"ฉันดีใจนะคะที่คุณยังจำฉันได้"
"คุณนัดเจอผมทำไม"
นาถรพียิ้มอย่างมีเลศนัย "ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ และเป็นเรื่องที่คุณควรจะรู้"
"มันยังมีอีกเหรอครับ เรื่องที่ผมควรจะรู้"

จักรพันธ์ชะงักไปนิดนึงก่อนจะกล่าวว่า "เรื่องอะไรเหรอครับ"
นาถรพียิ้มอย่างเหี้ยมโหด "เรื่องของจินตหราไง"

เมื่อได้ยินชื่อนั้น ทำให้จักรพันธ์ตกใจไม่น้อย

"อย่างน้อยฉันก็ทำสำเร็จ ทำให้จินตหราช้ำใจเจียนตายเมื่อเห็นคุณแต่งงานกับศรีจิตรา
แค่ฉันไปบอกคุณว่าจินตหราเกลียดคุณและไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก
คุณก็ทอดทิ้งเธออย่างง่ายดาย แล้วหันไปหาศรีจิตรา
มันเป็นไปตามแผนของฉันทุกอย่าง ฉันอยากจะเหยียบย่ำหัวใจของจินตหรา
โดยใช้คุณและศรีจิตราเป็นเครื่องมือ

และที่ฉันมาวันนี้ ฉันตั้งใจมาเหยียบย่ำหัวใจของคุณ ก่อนที่จะถึงคิวต่อไปคือศรีจิตรา
ฉันอยากให้คุณรู้ว่าจริง ๆ แล้วจินตหรารักคุณมาก คุณเองก็รักเธอมากเช่นกัน

แต่ตอนนี้ ฉันฮุบธุรกิจของจินตหรามาเป็นของฉันแล้ว
ตอนนี้ จินตหราก็เป็นแค่พนักงานเสริฟกระจอก ๆ ที่ร้านแครอล
ฉันนำเรื่องนี้มาบอกก็เพื่อที่จะทำลายหัวใจของคุณ"

เมื่อฟังจบ จักรพันธ์รีบวิ่งออกจากโรงแรมมอนติคาโลเพื่อไปยังร้านแครอลทันที
ถึงแม้จะไกลกันพอสมควร แต่เขาก็เลือกที่จะวิ่ง
ตอนนี้เขารู้ใจตัวเองดีแล้วว่าคนที่เขารักอย่างแท้จริงคือจินตหรา
เขาอาจพลาด อาจมองผิด แต่เขาไม่อยากทำให้ตัวเองเสียโอกาสอีก

เขาวิ่งมาจนถึงร้านแครอล เขามองผ่านกระจก
เห็นจินตหรากำลังเช็ดโต๊ะอยู่ 

จินตหราหันมาสบตาเขา เธอตกใจมาก รีบวิ่งออกหลังร้านทันที
จักรพันธ์รีบวิ่งตามเธอไป แต่เขาไม่เห็นจินตหราแล้ว
เขาหันรีหันขวาง สีหน้าไม่สู้ดี

จินตหรามองเห็นอาการของเขาทุกอย่าง เธอแอบไปหลบอยู่ในห้องอาหารอีกแห่งหนึ่ง
ลอบมองเขาอย่างโหยหาและคิดถึง แต่เธอออกไปพบเขาไม่ได้
เพราะถ้าเธอไปพบเขาแล้ว เธอจะไม่มีวันปล่อยมือจากเขาอีก

จักรพันธ์ได้แต่ยืนร้องไห้ วอนขอให้จินตหรามาพบเขาอีกสักครั้ง
แค่อีกสักครั้งก็ยังดี ...



หลังจากเต้นรำจนเหนื่อยและต่างนั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว 
จักรภพก็พาศรีจิตรานั่งมอเตอร์ไซด์ไปตรงผาใกล้ ๆ 
ที่ตรงนั้นมีประภาคารที่เรียกว่าประภาคารเคียงดาว ซึ่งมีไว้สำหรับชมดาว
จักรภพพาศรีจิตราขึ้นลิฟต์ไปจนถึงชั้นบนสุด 

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งคู่ต่างเห็นหมู่ดาวพราวพราย
ศรีจิตรายิ้มอย่างมีความสุข "สวยจังเลยค่ะ"
จักรภพเดินไปทางมุมหนึ่ง ซึ่งมีไมโครโฟนตั้งอยู่พร้อมกับลำโพง
เขาหยิบกีต้าร์ขึ้นมา เขาเล่นกีต้าร์และขับขานเพลง I Will Always Love You
ที่ชั้นบนสุดของประภาคารเคียงดาว เขามอบเพลงทั้งเพลงและใจทั้งใจให้กับ
ศรีจิตราอย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ



พอกลับมาถึงเพดานดาว จักรภพรู้ตัวทันทีว่าเขาตกหลุมรักศรีจิตราเข้าให้แล้ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก โอกาสรักมันมีแน่ ๆ แต่โอกาสสมหวังยังคงริบหรี่
เขาเดินไปในห้องเพดานดาว นอนบนเตียงผ้าใบ แล้วจ้องมองดาวนับพัน
เขาคงเป็นเพียงก้อนหินที่ละเมอเพ้อพกถึงความรักที่ยังดูห่างไกล


ทางฝั่งของศรีจิตราก็รู้สึกไม่ต่างกัน ตึกใหญ่กับเพดานดาวอยู่ห่างกันไม่มาก
แต่มันก็ดูเหมือนห่างกันมาก ทุกค๋ำคืนที่ไม่เจอเขาช่างทรมาน โทรหาก็ไม่ได้
หาวิธีคุยทางอื่นก็ไม่ได้เพราะมันไม่เหมาะสม เธอยังคงรอวันที่จะเจอจักรภพอีกครั้ง
ด้วยใจที่จดจ่อ