เกริ่นก่อน ออกแนวตัดพ้อสักส่วนใหญ่นะครับ 5555 อยากทราบความเห็นของคนอื่นแต่ไม่รู้จะคุยกับใคร รอบๆตัวไม่ค่อยมีใครอินกับเรื่องรถเลยครับ
ปัจจุบันอายุ 37 ส่วนตัวผมชอบรถยนต์มากๆตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยครับ สมัยประถม มัธยม แบ่งเงินเก็บซื้อหนังสือรถยนต์ตลอด wallpaper desktop ตั้งเป็นรูปรถยนต์ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน เคยคิดเคยฝันเลยล่ะครับว่าโตขึ้นต้องซื้อรถที่ชอบสักคันเป็นอย่างแรกเลย
ชีวิตความเป็นจริง ผมคิดว่าผมค่อนข้างประสบความสำเร็จนะครับ การงานอาชีพดี แต่งงาน มีครอบครัว มีลูก รายได้หลังหักภาษี เกือบๆ 150k (อาจจะไม่ได้เยอะมากสำหรับบางท่าน แต่สำหรับตัวผมมันค่อนข้างมากแล้วครับ) คุณภรรยาก็ทำงาน แยกกระเป๋ากัน ผมไม่ได้ต้องรับผิดชอบอะไรในส่วนของภรรยา แต่ออกค่าใช้จ่ายให้ลูกอยู่
ผมใช้ชีวิตกับเหตุผลตลอด แบ่งเงินออม เก็บเงินให้ลูก ออมเงินสำหรับเกษียญ ประกันชีวิต SSF/RMF หุ้น ค่าใช้จ่ายทุกอย่างถูกวางแผนตามเหตุผล ไม่มีอารมณ์มาเกี่ยวข้องเลย ผมทำแบบนี้ตั้งแต่เรียนจบ ทำงาน หาเงิน แต่งงาน มีลูก ร่วมๆก็มีความสุขดีครับ
ผมไม่เคยซื้อรถป้ายแดงเลยสักคัน คันแรกเอารถเก่าคุณพ่อมาใช้ คันที่สองซื้อมือสองต่อจากญาติ ด้วยเหตุผลล้วนๆอีกคือความคุ้มค่าและการใช้งาน กระทั้งตอนนี้ลูกโตขึ้น ผมก็คิดว่าคันต่อไปอาจจะซื้อรถครอบครัวอีกสักคันอาจจะเป็นแนว MPV
อยู่มาวันนึงผมก็รู้สึกแปลกๆ ตอนที่ทำงานเหนื่อยๆมากๆ ก็มาคิดว่าความฝันวัยเด็กของเรามันหายไปไหนนะ พอโตขึ้นมาความมีเหตุผลมันกลบสิ่งพวกนี้ไปหมดหรือเปล่านะ ผมมานั่งพิจารณาตัวเองก็ค้นพบว่า จริงๆผมยังชอบรถมาตลอด อยากได้ รถยุโรปซีดานสักคัน แค่ความอยากมันถูกแทนที่ด้วยเหตุผลของวัยผู้ใหญ่เต็มไปหมด
ผมไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนเก่าที่รายได้พอๆกัน แต่ยังไม่แต่งงาน ซึ่งพี่แกก็เพิ่งถอยรถยุโรปมา มันก็บอกว่าผมใช้ชีวิตตึงไป ทำเพื่อคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว ทำไมไม่ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง ตอนนั้นก็ตอบหล่อๆไปว่า ครอบครัวนี่แหละที่ความสุขที่สุดในชีวิตของผม (ซึ่งจริงนะครับ5555) แต่พอกลับบ้านมามันก็เริ่มเกิดความคิดนี้ในใจจริงๆนั้นแหละ แล้วก็เริ่มคิดว่าจริงๆเงินที่ออมให้ลูกประมาณ 40k ต่อเดือน ถ้าแบ่งไปผ่อนรถสัก 5 ปีคงไม่เท่าไหร่มั้งงงงงงงงง
จึงเป็นที่มาของการตั้งกระทู้นี้ครับ ผมคิดว่าหลายๆท่านอาจเคยมีประสบการคล้ายๆกับผม จัดการกับอารมณ์ ความรู้สึกกันอย่างไรบ้างครับ สุดท้ายซื้อรถด้วยอารมณ์ หรือซื้อรถด้วยเหตุผลกัน เหตุผลรองรับของทุกท่านคืออะไรครับ อยากให้ช่วยแชร์ประสบการณ์ให้ผมหน่อยครับ
ขอบคุณครับ
มีใครชอบรถมากๆ แต่ถึงเวลาจริงๆไม่กล้าซื้อไหมครับ
ปัจจุบันอายุ 37 ส่วนตัวผมชอบรถยนต์มากๆตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยครับ สมัยประถม มัธยม แบ่งเงินเก็บซื้อหนังสือรถยนต์ตลอด wallpaper desktop ตั้งเป็นรูปรถยนต์ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน เคยคิดเคยฝันเลยล่ะครับว่าโตขึ้นต้องซื้อรถที่ชอบสักคันเป็นอย่างแรกเลย
ชีวิตความเป็นจริง ผมคิดว่าผมค่อนข้างประสบความสำเร็จนะครับ การงานอาชีพดี แต่งงาน มีครอบครัว มีลูก รายได้หลังหักภาษี เกือบๆ 150k (อาจจะไม่ได้เยอะมากสำหรับบางท่าน แต่สำหรับตัวผมมันค่อนข้างมากแล้วครับ) คุณภรรยาก็ทำงาน แยกกระเป๋ากัน ผมไม่ได้ต้องรับผิดชอบอะไรในส่วนของภรรยา แต่ออกค่าใช้จ่ายให้ลูกอยู่
ผมใช้ชีวิตกับเหตุผลตลอด แบ่งเงินออม เก็บเงินให้ลูก ออมเงินสำหรับเกษียญ ประกันชีวิต SSF/RMF หุ้น ค่าใช้จ่ายทุกอย่างถูกวางแผนตามเหตุผล ไม่มีอารมณ์มาเกี่ยวข้องเลย ผมทำแบบนี้ตั้งแต่เรียนจบ ทำงาน หาเงิน แต่งงาน มีลูก ร่วมๆก็มีความสุขดีครับ
ผมไม่เคยซื้อรถป้ายแดงเลยสักคัน คันแรกเอารถเก่าคุณพ่อมาใช้ คันที่สองซื้อมือสองต่อจากญาติ ด้วยเหตุผลล้วนๆอีกคือความคุ้มค่าและการใช้งาน กระทั้งตอนนี้ลูกโตขึ้น ผมก็คิดว่าคันต่อไปอาจจะซื้อรถครอบครัวอีกสักคันอาจจะเป็นแนว MPV
อยู่มาวันนึงผมก็รู้สึกแปลกๆ ตอนที่ทำงานเหนื่อยๆมากๆ ก็มาคิดว่าความฝันวัยเด็กของเรามันหายไปไหนนะ พอโตขึ้นมาความมีเหตุผลมันกลบสิ่งพวกนี้ไปหมดหรือเปล่านะ ผมมานั่งพิจารณาตัวเองก็ค้นพบว่า จริงๆผมยังชอบรถมาตลอด อยากได้ รถยุโรปซีดานสักคัน แค่ความอยากมันถูกแทนที่ด้วยเหตุผลของวัยผู้ใหญ่เต็มไปหมด
ผมไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนเก่าที่รายได้พอๆกัน แต่ยังไม่แต่งงาน ซึ่งพี่แกก็เพิ่งถอยรถยุโรปมา มันก็บอกว่าผมใช้ชีวิตตึงไป ทำเพื่อคนอื่นมาทั้งชีวิตแล้ว ทำไมไม่ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง ตอนนั้นก็ตอบหล่อๆไปว่า ครอบครัวนี่แหละที่ความสุขที่สุดในชีวิตของผม (ซึ่งจริงนะครับ5555) แต่พอกลับบ้านมามันก็เริ่มเกิดความคิดนี้ในใจจริงๆนั้นแหละ แล้วก็เริ่มคิดว่าจริงๆเงินที่ออมให้ลูกประมาณ 40k ต่อเดือน ถ้าแบ่งไปผ่อนรถสัก 5 ปีคงไม่เท่าไหร่มั้งงงงงงงงง
จึงเป็นที่มาของการตั้งกระทู้นี้ครับ ผมคิดว่าหลายๆท่านอาจเคยมีประสบการคล้ายๆกับผม จัดการกับอารมณ์ ความรู้สึกกันอย่างไรบ้างครับ สุดท้ายซื้อรถด้วยอารมณ์ หรือซื้อรถด้วยเหตุผลกัน เหตุผลรองรับของทุกท่านคืออะไรครับ อยากให้ช่วยแชร์ประสบการณ์ให้ผมหน่อยครับ
ขอบคุณครับ