คือเราแค่อยากรู้ว่าเขาเป็นแบบนี้เพราะต้องการอะไร เราเป็นคนรักอิสระมากค่ะพ่อแม่เราไม่เคยบังคับ เราขึ้นมหาลัยแล้วหอพักย่าก็ให้น้าหาให้ใกล้กับน้ามากเเต่มันลำบากเราเอามากๆเลยค่ะ เพราะต้องต่อรถ2 รอบกว่าจะนั่งถึงที่มอก็เป็นชั่วโมง รถติดใดๆ อีก  แล้วคือแม่ก็ขัดไม่ได้อีกเพราะแม่ไม่ใช่คนเเถวนั้นไม่ชำนาญเส้นทางแม่เลยไม่รู้  แล้วเวลาว่างเราก็กลับหอไม่ได้เพราะมันไกล เวลาจะมามอก็ต้องติ่นไวเพื่อนั่งรถไปมออีก  แต่เขาหาหอให้ไกลมากแต่คนที่ออกค่าทุกอย่างคือแม่ไม่ใช่เขา พอเรื่องที่จะซื้อไอแพดอีกเขาบอกไม่ให้ซื้อแต่คณะเรามันต้องใช้แต่แม่บอกแม่จะซื้อให้เองเพราะมันเงินแม่ไม่ต้องไปฟังเขามาก แม่พูดเองว่าปี2 จะให้ย้ายไปอยู่ใกล้มอเพราะจะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย ทุกอาทิตย์ตอนไปมหาลัยเขาอยากให้เรากลับบ้านทุกอาทิตย์เลย แต่มันมีกิจกรรมเราก็ไม่ได้เข้าร่วมอีก เพราะเขาบอกว่า กิจกรรมไม่จำเป็น ที่เรายอมกลับก็เพราะเเม่ ถ้าไม่ใช่แม่เราคงไม่กลับ  ย่าชอบโทรจิกตลอดเวลาเรียนอยู่เราไม่สามารถรับสายได้ เเกก็โทรอยู่นั่นแหละจนเราจำเป็นต้องปิดเครื่องหนี เพราะมันรบกวนเวลาเรียน พอตอนเย็นชอบโทรบอกว่าห้ามไปไหนกับเพื่อน แล้วพอเราบอกไปว่าเเค่ออกไปซื้อข้าวกินกับเพื่อน แกยังไม่ให้ไปเลยค่ะ นี่มันเกินไปไหมอ่ะ ไม่ให้อิสระเราเลยค่ะ เราต้องการความเป็นส่วนตัวบ้าง เราโตแล้วเข้ามหาลัยแล้วแต่แต่ย่ากัดไม่ปล่อยแบบนี้แล้วเมื่อไหร่เราจะโตสักที เราอยากใช้ชีวิตด้วยตัวเองได้บ้าง อยากหางานทำระหว่างเรียน  เขาห้ามทุกอย่างเลย ตอนแรกเราเกือบจะไม่ได้เรียนคณะนี้แล้วเพราะเเกจะบังคับให้เราสอบครู แต่ดีที่มีแม่คอยช่วยอยู่  เราควรจะทำยังดีคะ มืดแปดด้านเลย สงสารแม่ย่าไม่รักแม่เลย พยายามมีสิทธิ์ในตัวเรามากที่สุดพยายามกีดกันเราห่างกับแม่มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่ตาเราไม่ยอมเราเลยได้อยู่กับแม่ พ่อกับแม่เหมือนพยายามจะเลิกกันหลายครั้งแล้วแต่ย่าก็ไม่ให้เลิกอยู่ดี คนเป็นลูกจะทำยังไงดี เราทนเห็นแม่ร้องไห้ไม่ได้  ถ้าทำได้อยากพาแม่หนีไปไกลๆ จากย่ามาก