ขออนุโมทาครับ

ที่คุณฝึกสมาธิที่รับรู้ทุกอย่างที่เข้ามากระทบ เช่น เสียงหนอ ปวดหนอ คิดหนอ อันนี้เป็นการเจริญสติปัฏฐาน ผลที่ได้ คือ สัมมาสมาธิ เป็นองค์ของมรรค ถามว่า เป็นฌานไหม? ก็เป็นฌาน เเต่ไม่ใช่ฌานชนิดที่เพ่งจนเเข็งทื่อเเบบนั้น คุณต้องเข้าใจว่า สมาธิที่เราฝึกๆกัน มันมีสองเเนวทาง

1.) ที่ปฏิบัติธรรมเขาให้กำหนดดูลมหายใจเข้าออกตอนจิตสงบ : นี่เรียกว่าการเจริญสมถกรรมฐาน หรือ อารัมณุปชนิชฌาน ผลที่ได้ คือ ความสงบ เเต่ไม่มีปัญญา ไม่มีญาณ เป็นสมษธิที่มีมาเเต่ก่อนพุทธศาสนา ประโยช์ของการทำความสงบ คือ ทำให้ข่มนิวรณ์ได้ ตามกำลังของฌาน ในเเต่ละขั้น เเต่ไม่ใช่จุดมุ่งหมายในพุทธศาสนา การทำความสงบ ได้สูงสุดเเค่อรูปฌาน 4 เท่านั้น
2.)การกำหนดทุกอย่างที่กระทบ เป็นสมาธิอีกประเภท จะเรียกวิปัสสนาสมาธิก็ได้ เเต่มันมีชื่อเรียกว่า "ลักขณูปนิชฌาน" สมาธิตัวนี้ทำมากๆเเล้วได้ผล คือ อริยมรรค อริยผล บรรลุเป็นพระอริยสาวกขั้นใดขั้นหนึ่ง ตามกำลังของอินทรีย์

ดังนั้นคุณทำลักขณูปนิชฌานให้มากๆ เป็นสิ่งที่ตรงเเละถูกต้องเเล้ว หาครูบาอาจารย์ที่ภาวนาในสายพอง-ยุบ โดยเฉพาะสายวัดมหาธาตุ ลองดูครับ ไปฝึกกับท่าน สอบอารมณ์ต่างๆ เเล้วความสงสัยจะหายไป


https://www.youtube.com/watch?v=POsJHXyOIt4