธอไม่ควรอยู่ เธอยังนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
"แกไม่ควรไปหามันอีก มันเป็นแค่เสมียน"
"ทำไมหนูถึงรักคนที่หนูรักไม่ได้คะ"
"ก้แกเกิดเป็นลูกฉันไง จะไปใฝ่ต่ำอย่างนั้นได้ยังไง"
"งั้นชาติหน้าหนูขอเกิดเป็นลูกตัวเงินตัวทองก็แล้วกัน"
พ่อของมายูมิหยุดนิดนึง แล้วชี้หน้าเธอ
"แกกล้าพูดกับฉันถึงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ฉันรักแกมาก
แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ใช่ไหม ทหารรับใช้สองคนที่อยู่ตรงนั้น
วิ่งมาตรงนี้หน่อย มาช่วยกันข่มขืนยัยนี่ให้สิ้นฤทธิ์สักที"
คืนนี้ เธออยู่กับผู้ชายสองคนที่เธอจ้างมา เธอสั่งพวกเขา
"ช่วยกันรุมข่มขืนฉันให้โหด ๆ หน่อย" มันกลายเป็นตราบาป
แต่เธอก็ติดใจ เมื่อไหร่เธอจะพ้นจากขุมนรกนี้ไปได้สักที
.......................................................
กวินตื่นขึ้นจากการปลุกของชายชาญ
"เอ้า เข้ามาในนี้ได้ยังไงเนี่ย"
"รปภ. เขาจำได้ว่าผมเป็นเพื่อนคุณไง เป็นนายกไม่มีบ้านพักเหรอ
ผู้ว่าเขายังมีจวนเลย มานอนที่ทำเนียบทำไม"
"ก็ ฉัน เออ ..."
"ไปพักกับผมเถอะ พี่ภันดรให้รถมารับแล้ว"
"พักกับนาย"
"ใช่"
"จะดีเหรอ"
"พักกับผมมันไม่ดียังไง"
"ก็นายอาจประท้วงทั้งคืนนะสิ"
"พูดบ้าไรเนี่ย มาเร็ว ลุก แล้วไปพักที่มหาเวหนกัน"
พอรถมาจอดที่มหาเวหน ภันดรยืนต้อนรับอยู่
"มายืนทำไมเนี่ย" กวินทักขึ้น
"รอต้อนรับท่านนายกไงครับ"
"ไม่ต้องเลย ชายชาญพาฉันไปได้ นายไปนอนได้แล้ว"
ภันดรมองสองคนนั้นจนลับสายตาไป
"ดูนายมีความสุขจัง"
ภันดรหันมาตามเสียงนั้น ทำให้เขาเจอกับเพลิงภพ
"นายมาทำไมเนี่ย"
"ชงกาแฟให้ฉันดื่มหน่อยนะ"

พอเข้ามาถึงด้านใน ภันดรชงกาแฟให้เพลิงภพดื่ม
เขาเอามาวางไว้ที่โต๊ะ แต่เพลิงภพดูเหนื่อยมาก
ภันดรจึงถามขึ้น "ทำไมถึงเหนื่อยขนาดนี่เนี่ย ไปทำไรมา"
"ก็เมื่อเย็น ไปรับพวกหน่วยสืบฯที่มาจากสวีเดน 5 นาย
คืนนี้ก้พาไปนอนโรงแรมก่อน พรุ่งนี้ต้องพาพวกมันไปที่วิลล่าวนาลัย
กะจะให้ไปพักที่นั่น"
ภันดรยิ้ม "นึกว่าไปเจอสามนางสิงห์มา"
"แล้วพรุ่งนี้บ่าย ๆ ก้กะจะพา 10 สิงหราชไปฝากไว้ที่วิลล่าวนาลัยด้วย"
"10 สิงหราช?"
"ก็ไอ้ 5 หรดีบวก 5 หัสนัยไง"
"อ๋อ แล้วคืนนี้มีธุระอะไร"
เพลิงภพลุกขึ้น แล้วเดินเข้าหาภันดรจนหลังเขาติดกำแพง
"มาจับขโมยไง" เพลิงภพพูดออกไป
"ขโมยอะไรวะ"
"จอมโจรขโมยจูบไง"
"นายยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกเหรอ"
"จะลืมได้ไงเมื่อมันเป็นจูบของนาย"
เพลิงภพเอาตัวเบียดเข้าไปอีก
"นายต้องรับผิดชอบสิ่งที่นายกระทำลงไป" เพลิงภพยังรุกหนัก
"รับผิดชอบยังไงวะ"
"ก็รับผิดชอบแบบนี้ไง"
เพลิงภพจูบไปที่ปากของภันดร ภันดรพยายามจะหลบ
แต่ก็ทนแรงของเพลิงภพไม่ไหว เขาจึงเริ่มอ่อน แล้วจูบตอบ
เป็นการเริ่มจูบอย่างแผ่วเบาจนถึงขั้นเร่าร้อน
แล้วทั้งคู่ก็หยุดพร้อมกัน
"มันคืออะไรเนี่ย" ภันดรถามขึ้น
"เป็นแฟนกับกูนะ" เพลิงภพกระซิบ
"จะให้กูเป็นแฟนกับคนที่ชอบเอากล่องดวงใจไปให้คนอื่นกระทืบเหรอ"
"แล้วจะให้กูทำยังไง" เพลิงภพพูดด้วยอารมณ์โมโห
"ก็เก็บเอาไว้ให้กูกระทืบคนเดียวไง" ภันดรยิ้มให้เขา เพลิงภพยิ้มตอบ
หลังจากนั้นพวกเขาก็จูบกันอย่างดูดดื่ม
.......................................................
เดวิดกำลังมีอะไรกับลินดาอย่างเร่าร้อน เธอเจ็บ เธอไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย
เธอโหยหาแต่สันติภพ เธอไม่น่าทิ้งเขาไปเลย
สันติภพเป็นคนเดียวที่ทำให้เธอมีความสุขได้ 
ที่สำคัญคือเขาเข้าใจเธอ 
เธอไม่ควรไปเชื่อคนพวกนั้นที่ชอบบอกกันว่า "เงินซื้อได้ทุกอย่าง"
เธอก็ได้มาแล้วนี่
คฤหาสน์ 100 ล้าน
รถหรูคันละ 20 ล้านหลายคัน
แจกัน 7 หมื่น
แหวน 8 ล้าน
และยังอื่น ๆ อีกเพียบ แต่เดวิดไม่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้เลย
เขาไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยกับเรื่องพวกนี้
ในหัวเขามีแต่ แข็ง แทง แล้วก็แตก แต่อารมณ์ต่าง ๆ ระหว่างทางน่ะมีมั้ย
แล้วเข้าใจมั้ยว่าเขาไม่เคยทำให้ผู้หญิงถึงเลย 
เขาไม่เคยให้ความสุขได้เลย จะหันไปเอากับแจกันหรือรถ ก็ทำไม่ได้
จะให้เอากับบ้านเหรอ มันก็ใหญ่เกินไป แล้วก็ไม่มีความรู้สึกด้วย
อารมณ์โรแมนติกใด ๆ ไม่มีเลยสักอย่าง 
มีแต่เจ้าโลกไร้ยางอาย แต่อยากครองโลก
ทหารพวกนี้จะครองโลกไปทำไมกันในเมื่อคุณให้ความสุขจริง ๆ
กับผู้หญิงสักคนไม่ได้ ทำก็ทำไม่เป็น ทำก็สักแต่ว่าทำ
ลินดารู้สึกอัดอั้นจนอยากจะระเบิดออก ไม่ใช่กับใครก็ได้
ต้องเป็นสันติภพคนเดียวเท่านั้น
.............................................
จินตหราเดินหาจักรพันธ์จนพบว่าเขาอยู่ตรงระเบียง
"มายืนถอดเสื้อทำไมตรงนี้คะ ไม่หนาวเหรอ"
จักรพันธ์หันไปยิ้ม "มายืนถอดเสื้อยั่วคุณไงครับ ที่รัก"
เขาจับจินตหรามากอด แล้วไซ้ตรงซอกคอ
"เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอกค่ะ"
"มุมนี้ผมถอดกล้องแล้ว"
"บ้าจังคุณเนี่ย"
เขายังเล้าโลมเธอไม่หยุด
"ยืนยันเหรอคะว่าจะเริ่มจากตรงนี้"
"ยืนยันครับผม"
"แล้วจะไปจบตรงไหนคะ"
"ก็ตรงนี้ไงครับ"
"คุณบ้าแล้ว"
"มันตื่นเต้นดี แล้วก็โรแมนติกด้วยนะ"
"แต่"
จินตหรายังไม่ทันพูดอะไร จักรพันธ์ก็จูบเธอและเล้าโลมอย่างเร่าร้อน
จนความหนาวกลายเป็นความอุ่น เขารุกอย่างนึกไม่ถึง
มันทำให้เธอตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจ
เขาเริ่มบรรเลงเพลงรัก ที่ดูเหมือนใช้เครื่องดนตรีหลายชิ้น
แต่ทุกชิ้น เขาคือผู้เล่น แล้วเขาก็เล่นถึงทุกชิ้น
จินตหรารู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในวงออร์เคสตราที่กำลังบรรเลงเพลงรัก
แต่เป็นออร์เคสตราที่หวือหวา จนทำให้เธอแดดิ้นได้
เธอสัมผัสได้กับเสียงดนตรีทุกชิ้น โน๊ตทุกโน๊ตกำลังเล้าโลมเธอ ... อย่างบ้าคลั่ง
ดูเหมือนไวโอลินจะสีไม่หยุด ทรอมโบนกระหน่ำเธอไม่ยั้ง
เชลโลกำลังทำให้เธอลืมหายใจ แทมบูรินกระแทกกระทั้นเธออย่างบ้าคลั่ง
เปียโนทำให้เธอวาบหวิวแทบขาดใจ วิโอลากับมาราคัสชำแหละเธออย่างไม่มีชิ้นดี
มันเร้าอารมณ์เธอจนน้ำพุแตกกระจาย สร้างความตกใจให้กับ
คนดูเมื่อเกิดน้ำพุใหญ่หน้าเวทีที่มันแตกกระจายสายน้ำอย่างสุด ๆ 
จักรพันธ์เป็นทั้งคนเล่นและ conductor เขาเป็นทุกอย่างของเธอ ทุกอย่างจริง ๆ
...........................................................
คืนนี้โชคนอนไม่หลับ มันกระสับกระส่ายไปหมด
เขาลุกขึ้น เดินไปตรงส่วนที่เจ้าชายบันทูถูกพันธนาการ
เจ้าชายบันทูถูกมัดโยงในสภาพเปลือยเปล่า
พอได้ยินเสียงคนเดิน เจ้าชายก็ลืมตาขึ้น
โชคเดินเข้าไปใกล้เขา ใกล้เขามากขึ้น
"ถ้าเดวิดรู้ มันเอากูตายแน่"
เขาเข้าไปจูบที่ซอกคอของเจ้าชาย เลยมาถึงแก้ม
เขาอยากจูบปาก แต่เจ้าชายไม่หันมา เขารอ รอแบบใกล้ ๆ
เจ้าชายได้ยินลมหายใจของโชคที่กำลังเร่าร้อน
โชคไม่ยอมเอาตัวเองออกจากตรงนั้น เขาพยายามใกล้เจ้าชายไปเรื่อย ๆ
หอมไปที่แก้ม ไซ้ไปที่ซอกคอ หอมไปที่แก้มอีกครั้ง แล้วหยุด ... รอ
จนเจ้าชายหันมา ปากจึงประกบปาก เป็นการจูบอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน
ตอนนี้ กายก็ใกล้ แทบจะเป็นกายเดียวกัน
ทั้งคู่ผละออกจากการจูบแล้วมองตากันสักพัก แล้วก็จูบกันอย่างร้อนแรงอีกครั้ง
ครั้งนี้น่าจะนาน นานเท่าที่ใจเรียกร้อง นานเท่าที่กายยังใกล้ และใจยังใกล้