ผมเป็นมือใหม่หัดนั่งสมาธิเองคนเดียว...
ในช่วงที่ผมกำลังภาวนาพุทโธ รู้สึกว่าลมหายใจหาย ผมทำเป็นไม่สนใจและต่อมาคำภาวนาก็จะหายตาม ผมทำเป็นไม่สนใจเหมือนเดิม
แล้วเมื่อผมผ่านจุดนั้นมาได้อยู่ๆผมก็เหมือน รู้สึกตัวชัดเจน และร่างกายเกร็งขยับตัวไม่ได้ ผมจึงปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น หลังจากนั้นลมหายใจผมก็จะเริ่มขาดและหายไป แล้วรู้สึกเหมือนคนถูกตัดคอ หากผมปล่อยเป็นแบบนั้น ผมจะรู้สึกสตินิ่งแล้วชัดเจนมาก ตามมาด้วยภาพนิมิตต่างๆมันจะออกมา ภาพนิมิตนั้นผมสามารถทำให้มันเป็นไปยังต้องการได้ บางครั้งก็รู้สึกมันทอดกายทิพย์ได้ แต่ผมรู้ว่านั่นไม่ใช่ของจริง
หากผมผ่าผ่านเข้านิมิตไป ผมจะไปหยุดอยู่ที่มืดๆ และมีความคิดผุดออกมา มันจะถามมาเองว่า จะเอายังไงต่อดี...
ตอนนั้นผมทำได้แค่ประคองให้มันอยู่นานที่สุด แล้วตัดสินใจออกมา กลับมาอยู่อย่างเดิม
แบบนี้คืออาการอุปจารสมาธิแบบหยาบใช่ไหมครับ ...และมีวิธีไปต่อหรือไม่ ในตอนนั้นผมติดไม่รู้จะทำยังไง ทำได้ดีอยู่เฉยๆ จะลองวิปัสสนาก็ได้อยู่ไม่นานก็หลุดออกมา
( สมาธิในตอนนั้นมีเพียงแค่สติและความคิดเท่านั้น ผมไม่รู้สึกอย่างอื่นเลย )
ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน...