ทำไมเราต้องคิดตลอดเลย ทำไมเรารู้สึกไม่สำคัญเลย ทำไมเฟมือนพ่อเเม่ทำอะไรไม่คิดถึงเราเลย มีเเต่น้องที่พ่อเเม่คิดถึง
หนูก็ยายามไม่คิดละน่ะ  เเต่มันอดไม่ได้เลย ตอนเราอยู่ประถม เเม่ให้เงินไปโรงเรียน10บาท เเต่พอน้องเข้าอนุบาลเเม่ให้20 ซื้อของก็ซื้อให้เเต่น้อง เรื่องนี้เราเสียใจสุด ตอนเราอยู่ม.3 เเม่เขาให้เราอยู่เเต่บ้านเราทำอะไรนิดหน่อยเขาก็ด่า เขาบอกว่าเป็นวัยเรา เขาตีเรา เขาด่าเราสารพัด เเต่เเม่รู้ไหม ตอนนั้นอ่ะหนูเเทบไม่ได้ทำอะไรเลย หนูเเค่อยู่เฉยๆหนูก็โดน
หนูร้องให้ทุกวัน ซักผ้าไม่สะอาดก็โดน ตอนนั้นหนูเอามืดกรีดเเขนตัวเองด้วยซ้ำ ความรู้สึกตอนนั้นมันไม่รู้สึกเจ็บเลย
เเค่รู้สึกว่าต้องไปไหนสักที่ที่ไม่มีเเม่ หนูรู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ รู้สึกว่าอยู่ไปก็ไร้ค่า
เเต่หนูก็ยังมีสติพอที่จะหยุดความคิดนั้น
(เเต่เเม่รู้ไหมตอนนั้นหนูพยายามทำดีที่สุดเเล้ว) ณ ตอนี้หนูเหนื่อย เเต่หนูก็ผิดเองเเหละที่น้อยใจเรื่องที่มันเป็นไปไม่ได้