เห็นข่าวแพทย์ลาออกกันมากช่วงนี้ และเห็นว่า ปัจจุบันแพทย์กระจุกตัวแต่ในกรุงเทพและเมืองใหญ่ แถมไหลออกไปอยู่เอกชนจำนวนมาก อยากให้มีการแก้ไขเรื่องหมอไหลออกดังนี้

1. โครงการแพทย์ชนบทแบบจริงจัง ที่มียังไม่เพียงพอและครอบคลุม อยากให้มหาลัยตามภาคต่างๆ จัดโครงการ 1 จังหวัด 1 นักเรียนแพทย์ ในจังหวัดใกล้เคียง เช่น มช รับผิดชอบจังหวัดในภาคเหนือ, มข รับผิดชอบจังหวัดในภาคอีสาน, มอ รับผิดชอบจังหวัดภาคใต้, ให้โควต้า เด็กที่สนใจสมัครแพทย์ในอำเภอเมือง 1คน และต่างอำเภอ 1 คน วนเวียนไปตามอำเภอต่างๆ เน้นรับเด็กที่อาศัยในพื้นที่ โดยการดูคะแนน ความสนใจ และสัมภาษณ์เด็กและพ่อแม่ เน้นที่อำเภอที่ขาดแคลนเป็นหลัก เราอาจต้องการเด็กที่เรียนพอใช้ ไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุด แต่โรงเรียนแพทย์ อาจารย์แพทย์ และรุ่นพี่ต้องช่วยเคี่ยวกรำเด็กกลุ่มนี้ให้เรียนให้ทันเด็กที่รับแบบปกติ โดยจัดติวเป็นพิเศษให้ในมหาลัย หลังรับเข้าไป
นี่จะเป็นการช่วยยกระดับเด็กจากครอบครัวยากจน ถ้าเรียนดี ต้องมีทุนให้ เพิ่มโอกาสให้เด็กในอำเภอหรือจังหวัดห่างไกล ให้ได้เรียนแพทย์ กลับไปรักษาคนในพื้นที่ของตัวเอง แน่นอนว่าต้องใช้ทุนยาวนานกว่าปกติ เรียนแพทย์ 6 ปี ใช้ทุน 3 ปี กลับมาเรียนเฉพาะทางอีก 3 ปี ให้ไปใช้ทุนอีก 10 ปี และให้กลับไปโรงพยาบาลประจำอำเภอของตัวเองเท่านั้น หลังอายุประมาณ 40 ปี แพทย์กลุ่มนี้จะย้ายไปไหนได้ตามอิสระ แต่ช่วง 30-40 ยังสามารถทำคลินิก หลังเลิกงานหรือ ส อา เพื่อเพิ่มรายได้ หากรัฐจัดสรรเงินเดือนและสวัสดิการที่สมเหตุผล แพทย์กลุ่มนี้จะพออยู่ได้ เพราะมีครอบครัวอยู่ในพื้นที่นั้นๆอยู่แล้ว โอกาสไหลออกจะน้อย
2. ผลิตแพทย์ตามสาขาที่ขาดแคลน
เราควรเลิกผลิตหมอผิวหนังจำนวนมาก ควรผลิตแต่เพียงเล็กน้อย แต่หันมาผลิตแพทย์อายุรกรรมมากขึ้น
3. โรงเรียนแพทย์ขนาดใหญ่ เช่น จุฬา มหิดล รามา ธรรมศาสตร์ ควรให้โควต้าจากจังหวัดต่างๆ ครอบคลุมทุกอำเภอ วนไปในแต่ละปี อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของนักเรียนแพทย์เข้าใหม่ในทุกๆปี
เด็กต่างจังหวัดจะได้มีโอกาสเรียนแพทย์มากขึ้น เพราะไม่มีทางสู้เด็กในกรุงเทพที่มีครูและโรงเรียนติวอย่างดีได้
อาจารย์แพทย์ต้องยอมไปคัดเลือกเด็กที่ดูมีแวว พอใช้ได้ เอามาฝึกฝนให้เรียนแพทย์และจบโดยได้มาตรฐาน

* เราไม่จำเป็นต้องมีแพทย์ที่เรียนเก่งที่สุด เราต้องการแพทย์ที่ทำงานได้ โดยเฉพาะยอมไปประจำที่โรงพยาบาลห่างไกลในชนบทแบบถาวร

4. หาเครื่องมือแพทย์ให้โรงพยาบาลในชนบทด้วยการ เปิดบริจาค โดยให้ลดหย่อนภาษี 3-4 เท่า กรมสรรพากรต้องยอมเก็บภาษีได้ลดลง แต่คุณภาพชีวิตคนในชนบทจะดีขึ้น ขึ้นหน้าบัญชีโรงพยาบาลที่ขาดแคลนในเวปไซต์ต่างๆ และประชาสัมพันธ์ให้บริษัท ห้างร้านและมนุษย์เงินเดือนได้ทราบก่อนช่วงยื่นภาษี
เพราะเด็กเก่งจะเรียนแพทย์ เด็กจากจังหวีดชายแดนภาคใต้ไม่มีทางจะเรียนเก่งเท่า แต่เราหาแพทย์ไปประจำในจังหวัดชายแดนยากยิ่ง ไปใช้ทุนแค่ชั่วคราว สุดท้ายอยู่ไม่ได้ ถ้าเราได้เด็กในพื้นที่ เมื่อมาเป็นแพทย์ ทำให้เข้าใจบริบทวัฒนธรรมของพื้นที่นั่นๆ เข้าใจโรคระบาดในท้องถิ่นและช่วงเวลาเป็นอย่างดี เมื่อซักประวัติคนไข้ ถ้าเป็นคนในพื้นที่จะเข้าใจและมีโอกาสทำได้ดี

แอบฝันหวานประมาณนี้ และหวังว่าสักวัน ชีวิตคนในชนบทจะมีค่า ไม่ต้องคอยเหมารถ พาคนป่วยมาโรงพยาบาลใหญ่ในเมืองอยู่ตลอด เจ็บไข้ไม่มาก ผ่าตัดเล็กน้อย ทำกันง่ายดาย มีแพทย์เฉพาะทางประจำทุกอำเภอ