เราและแฟนตอนนี้กำลังหางานกันอยู่ค่ะ ด้วยความที่ออกมาอยู่ต่างจังหวัดเพราะปัญหาสุขภาพจิตของเราที่อยู่กับยายอายุ 90ปีตั้งแต่เกิดจนเรียนจบมหาลัยจนถึงปัจจุบันนี้ ตอนนี้เรา 26 ค่ะ อยู่บ้านหลังเดียวกันยายหลาน 2คน ลุง ป้าลูกยายอยู่บ้านตัวเองจะแวะเวียนมาหาบ้างครั้งคราวอาทิตย์ละ 2-3ครั้งเอาของกินมาให้แล้วก็กลับ บ้านอยู่ห่างกันแค่ 50 เมตร ส่วนแม่เราทำงานที่อื่นไม่ได้อยู่ด้วยค่ะ แต่ส่งเงินมาให้ทุกเดือนและค่าใช้จ่ายต่างๆทุกอย่างแม่เราจัดการคนเดียวหมด ความจริงแล้วเราเป็นคนอยากออกไปผจญภัยข้างนอกตลอด ไม่ชอบการอยู่บ้านมากๆ แต่เราก็อยู่ดูแลยายมาตลอดเพราะแม่บอกว่าไม่มีคนอยู่เป็นเพื่อนยาย จนวันนึงที่เรารู้สึกสติแตกมากๆมันไม่ไหวกับสิ่งที่เจอ อยู่กับคนแก่ที่ดื้อ พูดไม่ฟัง เอาแต่ใจตัวเอง มันทำให้เราเครียดค่ะ คุยกับแม่ว่ามันคือขีดสุดของเราแล้ว มันเกินกว่าที่เราจะรับและแม่ได้เห็นความสติแตกของเราวันนั้นเลยยอมให้เราออกมา เราเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่จังหวัดอื่นกับแฟนที่พึ่งแต่งงานกันไปเมื่อต้นปี  เพื่อให้ลูกๆของยายมาดูแลยายต่อ ซึ่งไม่มีคนอยากเลี้ยงดูแกเลย แม่เราให้ค่ากับข้าวที่ยายเราไปอยู่กับป้าๆเดือนละ 5,800 บาท ไม่รวมข้าวของเครื่องใช้ ค่าใช้จ่ายส่วนตัวยายต่างๆอันนี้จ่ายเพิ่มให้ต่างหาก แต่ก็นั่นแหละค่ะ พอแกไปอยู่กับลูกคนไหนก็ไม่มีใครอยากเลี้ยงดูแกเลยสักคน สลับเปลี่ยนแกไปอยู่กับคนนั่นที นี้ทีเราไม่ยุ่งปล่อยผ่านให้จัดการกันไปเองเลย
         พอมาอยู่อีกจังหวัดตอนนี้เราว่างงานมันทำให้เรารู้สึกเครียดมากๆเพราะใช้เงินหมดไปแล้วเกือบ 2แสน ด้วยความที่ก่อนหน้านี้หลังจากย้ายมาอยู่ที่นี่เราได้ทำงานในระยะสั้นๆ 3อาทิตย์ที่ทำให้รู้สึกแย่มากๆ พักเที่ยงรีบกินข้าวแล้วกลับมาดูงานและทำความเข้าใจตลอดจนเราตัดสินใจลาออก(ซึ่งวันนั่นมีคนออกจากงานกับเรา9คน) ในช่วงที่ทำงานเราให้แฟนถือเงินหมดทุกบาทจนไม่รู้ว่าเอาไปใช้จ่ายอะไรบ้าง การใช้เงินไม่คิด ไม่ประหยัด บางวันค่ากินหมดไป 3-4พัน จนวันที่เราลาออกจากงานมาอยู่ห้องเฉยๆถึงตระหนักได้ว่าเราใช้เงินหมดกันไปเยอะมากแล้วนะ ตอนนี้เป็นเวลาร่วม 2 เดือนแล้วค่ะที่เรากับแฟนว่างงานกัน ปัญหาที่ตามมาเลยคือเรารู้สึกแย่ค่ะ จิตตก เครียด นอนไม่หลับ พอยิ่งเครียดเราก็จะยิ่งกินเยอะ หันมาพึ่งยาคลายเครียดเพราะเราหางานที่เหมาะสมกับตัวเองไม่ได้ รู้สึกเป็นคนเหมือนไม่อดทนกับงาน(หลังจากออกจากงานเก่าเราไปทดลองทำงานที่ใหม่มา 2ที่ เจอสังคมเพื่อนร่วมงานที่เรารู้สึกว่าแย่ตั้งแต่วันแรกเลือกลาออกเลยค่ะ) และรู้สึกกลัวการหางาน ทำงานไปด้วยเลย พยายามฮีลใจตัวเองแบบสุดๆ จนตอนนี้ตัดสินใจมาทางด้านการขายของที่กำลังวางแผนจะทำในตอนนี้ ปกติเราเป็นคนร่าเริงค่ะ ชอบหัวเราะไปกับทุกอย่างและไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อน 
 /        อีกอย่างเราควรจะพูดคุยกับแฟนยังไงดีเรื่องหางาน? ด้วยความที่เขาจบ ม.6 ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีเขาช่วยงานที่บ้าน เป็นลูกจ้างของพ่อตัวเองมาตลอด ออกไปทำงานกันคนงานของร้านเป็นร้านกระจกที่ทำกับพ่อเพราะพ่อจะยกกิจการให้จนหลายปีต่อมาก็ยังเหมือนเดิม ตอนที่เราตัดสินใจจะมาอยู่ต่างจังหวัดครอบครัวเขาไม่อยากให้มากันค่ะ และด้วยความที่เขาไม่อยากห่างเราและรู้ว่าครอบครัวเขาเป็นยังไงเลยย้ายออกมาอยู่กับเราด้วยเลย แต่พอออกมาอยู่ด้วยกันเรารู้สึกว่างานที่ประกาศรับสมัครคนไม่มีงานที่ตัวเขาต้องการจะทำเลย ส่วนที่อยากทำอยู่ไกลมาก และเงินน้อยเช่นค่าแรง 150-200ร้านเหล้าที่ทำงาน 8ชม. เรามีการพูดคุยถึงปัญหาเหล่านี้กับแฟนมาโดยตลอดว่าต้องทำงานแล้วนะเราต้องใช้เงิน เงินที่มีเอาออกมาใช้กันเยอะแล้ว เขาก็รับรู้แต่ก็เลือกงานขั้นสุดเหมือนกันและยังไม่ได้ทำงานเลยตั้งแต่ย้ายมาอยู่จังหวัดนี้ (ช่วงเราทำงานเขารับส่ง ทำกับข้าว ซักเสื้อผ้างานบ้านทุกอย่างเขาทำให้หมดค่ะ) ด้วยท่าทีบางครั้งมันทำให้เรารู้สึกแย่ค่ะ เพราะ 2เดือนมานี้เขายังไม่ได้ทำงานอะไรเลย เราพึ่งแต่งงานกันไปเมื่อต้นปีและคิดว่าเราเลือกแต่งงานกับคนนี้จริงๆถูกต้องใช่ไหม ทำไมเขาไม่มีความเป็นผู้นำอะไรให้เราเลยมีแต่ผู้ตามเรา เราพูดและบอกเขาไปแล้วค่ะหลังจากนั้นเขาไปสมัครงานที่ใช้แรงงานเพราะด้วยแค่วุฒิ ม.6 แต่สุดท้ายไม่ได้ไปทำเพราะไปดูหน้างานแล้วมันงานหนักมาก(แบกระสอบข้าว) เราถามเขาหลายครั้งแล้วว่ากลับไปบ้านไหมทำงานกับที่บ้านเขาเขาเลือกที่จะไม่กลับไป เราเข้าใจเขาในหลายๆอย่างมากๆ พยายามคิดและตระหนักตามเขาว่าถ้าเป็นเราทำงานหนักเงินเดือนไม่ถึงหมื่นเราจะทำไหม พยายามไม่คิดและหางานในกลุ่มและเว็บทุกวัน บางทีเรารู้สึกเหนื่อยกับเขาค่ะ แต่เขาก็บอกว่าหางานอยู่เรื่อยๆแต่มันไม่มี บางทีเราก็รู้สึกว่าจะเร่งทั้งเขาและเราไปทำไมขนาดนั่น แต่พอย้อนกลับมามองค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายในแต่ละเดือนเรารู้สึกแย่เหมือนเดิมค่ะ (ค่าห้องและไฟเดือนที่แล้ว9,200เดือนนี้คิดว่าคงประมาณนี้เหมือนเดิม) เราอยากรับฟังมุมมองของคนอื่นบ้างกับสิ่งที่เรากำลังเจออยู่ตอนนี้ เราจะก้าวผ่านมันยังไง จะไปยังไงดี ตอนนี้มันทำให้เรารู้สึกแย่ทั้งกับตัวเราและตัวเขาจริงๆค่ะ     

เรามีอะไร คิดอะไรพูดกับแฟนตลอดค่ะ เขารับรู้และทำตาม แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดมันทำให้เราไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เรารู้สึกแย่ค่ะตรงนี้ เหมือนเราพยายามอยู่ฝ่ายเดียวแต่อีกฝ่ายเราไม่เห็นความพยายามของเขาที่มากพอเลย ส่วนในเรื่องอื่นเขาไม่มีปัญหาค่ะ เป็นแฟนที่ดี ซักผ้า ทำกับข้าว งานบ้านเขาก็ทำเองของเขาไม่ต้องให้บอกค่ะ ส่วนเราก็ช่วยเขาทำบ้าง // เรา 2คนไม่มีภาระหนี้สินอะไร ไม่มีลูก ไม่ต้องส่งเงินให้ที่บ้าน เอาแค่ตัวเราทั้งคู่ค่ะ //