คือแต่ก่อนผมค่อนข้างมีวิตกจริตมาก
(ตรวจสอบตนเองจากเจตสิกที่เกิดบ่อยๆ)
คิดมาก กังวลก่อนจะทำนู่นนี่ กลัวสังคม ฯลฯ
พอมาศึกษาธรรม ฟังธรรม ปฏิบัติธรรม
แรกๆก็รักษาศีล แล้วทำกุศลมากขึ้น
สมาธิฝึกเท่าที่ทำได้ มีศีลแล้วฝึกอานาปานสติ
ฝึกเมตตา ตามกรณียเมตตสูตร หมั่นทำกุศล
ละอกุศล พวกโทสะ วิตกกังวลต่างๆ ด้วยกุศล
ปรากฏว่าภายหลังศึกษาพระอภิธรรมด้วย
เรื่องเหตุปัจจัย อารมณ์ ปรมัตถ์ต่างๆ
จากที่แต่ก่อนไม่เข้าใจ ตอนนี้เข้าใจขึ้นกว่าเดิม

พอตรวจสอบตนเองดู
อ้าว! เราลืมไปเลยว่าเราเคยวิตกกังวลมากๆ
เหมือนมีสัมมาทิฏฐิแล้วการวิตกกังวลนั้นถูกปฏิบัติถูกต้อง
มีความเข้าใจว่ามันเป็นอกุศลเจตสิกเกิดร่วมกับจิตควร ละ
ไม่ได้สำคัญว่า เราเป็นนั่นเป็นนี่
จากแต่ก่อนเขิน อาย กังวลกลัว พอจิตมีกุศลมีเมตตา
มันเบิกบาน พร้อมแผ่ให้ผู้อื่น และนอบน้อมมากขึ้น

อยู่ดีๆเหมือนอาการเหล่านี้ก็หายไปจากจิตเลย
จากที่มันเคยเกิดร่วมกับจิตบ่อยๆ ก็กลายเป็นสภาวะอื่นแทน
สภาวะที่พิจารณาธรรม เหตุและผลของการเกิดของสภาวะแทน