ผมเป็นเด็กม.5คนนึงที่พ่อตั้งใจจะให้สอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารเพราะมีสวัสดิการที่ดี ไม่ต้องเสียค่าเรียน ผมโตมากับคำว่า กูหมดกับไปเยอะ 
ลงทุนกับแล้วต้องได้สิ่งตอบแทน ผมได้ยินทุกครั้งแล้วผมรู้สึกเสียใจมากครับ ผมก็แค่อยากเป็นเด็กที่พ่อมองว่าเป็นคนปกติ มองว่าเป็นลูกบ้าง
ทุกวันในบทสนทนาจะเป็นแต่เรื่องการสอบอย่างเดียว ไม่เคยมีคำถามเกี่ยวกับชีวิตประจำวันเลย วันที่ผมไม่สบายผมกลับมาแล้วเผลอหลับตั้งแต่ห้าโมงถึงห้าทุ่ม พ่อไม่ถามอะไรเลยว่าผมเป็นอะไร เหนื่อยมั้ย ไม่สบายรึเปล่า เขาถามแค่ว่าทำไมเอาเวลามานอน ไม่อ่านหนังสือ ไม่ออกกำลังกาย บวกกับปัญหา
เรื่องที่ผมรู้มาว่าพ่อแอบคุยกับผู้หญิงอื่นตั้งแต่ผมอยู่ป.3 มันทำให้ผมมองว่าคนคนนี้เป็นพ่อผมจริงๆหรอ ผมต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้มา 8 ปีเพราะผมไม่กล้าคุยกับพ่อตรงๆ แม่ก็รู้เรื่องนี่ตลอด จนตอนผมอยู่ม.2 แม่ก็แยกกันอยู่แล้วย้ายออกไป แล้วพ่อก็จะบ่นว่าลงทุนไปเยอะไม่เหลือเงินแล้ว แต่ผมก็เห็นแชทพ่อคุยกับผู้หญิงอื่นบ่อยครั้ง และมีการโอนเงินให้ ผมรู้สึกผิดหวังในตัวพ่อมาตั้งแต่เด็ก พยายามไม่คิดถึงเรื่องนี้แต่ทุกครั้งที่พ่อพูดเรื่องการลงทุนผมก็จะคิดตลอด
ผมก็แค่อยากเป็นเด็กคนนึงที่มีชีวิตครอบครัวที่มีความสุขพากันไปกินข้าวนอกบ้านปกติ คุยกันเรื่องหนังเรื่องบอล เรื่องชีวิตประจำวัน ผมไม่เคยได้คุยกับพ่อเรื่องอื่นเลยนอกจากเรื่องการสอบ และคุยทุกครั้งก็ทะเลาะทุกครั้ง แล้วพอทะเลาะกันพ่อผมก็จะบอกว่า ต้องมาง้อกูเพราะกูเป็นเจ้าของเงิน เมื่องั้นก็ไปหาเรียนเอาเอง หาข้าวเอาเอง ผมต้องทำยังไงต่อครับ รอบล่าสุดนี้ผมเรื่มจะไม่ไหวแล้วครับ