คืองี้ครับ ผมมีนิสัยชอบทดลอง ชอบคิดอุบาย (น่าจะพวกปัญญานำสมาธิ)
ในหัวผมจะมีอะไรผุดขึ้นมาตลอดว่าควรทำอย่างนี้ วางจิตอย่างงั้น ขณะทำสมาธิ 
เมื่อไม่นานผมเพิ่งจะกลับมาทำสมาธิ หลังจากห่างเกินไปนาน เริ่มด้วยการเจริญ อานาปานสติ
นั่งไปปรากฏ ว่าจมภวังค์ จิตเชื่องซึมทุกรอบ  
มีพี่ท่านหนึ่ง โพสเเนะนำการทำสมาธิ โดยให้หายใจเข้า จับความรู้สึก ท้องพอง  ออก ท้องยุบ
เเล้วกำหนดความรู้สึก ปลายจมูก 
.
.
อาการ จมภวังค์หายไป ผมเลยมาปฏิโลม ย้อนดูว่าทำไมถึง เป็นเช่นนั้น
ได้ข้อวินิฉัยว่า เพราะผมตั้งความรู้สึกไว้ส่วนบน จิตขาดฐานของกำลัง เวลาตกภวังค์เลยกลายเป็นจม
พอตั้งจิตไว้เบื้องล่าง (คอยพยุง / วิตก) เบื้องบน (รับรู้สภาวะ / วิจารณ์ )  พอจิตดิ่ง วูบไป มันจะไม่จม
กลับมาฐานเบื้องล่าง กระทำอาการเช่นนี้จึงประคองอาการรู้ชัดได้  
สภาวะจมภวังค์ เปรียบเหมือน นับรบที่สู่ในภาวะจำยอม ไม่สามารถไปต่อได้/ สภาวะที่ยังประคองฐานสติไว้ได้ เปรียบเหมือนสู้ไป ตั้งการ์ดไป
.
.
ผมเคยทดลอง คือปล่อยให้จิตมันอ่อนกำลัง จนอยู่ในฝ่ายถีนะ เเล้วใช้อาการรำงับของกายด้วยอำนาจของการง่วงซึม
ไปจับอาการเต้นของหัวใจเเละชีพจร เเต่ผลที่ได้คือพอไปได้ เพราะกำลังไม่ได้เกิดจากการสั่งสมสติ
คือไม่หลับ เเต่ก็ไม่มีกำลัง
.
.
ขอคำเเนะนำเพิ่มเติมหน่อยครับ ผมควรปรับปรุงส่วนไหน เพื่อให้สนุกกับกีฬาทางจิตมากขึ้นครับ
ตอนนี้ที่ทำได้ คือ น้อมให้เกิดปีติได้ (เช่นตัวเล็กตัวใหญ่ / Alice in wonderland syndrome / โยกโคลง) 
ส่วนการทรงไว้ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตในขณะนั้นๆ 
ผมอยากเลื่อน level ของการทำสมาธิ ในสาย ปัญญา นำ สมาธิ ครับ