เครื่องเขียนหายบ่อย เลยจับตามองเด็กที่มาเล่นที่บ้าน สรุปจับติดแต่นางไม่ยอมรับ ยอมทำท่าทางมาหาของให้ถึงขั้นคลานหาใต้โต๊ะ ทำไงดีคะ ถึงจะไม่เจอของกลางจังๆแต่มันชัดมากค่ะว่านี้แหละขโมย อยากจัดการค่ะแต่กลัวกระทบกระเทือนจิตใจเด็ก สรุปตัวเองต้องมานั้งหดหู่อยู่ค่ะ
T T เด็กป.5ค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่ามีเด็กข้างบ้านชอบมาเล่นที่บ้านค่ะช่วงเย็นหลังเลิกเรียนแต่ไม่มาทุกวันชอบมาๆหายๆ แล้วก่อนหน้านี้ของบนโต๊ะเครื่องเขียนเคยหายค่ะหลังจากนางมาบ้าน แต่ก็แค่สงสัยค่ะตอนนั้นเพราะส่วนตัวก็เป็นคนชอบหาของไม่เจออยู่แล้วแต่ที่แปลกคือของเพิ่งซื้อมายังไม่ทันเอาไปใช้งานจะบอกว่าตัวเองใช้แล้วลืมเก็บก็ไม่ได้ เลยได้แค่สงสัยค่ะ แต่วันนี้อยู่ๆเราก็เอะใจเลยสังเกตพฤติกรรมนางค่ะ นางนั้งเล่นปากกาที่โต๊ะ ส่วนเรานั้งอยู่โซฟาข้างหลัง ก็คอยสังเกตค่ะว่านางเล่นอะไรบ้าง คือนางเล่นปากกาสีค่ะ เอามาเขียนกระดาษนั้นนี้กับปากกาดำแท่งนึงค่ะนางเอามาเขียนที่มือ เราก็คอยสังเกตว่านางจะหยิบใส่กระเป๋ากระโปรงหรือป่าว แล้วอยู่ๆนางก็บอกกลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวพ่อนางจะดุ พอนางหันมาแหละค่ะเลยรู้ว่าชุดนางมีกระเป๋าเสื้อด้วย(ชุดเนตรนารี) นางออกจากห้องไปเราก็เดินไปดูที่โต๊ะเลยค่ะ สรุปปากกาดำหาย ทั้งที่เมื่อกี้เห็นนางถือเล่นอยู่เต็มสองตาค่ะ ยืนช็อคอยู่เลยค่ะไม่เคยเจอไรแบบนี้เลย
เราก็เดินไปบอกแม่เราค่ะว่าทำไงดีแม่บอกให้ไปเอาคืน ก็กล้าๆกลัวๆไม่รู้จะพูดไงแต่ก็ยอมเดินไปหาถึงบ้านนาง แต่เราก็ทำเป็นถามนะคะว่าปากกาแท่งนั้นเล่นแล้วเก็บไว้ตรงไหน นางก็บอกใส่ไว้ในกล่องปากกาสี เราบอกหาไม่เจอ นางเลยบอกเดี๋ยวไปหาให้ ตอนนั้นป้านางอยู่ด้วยค่ะ สรุปมาที่โต๊ะนางก็หาไม่เจอค่ะแต่ก็ทำท่าทางหาต่อ ยอมก้มลงไปคลานหาใต้โต๊ะเลยค่ะแต่ไม่ยอมสารภาพ เราเจองั้นไม่รู้จะทำไงเลยค่ะ ยอมทำขนาดนี้คงไม่ได้คืนแล้ว พูดไงนางก็บอกไม่ได้เอาไปแต่ไม่ยอมให้ไปค้นกระเป๋าเครื่องเขียนที่บ้านนะคะบอกกลัวคนที่บ้านสงสัย เอาแต่บอกเดี๋ยวไปเอากระเป๋ามาให้ค้นเอง กลัวคนที่บ้านด่าว่าเป็นขโมย กลัวแม่เลี้ยงด่า กลัวปูย่าตายาย นางเอามาพูดหมดเลยค่ะ แต่นางก็ยืนยันตลอดนะคะว่าไม่ได้เอา พอถามว่าแล้วมันหายไปไหนก็บอกน้องใส่ไว้ในนี้ พอจี้ถามว่าแล้วจะหายไปไหนถ้าใส่ไว้ในนี้ ก็บอกไม่รู้ เราก็พูดนะคะว่าเรามาถามเธอแบบนี้เพราะให้โอกาสนะ ถ้าเรื่องไปถึงที่บ้านนางคิดว่าเค้าจะมาคุยดีๆแบบนี้มั้ย เพราะที่บ้านนางเค้ารุนแรงเรื่องการสอนน่ะค่ะ ไอเราก็ถอดใจแหละค่ะต่อให้รู้เต็มอกว่าเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ แต่คงเพราะเราเองแหละค่ะน่าจะจับค้นตัวตั้งแต่นางเดินออกจากห้อง แต่เราไม่กล้าพอค่ะ สุดท้ายก็บอกว่าในเมื่อเธอยืนยันว่าไม่ได้เอาก็กลับบ้านไปเถอะ นางก็ไม่ยอมกลับกลัวป้าจะถามว่าหาปากกาเจอมั้ย ไม่รู้จะตอบว่าไง แล้วก็ยืนร้องไห้ค่ะ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินกลับบ้านไป
ส่วนตัวเราปากกาที่หายก็แอบเสียดายนะคะเงินทั้งนั้นใช่ว่าจะแท่งสิบบาทยี่สิบบาทด้วย แต่ที่แย่กว่าคือความรู้สึกค่ะ พ่อแม่นางแยกทางกันนางจะมาให้เราโทรหาแม่ให้เพราะพ่อไม่ยอมให้คุยกับแม่ เราก็โทรให้แม่นางก็แบบฝากนางกับเราตลอดถ้าน้องทำไรไม่ดีก็สอนก็ว่าได้เลย แล้วเรามาโดนแบบนี้รู้สึกแย่มากค่ะ จนตอนนี้ก็รู้สึกแย่ค่ะแอบโกรธเหมือนกันเราไม่ใช่คนทำผิดทำไมต้องรู้สึกแย่ด้วยหรือทำไมต้องกลัวว่านางจะโดนที่บ้านด่าทั้งที่เราไม่จำเป็นต้องสนใจก็ได้
หลังจากนี้จัดการไงได้บ้างค่ะหรือควรปล่อยผ่าน แม่เราบอกว่าหลังจากนี้ไม่ให้เข้าบ้านแล้ว แม่โกรธมากค่ะเพราะแกสงสารนางมากแกทำนั้นนี้ให้นางกินตลอดบางครั้งก็ให้เงินกินขนม แกเลยเสียใจค่ะ ในใจก็อยากส่งแชตพฤติกรรมลูกไปบอกแม่นางนะคะ แต่ทำไม่ลงค่ะ แม่นางคงเสียใจมากๆแน่ๆ
ก็หวังว่าอนาคตจะโตมาเป็นคนดีของสังคมละกันค่ะ
เด็กข้างบ้านขโมยของ จับได้ชัดเจนแต่ไม่ยอมรับผิดค่ะ ทำไงดีคะ
T T เด็กป.5ค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่ามีเด็กข้างบ้านชอบมาเล่นที่บ้านค่ะช่วงเย็นหลังเลิกเรียนแต่ไม่มาทุกวันชอบมาๆหายๆ แล้วก่อนหน้านี้ของบนโต๊ะเครื่องเขียนเคยหายค่ะหลังจากนางมาบ้าน แต่ก็แค่สงสัยค่ะตอนนั้นเพราะส่วนตัวก็เป็นคนชอบหาของไม่เจออยู่แล้วแต่ที่แปลกคือของเพิ่งซื้อมายังไม่ทันเอาไปใช้งานจะบอกว่าตัวเองใช้แล้วลืมเก็บก็ไม่ได้ เลยได้แค่สงสัยค่ะ แต่วันนี้อยู่ๆเราก็เอะใจเลยสังเกตพฤติกรรมนางค่ะ นางนั้งเล่นปากกาที่โต๊ะ ส่วนเรานั้งอยู่โซฟาข้างหลัง ก็คอยสังเกตค่ะว่านางเล่นอะไรบ้าง คือนางเล่นปากกาสีค่ะ เอามาเขียนกระดาษนั้นนี้กับปากกาดำแท่งนึงค่ะนางเอามาเขียนที่มือ เราก็คอยสังเกตว่านางจะหยิบใส่กระเป๋ากระโปรงหรือป่าว แล้วอยู่ๆนางก็บอกกลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวพ่อนางจะดุ พอนางหันมาแหละค่ะเลยรู้ว่าชุดนางมีกระเป๋าเสื้อด้วย(ชุดเนตรนารี) นางออกจากห้องไปเราก็เดินไปดูที่โต๊ะเลยค่ะ สรุปปากกาดำหาย ทั้งที่เมื่อกี้เห็นนางถือเล่นอยู่เต็มสองตาค่ะ ยืนช็อคอยู่เลยค่ะไม่เคยเจอไรแบบนี้เลย
เราก็เดินไปบอกแม่เราค่ะว่าทำไงดีแม่บอกให้ไปเอาคืน ก็กล้าๆกลัวๆไม่รู้จะพูดไงแต่ก็ยอมเดินไปหาถึงบ้านนาง แต่เราก็ทำเป็นถามนะคะว่าปากกาแท่งนั้นเล่นแล้วเก็บไว้ตรงไหน นางก็บอกใส่ไว้ในกล่องปากกาสี เราบอกหาไม่เจอ นางเลยบอกเดี๋ยวไปหาให้ ตอนนั้นป้านางอยู่ด้วยค่ะ สรุปมาที่โต๊ะนางก็หาไม่เจอค่ะแต่ก็ทำท่าทางหาต่อ ยอมก้มลงไปคลานหาใต้โต๊ะเลยค่ะแต่ไม่ยอมสารภาพ เราเจองั้นไม่รู้จะทำไงเลยค่ะ ยอมทำขนาดนี้คงไม่ได้คืนแล้ว พูดไงนางก็บอกไม่ได้เอาไปแต่ไม่ยอมให้ไปค้นกระเป๋าเครื่องเขียนที่บ้านนะคะบอกกลัวคนที่บ้านสงสัย เอาแต่บอกเดี๋ยวไปเอากระเป๋ามาให้ค้นเอง กลัวคนที่บ้านด่าว่าเป็นขโมย กลัวแม่เลี้ยงด่า กลัวปูย่าตายาย นางเอามาพูดหมดเลยค่ะ แต่นางก็ยืนยันตลอดนะคะว่าไม่ได้เอา พอถามว่าแล้วมันหายไปไหนก็บอกน้องใส่ไว้ในนี้ พอจี้ถามว่าแล้วจะหายไปไหนถ้าใส่ไว้ในนี้ ก็บอกไม่รู้ เราก็พูดนะคะว่าเรามาถามเธอแบบนี้เพราะให้โอกาสนะ ถ้าเรื่องไปถึงที่บ้านนางคิดว่าเค้าจะมาคุยดีๆแบบนี้มั้ย เพราะที่บ้านนางเค้ารุนแรงเรื่องการสอนน่ะค่ะ ไอเราก็ถอดใจแหละค่ะต่อให้รู้เต็มอกว่าเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ แต่คงเพราะเราเองแหละค่ะน่าจะจับค้นตัวตั้งแต่นางเดินออกจากห้อง แต่เราไม่กล้าพอค่ะ สุดท้ายก็บอกว่าในเมื่อเธอยืนยันว่าไม่ได้เอาก็กลับบ้านไปเถอะ นางก็ไม่ยอมกลับกลัวป้าจะถามว่าหาปากกาเจอมั้ย ไม่รู้จะตอบว่าไง แล้วก็ยืนร้องไห้ค่ะ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินกลับบ้านไป
ส่วนตัวเราปากกาที่หายก็แอบเสียดายนะคะเงินทั้งนั้นใช่ว่าจะแท่งสิบบาทยี่สิบบาทด้วย แต่ที่แย่กว่าคือความรู้สึกค่ะ พ่อแม่นางแยกทางกันนางจะมาให้เราโทรหาแม่ให้เพราะพ่อไม่ยอมให้คุยกับแม่ เราก็โทรให้แม่นางก็แบบฝากนางกับเราตลอดถ้าน้องทำไรไม่ดีก็สอนก็ว่าได้เลย แล้วเรามาโดนแบบนี้รู้สึกแย่มากค่ะ จนตอนนี้ก็รู้สึกแย่ค่ะแอบโกรธเหมือนกันเราไม่ใช่คนทำผิดทำไมต้องรู้สึกแย่ด้วยหรือทำไมต้องกลัวว่านางจะโดนที่บ้านด่าทั้งที่เราไม่จำเป็นต้องสนใจก็ได้
หลังจากนี้จัดการไงได้บ้างค่ะหรือควรปล่อยผ่าน แม่เราบอกว่าหลังจากนี้ไม่ให้เข้าบ้านแล้ว แม่โกรธมากค่ะเพราะแกสงสารนางมากแกทำนั้นนี้ให้นางกินตลอดบางครั้งก็ให้เงินกินขนม แกเลยเสียใจค่ะ ในใจก็อยากส่งแชตพฤติกรรมลูกไปบอกแม่นางนะคะ แต่ทำไม่ลงค่ะ แม่นางคงเสียใจมากๆแน่ๆ
ก็หวังว่าอนาคตจะโตมาเป็นคนดีของสังคมละกันค่ะ