ช่วงอายุ19 เข้า20เเม่เป็นเส้นเลือดสมอง อะไรๆหลายเราต้องเเบกรับคนเดียวเฝ้า ที่รพ.หรือหาเงิน หนังสือก็ไม่ได้เรียนต่อเหมือนปัญหาทุกอย่างพร้อมใจกันมาที่เดียว เหนื่อยมาก เเม่เดินไม่ปกติ ต้องไปกายภาพ  อยู่บ้าน  เเกจะชอบหาคำพูดหยาบมาด่า กดดันทุกอย่างอยู่ด้วยเเล้วไม่มีควาสุขเเต่ทิ้งไปไม่ได้ ไม่รู้จะหันไปทางไหน พอผ่านมาสักพักเจอคนหนึง เขาก็โอเคเหมือนมีที่พักใจ ได้ระบาย ทำให้ไม่รู้สึกโดดเดียว เเม่ก็ด่า ไม่ชอบเขาคือเวลามีเเฟนเเม่ไม่เคยชอบเเกชอบบอกไม่อยากให้มี กลัวเรารักเเฟนมากกว่าคือเหนื่อยมาก วันหนึงอยู่กับเเม่ตลอด ทุกความผิดพลาดเเม่จะซ้ำเติมพูดทุกวัน พูดตลอด เอาเรื่องเก่าฟที่ไม่ดีมาเล่าให้เเฟนฟัง คือเรารับนิสัยเเม่ไม่ไหวจริงๆ งานต้องทำคนเดียวหาเองสารพัดค่าใช้จ่ายไม่มีใครช่วยทั้งพ่อทั้งพี่ชาย เขาคือไม่มีใครเอาเลย ตอนนี้เหนื่อยมากเหนื่ิยจริงๆทำอะไรไม่ถูหใจเเม่สักอย่างไม่ได้พักเเบบที่อยากทำ ไม่มีเพื่อนเเท้เเต่โทรศัพท์ของตัวเองยังต้องจำนำ เเล้วเปลี่ยนมาใช้เครื่องเก่าเพราะจำเป็น เเม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึก ด่า ด้อยคา ไถ่เเต่เงิน คิดว่าที่เราทำให้มันคือหน้าที ทั้งทีตอนจำความได้ เเม่เลี้ยงไม่กี่ปี ทำงานเองตั้งเเต่14 หาค่าเทอมอะไรเอง ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ลำบาก เเต่ยิ่งพยายามทำให้ทุกอย่างดีมันกลับเเย่ลง อิจฉาเพื่อนๆที่ได้เรียน  เห็นเพื่อนหาคนรอบข้างมีชีวิตที่ดีเเต่ตีวเองต้องมาทำงานต้องทนกับเเม่ที่ด่าไม่ลืมหูลืมตา😭