ความเคลื่อนไหววันที่ 3 
22.15 น.
 
จักรภพกับศรีจิตรานอนด้วยกันบนเตียง
จักรภพนอนหงาย เขานอนทับมือตัวเอง
ศรีจิตรานอนกอดเขาอยู่ข้าง ๆ ศีรษะของเธอซบหน้าอกเขา
"ฉันไม่เคยคิดเลยค่ะว่าเราจะมีวันนี้ นึกไม่ออกว่าเราจะเคียงคู่กันได้อย่างไร"
"ต้องขอบคุณพี่นัชนะครับที่เขาจัดการทุกอย่างให้"

ขณะนอนคุยกัน ศรีจิตราอดไม่ได้ที่จะเอามือลูบไล้แผงอกของจักรภพไปด้วย
"ตอนเจอคุณครั้งแรก หัวใจฉันเต้นเร็วมากเลย"
"ทำไมล่ะครับ"
"ก็ ... เออ ... คุณดูดีมาก ๆ เลยค่ะ"
"ไอ้หนุ่มผมยาวอย่างผมเนี่ยนะ"
"ใครให้ฉายาคุณแบบนั้นคะ"
"พวกเพื่อน ๆ ผมอ่ะครับ"
"ไม่ถนอมน้ำใจกันเลย คุณดูดีออก"
"ผมก็รู้สึกว่าคุณน่ารักมากเลยนะ ตั้งแต่แรกเห็น"
"จริงเหรอครับ"
"จริงครับ น่ารักน่าชัง"

"แซวฉันเหรอ"
ศรีจิตราหยิกหัวนมจักรภพเป็นเชิงหยอก
"ผมกลัวแล้วครับยอดรักของผม"
จักรภพหันหน้ามองศรีจิตรา เขาจูบเธออย่างดูดดื่ม
ทั้งสองนอนตะแคงจูบกัน

เธอจึงพลิกให้จักรภพนอนหงายแล้วเธอก็เล้าโลมเขาไปทั่วแผงอก

เขาลุกและดึงเธอเข้าหาตัว

พอทุกอย่างพร้อม เขาก็พาเธอดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรสุดแสนลึกและระทึก

เขาทำตัวเหมือนปลาวาฬที่พาเธอเสียวซ่านไปใต้ท้องทะเลลึก
บางครั้งเธอเหมือนหายใจไม่ออก บางครั้งก็รู้สึกเสียวซ่านทั่วสรรพางค์กาย
จักรภพกระแทกกระทั้น ผ่อนบ้าง เร่งบ้าง พลิกแพลงตะแคงตัว
ยกเธอไปมาเหมือนกำลังเต้นระบำใต้น้ำ เขาทั้งแกร่ง เก่งและเย้ายวน
เขาทำให้เธอตื่นเต้นจนแทบลืมหายใจ เขากำลังพาเธอผุดดำผุดว่ายจนสายตาพร่ามัว
พอถึงจุดเหมาะ เขาก็พาเธอและเขาขึ้นมาบนน้ำด้วยกันอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นทั้งสองยังกอดจูบกันพัลวัน แล้วศรีจิตราก็เอ่ยปาก
"ขอบคุณที่ไม่ทอดทิ้งฉัน"
"ผมไม่ทิ้งคุณหรอก เราจะมีความสุขด้วยกันยอดรัก"
.........................................................................
เมื่อรถเข้ามาจอด ณ มหาเวหน จักรพรรดิลงจากรถ
ภันดรเดินเข้ามาหา 
"สวัสดีครับพี่" จักรพรรดิทักขึ้นก่อน
"หวัดดีครับ เดี๋ยวนายตามพี่มานะ พี่จะพาไปที่ห้องพัก"
ระหว่างทางเดิน จักรพรรดิได้กล่าวขึ้น "ต้องขอโทษด้วยนะครับที่มารบกวนพี่อีกแล้ว"
"ไม่ได้รบกวนหรอก คนกันเองแท้ ๆ นายอย่าคิดมาก"

ภันดรพาจักพรรดิลงมาชั้นใต้ดินของโซนเอ เป็นชั้นเดียวกับที่ชายชาญอาศัยอยู่
"นายอยู่ห้องนี้นะ เดี๋ยวจะมีคนนำสิ่งของที่จำเป็นมาให้"
ภันดรเดินจากไป ก่อนที่จักพรรดิจะเดินเข้าห้องของตนเอง เขารู้สึกเหมือนห้องข้าง ๆ จะมีคน
เขาเดินไปที่หน้าห้องนั้น เห็นชายชาญกำลังวุ่นกับเครื่องคอมฯของเขา
เขาลอบมองชายชาญ หนุ่มวัย 19 ที่หน้าตาคมเข้มชวนมอง
เขาพอจำได้ว่าชายชาญเป็นนักเคลื่อนไหวทางสังคม
แต่พอมาลอบมองแบบนี้ ดูเขามีเสน่ห์มาก

พอเห็นชายชาญกำลังหงุดหงิดกับการทำคอมฯอะไรสักอย่าง จักรพรรดิจึงเดินเข้าไปในห้อง
"ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย"
"เออะ ครับ พี่คือ ..."
จักพรรดินั่งใกล้ ๆ เขา "เพื่อนบ้านของนายไง พี่จะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันนี้"
"อ๋อ ครับ งั้นพี่ช่วยทำ excel ให้ผมหน่อย ผมไม่ค่อยถนัด"
"ไหนลองเอามาดูสิ ... อ๋อ ไม่ยากหรอก ... ส่งมาเลย"

ชายชาญส่งงานที่ค้างอยู่ให้กับจักพรรดิ ตอนที่จักรพรรดิกำลังทำงาน
ชายชาญลอบมองดูเขา เขาเห็นว่าจักรพรรดิคือหนุ่มตี๋ที่หล่อและน่ารักมาก
เขาลอบมองไปถึงกล้ามอกแกร่งของจักพรรดิที่โผล่พ้นเสื้อมา
เพราะตอนนั้นจักรพรรดิไม่ได้ติดกระดุมเสื้อสองเม็ดบน
เขาคิดว่าจักรพรรดิเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก

"พี่ชื่ออะไรครับ" เขาถามขณะที่จักรพรรดิกำลังทำงานให้เขาอยู่
"จักรพรรดิ เรียกสั้น ๆ ว่าพัดก็ได้นะ"
"ครับ ผมชื่อชายชาญนะพี่"
"รู้จัก เคยเห็นนายออกทีวี"

จักรพรรดิสงสัย "นี่มันงานอะไรเนี่ย"
"งบโครงการครับ ต้องทำส่งพี่ภันดร"

ณ เวลานั้น ทั้งสองหนุ่มไม่รู้ว่ามีคนเฝ้ามองเขาจากโซนด้านบน
ธนัชกำลังยืนมองสองหนุ่มด้วยใจปวดร้าว ภันดรทักขึ้น
"มากินกาแฟด้วยกันตรงนี้สิ"
ธนัชปฏิบัติตาม แล้วหันไปถามภันดร "แล้วนายเป็นไงบ้าง"
"ชีวิตหรือธุรกิจล่ะ"
"ทั้งสองอย่างนั่นแหละ"
"ก็ดี"

แล้วภันดรก็ถามขึ้น "นายกำลังสนใจจักรพรรดิเหรอ"
"ใช่ แล้วนายล่ะ สนใจไอ้เด็กนักเคลื่อนไหวคนนั้นเหรอ"
ภันดรชะงักไปนิดนึง "มันก็พูดลำบากนะ"
ภันดรถามขึ้นอีก "แล้วถ้าชายชาญกับจักรพรรดิเกิดเข้ากันได้ล่ะ"
"ก็ดี" ธนัชตอบแบบเซ็ง ๆ

หลังจากจักรภพและศรีจิตราล้างตัวกันเรียบร้อยแล้ว 
ศรีจิตราก็อยู่ในชุดนอนแสนสวย ส่วนจักรภพก็อยู่ในชุดกางเกงนอนสีครีม
ไม่ได้สวมเสื้อ เขาหยิบกล่องแหวนของราชินีโซเฟียขึ้นมาดู
"กล่องอะไรคะ"
"กล่องแหวนที่ระลึกจากราชินีโซเฟียครับ"
เขาแกะออกดู พบเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง

"มีไอดีไลน์ด้วย"
"ของราชินีเหรอคะ"
"อยากรู้ ต้องรอดูครับ"
ทั้งคู่เดินไปใช้คอมฯเครื่องใหญ่
"เข้าไลน์ในคอมฯดีกว่าครับ"
จักรภพเข้าไลน์ในคอมฯแล้วค้นหาไอดีไลน์
"เจอแล้วครับ ผมลองทักไปก่อนนะ"

"จักรภพกระหม่อม"
"ราชินีโซเฟีย ฉันเอง"
จักรภพและศรีจิตราตกใจเล็กน้อย
"มีสิ่งใดให้ผมรับใช้กระหม่อม"
"ตอนนี้เราเองไว้ใจคนที่พระราชวังวริศราไม่ได้เลย"
"ใจเย็นกระหม่อม ถ้าทรงมีอะไรอยากให้กระหม่อมช่วย ทรงบอกได้เลยครับ"
"ตอนนี้ เราติดต่อกันได้แล้ว โอกาสหน้าทางเราต้องมีเรื่องให้ท่านช่วยแน่"