คือเรามีน้องอยู่1คนค่ะ เราเป็นพี่โตสุด ตั้งเเต่น้องเราเด็กๆ เรามักจะเห็นพ่อกับเเม่ประคบประหงมน้องเป็นพิเศษซึ่งก็พยายามที่จะเข้าใจว่า"น้องยังเด็กอยู่" เเต่พอน้องโตขึ้น ได้เข้าเรียน เรารู้สึกว่าเริ่มเเปลกๆจากที่คิดว่าน้องยังเด็ก เเต่จริงๆเเล้วไม่ใช่ พ่อชอบส่งน้องไปเรียนพิเศษตามที่ต่างๆตามที่น้องอยากเรียน อย่างที่โรงเรียนมีสอนเทคคอนโดน้องเราก็สมัคร ที่โรงเรียนมีสอนดนดตรีไทย/สากล ก็ได้สมัครเพราะน้องอยากเรียน เเต่เรากลับไม่ได้สิ่งนั้นทั้งๆที่เราก็เคยของพ่อเรียน ตอนนั้นพ่อบอกกับเราว่า"มันไร้สาระ เรียนทำไมให้เปลืองเงิน เอาไปหาเงินก็ไม่ได้ เสียเวลา" หรืออย่างสายการเรียนอ่ะค่ะ เราได้เสียนสายวิทย์-คณิต ซึ่งเราอยากเรียนศิลป์-ญี่ปุ่น เเต่น้องได้เรียนสายศิลป์-เกาหลีตามที่น้องอยากเรียน โดยเเม่ก็ให้เหตุผลอีกว่า"ที่ให้เรียนวิทย์-คณิตเพราะมันต่อได้หลายสาย มันดีกับตัวเราในอนาคตมากกว่าที่จะเรียนศิลป์ภาษา" ก็เข้าใจว่าเเม่อาจจะเป็นห่วงเราเเต่เราก็คนไม่มีความสุขหรอกถ้าได้เรียนในสายที่ไม่ชอบ เเถมพ่อกับเเม่ก็ไม่เคยสนับสนุนอะไรเราเลย อย่างตอนเด็กๆเราเคยชอบวาดรูปมาก ชอบมากจนครูเห็นเเวว เอาเราไปประกวด ได้รางวัลชมเชยกลับมา เเถมการที่เราวาดรูปในตอนนั้นก็สามารถทำเงินได้เล็กๆน้อยๆจากการที่เพื่อนๆจ้างวาดรูป เเต่พ่อกับเเม่เรามาบอกว่า"มันไร้สาระ ขืนทำเเบบนี้ต่อไปก็ไม่เจริญเเบบคนอื่นหรอก วาดก็ไม่ได้สวยเท่าคนอื่น" จากนั้นเราก็เลิกวาดรูปไปเลยค่ะ เรื่องเล็กๆก็เป็นนะคะ อย่างซื้อของใช้หรือขนม ต้องซื้อให้คนน้องก่อน เพราะน้องจะได้มีสิทธิเลือก ขนมเราก็ต้องเเบ่ง เเต่น้องไม่ต้องเเบ่งเราเพราะเห็นว่าเราโดนเเล้วบางอย่างก็อดได้ เเบบนี้เรียกรักลูกไม่เท่ากันรึป่าวคะ