เราเป็นเด็กบ้านนอกค่ะเรียนโรงเรียนขยายโอกาสมาตั้งแต่เด็กๆจนจบมอต้นเพราะที่บ้านไม่ค่อยมีเงิน พอจบมอต้นเราสอบติดโรงเรียนประจำจังหวัดเลยต้องย้ายมาอยู่หอในเมืองคนเดียว ที่บ้านจะมารับกลับบ้านเดือนละครั้งเพราะว่าบ้านอยู่ไกล กลับบ้านทีก็เสียตังเยอะ
 ทีนี้เราย้ายมาอยู่หอได้4วันแล้วค่ะ คิดถึงบ้านมากๆอยากร้องไห้ตลอดเวลา ตอนเย็นๆก็ค่อยโทรคุยเล่นกับแม่ทำให้หายคิดถึงบ้างเเต่พอวางเท่านั้นแหละค่ะ แคว้งคว้างมากก รู้สึกเหงาสุดๆมองไปทางไหนก็ไม่มีใครคิดถึงแม่คิดถึงพี่ไม่มีกะจิตกะใจอ่านหนังสือทำการบ้านเลย เราพยายามทำให้ตัวเองไม่ว่างเเล้วเเต่ก็แทบจะไม่มีแรงทำอะไรเลย  ที่บ้านเราอบอุ่นมากๆเลยค่ะ เวลาตอนเย็นทุกคนก็จะรวมตัวกันกินข้าว กินข้าวเสร็จก็จะเล่นกับแมวกันสนุกสนานมาก เวลามีเรื่องอะไรก็จะคุยกันตลอด มันเลยทำให้เราคิดถึงบ้านสุดๆ เราคิดกับตัวเองตลอดว่าอีกนานมั้ยกว่าเราจะชิน ได้เเต่ปลอบใจตัวเองเเละกลั้นน้ำตาไว้ตอนไปเรียนค่ะ เราไม่อยากให้พ่อเเม่คิดมากด้วย จะออกไปเที่ยวก็ไม่มีเพื่อนยิ่งเป็นเด็กบ้านนอกไม่ค่อยรู้ทางหรือที่เที่ยวด้วย เเล้วก็ใช้เงินเยอะไม่ได้ต้องประหยัด ตอนนี้ก็ไม่รู้จะระบายกับใครแล้วเพราะไม่อยากให้คนที่เรารักคิดมากไปกับเรา