ถ้าเราสามารถมองลงมาจากทางเพดานได้ เราจะเห็นสองหนุ่มสาวนอนบนเตียงผ้าใบชายหาด
นอนชมดาวนับพันด้วยกันในห้องที่จัดสร้างเป็นพิเศษ ทั้งสองรู้สึกอบอุ่นที่มีคนอยู่เคียงข้าง
จักรภพได้ทำลายความเงียบขึ้นอีกครั้ง
"คุณกล้านะครับที่มาแต่งงานกับพี่พันธ์ ถึงแม้จะเป็นการแต่งงานหลอก ๆ ก็ตาม"
"คือ ... ฉันรู้สึกว่าเขาเหมือนเพื่อนค่ะ ถึงแม้เขาจะทำตัวเจ้าชู้ยับขนาดนั้น
แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ พอมารู้ถึงการสูญเสียครั้งใหญ่ในชีวิตของเขา
ฉันก็พอเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น อีกอย่างที่ฉันกล้าแต่งงานหลอก ๆ กับเขา
เพราะฉันเชื่อมั่นว่าฉันไม่ใช่เสป็คเขา แล้วเขาก็ไม่ใช่เสป็คฉัน"
"แล้วเสป็คของคุณเป็นยังไงครับ" จักรภพเผลอถามขึ้นมา แล้วก็หันไปมองศรีจิตรา

ศรีจิตราหันมาสบตาเขาแวบหนึ่งก่อนที่จะหลบสายตาไป
พอเห็นศรีจิตรานิ่งไป จักรภพจึงกล่าวว่า "เออ ผมขอโทษครับ"
"ไม่เป็นไรค๋ะ"

ทางศรีจิตราอยากจะตอบไปว่าเสป็คของฉันก็คือคุณไง แต่เธอจะตอบออกไปแบบนี้ได้อย่างไร
มันกระดากปากที่จะตอบ เธอจึงไม่รู้จะพูดอะไรออกไป จึงนิ่งเงียบ

ทางจักรภพเข้าใจว่าเขาทำให้ศรีจิตราไม่พอใจที่ไปถามคำถามแบบนั้น เขาจึงเงียบไป
ศรีจิตราทำลายความเงียบขึ้นมาบ้าง 
"แล้วคุณทำงานอะไรคะ" เธอพูดพร้อมกับหันมาสบตาเขา จักรภพยิ้มแล้วพูดว่า
"คุณตามผมมาสิครับ"

เขาลุกขึ้นเดินนำเธอไปอีกห้องหนึ่ง พอเปิดและเดินเข้าไป ศรีจิตรานึกไม่ถึงว่า
ห้องทำงานของเขาจะคือห้องสร้างงานศิลปะ มันมีทั้งภาพวาดแล้วก็งานปั้น
งานหลายชิ้นถูกใจศรีจิตรามาก และก็ยังมีงานอีกหลายชิ้นที่ยังทำไม่เสร็จ 
ศรีจิตราหันไปถามเขา 
"คุณสร้างงานศิลปะขายเหรอคะ"
"ใช่ครับ"
ศรีจิตราถามด้วยอาการตื่นเต้น "คุณทำได้ยังไง"
"คุณตามผมมาสิครับ"

ด้านหลังของครัวรับแขกจะมีห้องอยู่อีกสองห้อง จักรภพพาศรีจิตราไปที่ห้องทางขวา
ซึ่งเป็นห้องทำงานของเขา ในนั้นมีคอมพิวเตอร์อยู่เครื่องหนึ่ง แล้วก็มีมุมเอาไว้ถ่ายงานศิลปะลงเน็ต
"ผมเอางานของผมเผยแพร่ลงเว็บครับ เว็บที่ชื่อว่าเพดานดาว แต่ผมใช้ชื่อภาษาอังกฤษว่า
House of Stars คิดว่าน่าจะเวิร์คกว่า"
"แล้วขายได้เหรอคะ"
"ผมพอจะมีเครือข่ายอยู่บ้าง ผมจบปริญญาตรีที่สถาบันศิลปะชิคาโกครับ"
"มิน่าล่ะ คุณถึงทำอาหารเก่งมาก"
จักรภพยิ้ม

"ช่วงว่าง ผมก็ไปเรียนศิลปะป้องกันตัวอยู่หลายอย่าง ชกมวยบ้าง คาราเต้บ้าง 
แล้วก็ยูโดด้วยครับ ช่วงหน้าหนาว ผมก็จัดทัวร์ครับ พาคนต่างชาติมาเยี่ยมชมเพดานดาว"
"เยี่ยมเลยค่ะ" ศรีจิตราเผลอยิ้มหวานให้เขา เขาก็ยิ้มตอบจนเธอต้องหลบสายตาเพราะทนเขินไม่ไหว
ทั้งคู่ออกไปดื่มกาแฟที่ครัวรับแขกกันอีกพักใหญ่ จักรภพเปิดเพลงของ Leo Rojas ให้ศรีจิตราฟังไปด้วย


"เพลงเพราะจังเลยค่ะ"
"ของ Leo Rojas ครับ เพลง Der einsame Hirte ผมชอบเพลงนี้มาก ผมว่าเพลงนี้เหมาะกับเพดานดาวมาก ๆ เลย"
เป็นอีกครั้งที่ศรีจิตราอยากจะหยุดเวลาไว้ชั่วนิรันดร์ มันเหมือนกับว่าเธอเจอคนที่เธอรอคอยมาทั้งชีวิต
แต่จักรภพพูดว่า "ดึกแล้ว เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ตึกใหญ่นะครับ"
"ค่ะ"

เขาขึ้นมอเตอร์ไซด์คันโปรด ศรีจิตรากำลังจะนั่งซ้อนท้าย 
"นั่งคร่อมมาเลยนะครับ จะได้ไม่ตก"
ศรีจิตราทำตามที่เขาบอก
"โอบเอวผมไว้ให้แน่นเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปอีกทาง"

จักรภพพาศรีจิตราอ้อมไปอีกทาง เป็นทางที่แคบ รถยนตร์ไม่สามารถผ่านได้ 
ทางนั้นมีซุ้มดอกไม้โค้งงดงามตลอดทาง เพลง Der einsame Hirte ยังคงก้องอยู่ในหูของศรีจิตรา
พอพ้นโค้งดอกไม้ ก็มาเจอสะพานอีกฟากหนึ่งซึ่งแคบกว่าสะพานขามา 
จักรภพหยุดรถกลางสะพาน เขาให้ชมวิวลำธารสวยยามค่ำคืน อีกฟากก็เป็นทิวเขางามกับพระจันทร์
"สวยไหมครับ"
"สวยมาก ๆ เลยค่ะ"

ทันใดนั้นจักรภพผิวปากเพลง Der einsame Hirte มันทำให้ศรีจิตราเหมือนต้องมนต์สะกด
เธอยอมพาใจให้สัมผัสสวรรค์ของเทพบุตรหนุ่มที่เธอเคยฝันหา

พอกลับมาถึงตึกใหญ่ มันเหมือนเธอตื่นจากฝัน มันคงเป็นเพียงแค่ฝันชั่วคราวที่ไม่มีวันเป็นจริง
เธอคิดอย่างนั้นอยู่ในใจ

เพลง Der einsame Hirte ยังก้องอยู่ในหู น้ำตาเธอไหลออกมา จักรภพพาเธอไปสัมผัสกับความสุขที่เธอฝันหา
ใช่ ความฝัน มันเป็นเพียงความฝัน

ทางจักรภพ เมื่อกลับไปถึงเพดานดาว เขาก็เข้าไปนอนที่เตียงผ้าใบ ชมดาวนับพัน 
เขาหันไปทางเตียงข้าง ๆ ซึ่งว่างเปล่า 

เขาคิดว่าลึก ๆ แล้ว ศรีจิตราคงหลงรักจักรพันธ์แต่ยังไม่รู้ตัว เขาเองเป็นผู้ชายที่แตกต่าง 
เป็นผู้ชายที่คงหาผู้หญิงมารักยาก เพราะเขาแตกต่าง Different