ต้องบอกก่อนว่าเรากับเพื่อนคนนี้รู้จักกันตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม คือเรากับนางคบกันแค่2คนและก็สนิทกันเพราะเราเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ ตอนแรกเราก็รู้สึกดีกับนางแหละเพราะนางคุยอะไรก็จอยๆได้และรู้สึกว่ามีอะไรที่คล้ายๆกัน แต่พักหลังเราว่ามันเริ่มไม่ดีแล้ว 

เข้าเรื่อง คือนางเป็นคนชอบคุยเรื่องของตนเองแบบว่ามีอะไรก็เล่าให้ฟัง อาจจะคิดว่ามันดีแล้วนิที่เขาไว้ใจและยอมคุยกับเรา ก็จริงค่ะ แต่ว่ามันมีครั้งหนึ่งที่เราทักไประบายชีวิตเรื่องครอบครัวหรืออะไรให้นางฟังบ้าง อยู่ดีๆนางก็ตัดจบเรา บ้างครั้งก็พูดเรื่องของตัวเองออกมา ไม่ก็อ่านไม่ตอบหายไปดื้อๆ เป็นหลายครั้งมากเวลาที่เราเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองบ้าง แต่เราก็พยายามไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าเพื่อนอาจจะไม่ว่างพอวันใหม่มานางก็ทักมาคุยด้วยเชิงอวดๆ ทักมาแบบนี้แทบทุกวันจนเราเริ่มเบื่อเริ่มรำคาญบางทีเราก็รู้สึกผิดนะคะที่รู้สึกกับนางแบบนี้ 

ยามที่เจอหน้ากันนางก็พูดแทรกหรือด่าเราจนเรารู้สึกแย่มากๆนางก็หัวเราะเพราะดูเหมือนเพื่อนคนอื่นๆก็ชอบใจที่เราโดนด่า แล้วด่าแรงมากถึงขั้นพ่อแม่เลย แล้วชอบด่าเราตอนที่อยู่ท่ามกลางคนเยอะๆ เรารู้สึกแย่แหละแต่นางเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของเราเลยไม่พยายามคิดอะไรปล่อยจอยไป

จนกระทั่งเรารู้สึกอึดอัดเพราะบางครั้งนางก็ทำเหมือนเราแบบพยายามก็อปปี้เรา ก็พยายามไม่คิดเอามาสนใจแหละแต่มันอึดอัดภายใน

นางทำแบบนี้บ่อยจนเริ่มไม่อยากคุยกับนางแล้วรู้สึกมันไม่โอเคเลยจริงๆ และนางทำให้เราไม่อยากเข้าสังคมด้วยจากที่ไม่ชอบอยู่แล้ว รู้สึกอยากอยู่คนเดียวรู้สึกเหนื่อยมากๆเวลาเจอนางหรือคุยด้วย เราคิดแบบนี้ผิดไหมคะ หรือเราต้องปรับปรุงอะไรไหม ควรบอกนางยังไง เรารู้สึกว่าเราคิดมากเกินไปจริงๆ🥹

ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะคะพึ่งหัดตั้งกระทู้ครั้งแรก🙏🏻