สวัสดีค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าเราไปเก็บผักบุ้งมาขาย  เก็บอยู่ประมาณ
1–2ชั่วโมง ช่วงนี้ก็เป็นหน้าร้อนอากาศก็ร้อนมาก เราเก็บผักบุ้งเสร็จมัดใส่ถุงเอามาขายเสร็จแล้ว เราก็อยากจะตอบแทนตัวเองที่แบบว่าเก็บผักบุ้งทั้งที่อากาศร้อนๆแล้วก็ปวดหลังมาก ด้วยการสั่งก๋วยเตี๋ยวพิเศษ 50บาท ตอนเช้าเราก็กินข้าวแค่นิดเดียวเองนะคะพิเศษ 50 สำหรับเราอ่ะมันเป็นทั้งมื้อเช้ามื้อเที่ยงมื้อเย็นด้วยอ่ะคือพูดง่ายๆคือกินมื้อเดียวจบอ่ะ ออเราเก็บผักบุ้งได้ตังค์ 120 บาทนะคะ แล้วมันพอเป็นการสั่งครั้งแรกของเรา แม่ค้าเขารู้จักกับอาเราอ่ะค่ะแล้วเขาก็มาพูดให้อาเราฟังแล้วก็ไปนินทาอีกต่อพอเริ่มมีคนนินทาเราก็โดนต่อว่าจากอาว่ากินเยอะทำให้เขาอายเพราะคนเขาเอาไปนินทาเราก็อยากรู้ว่าเราผิดขนาดนั้นเลยหรอ แบบว่าเข้าไปยืนด่าเราอ่ะต่อหน้าร้านค้าเขายังไม่อายเลยอ่ะแล้วเรื่องแค่นี้ของเราเขาก็อายอ่ะทำไมอ่ะ แล้วก็ชอบมาบ่นเราว่าเลี้ยงเสียข้าวสุกอ่ะ ก็อยากจะเล่าเรื่องก่อนหน้านี้ก่อนคือประมาณ 3 ปีที่แล้วก่อนโควิด พ่อกับแม่เราเขามาถามเราว่าอยากไปเรียนที่นู่นกับเขาไหมเราก็บอกว่าไปตอนไปเขาก็ดูจะไม่ได้เสียค่าใช้จ่ายอะไรเยอะกับเรามาก แต่พอสงกรานต์เข้าพ่อมาพูดเรื่องนี้กับเราเขาบอกว่าก่อนเรามากอยู่กับเขาเสียตังค์กับอาเราอ่ะตั้งเกือบ 30,000 บาทเพื่อเอาตัวเรามาอยู่กับเขาอ่ะ คือแบบห่ะ แล้วช่วงปีใหม่ก็เหมือนกันเขาดาวน์รถมาให้เราแล้วจะให้พ่อเราออกตังค์ช่วยคือเป็นช่วงโบนัสด้วยไงเขาดาวน์รถมาเท่าไหร่ไม่รู้แต่เรารู้แค่ว่าพ่อเราอ่ะช่วยเขา 20,000 บาทแล้วคือว่าหลังๆพี่เรากลับบ้านมานะคะเขาก็จะใช้รถในการขี่ไปไหนมาไหน ทำให้หนูแบบว่าไม่มีรถใช้ค่ะคุณย่าไปออกรถมือสองมาให้แล้วพอมีรถมือสองเขาก็ไม่ให้หนูขี่รถขนาดนั้นอีกเลยอ่ะก็เท่ากับว่าไม่ใช่ของหนูแล้ว ออพี่หนูไปทำงานได้ 2-3 อาทิตย์แล้วนะคะ สุดท้ายพ่อเราก็ต้องมาออกตังค์ช่วยคันนี้อีก กลับมาเข้าประเด็นนะคะ คือเรามีความคิดอย่างนี้เงินนั่นน่ะเราก็เป็นคนไปหามา เราก็แค่อยากจะตอบแทนตัวเองแล้วเราผิดหรอผิดขนาดที่ต้องไล่ไปตายเลยหรอ เขาก็ไม่ได้อยากจะอยู่ขนาดนั้นหรอกแต่ก็เพราะไม่มีญาติคนอื่นแล้ว ญาติของแม่ก็อยู่ที่อุบลนู่น ต่อจากนี้ก็ได้แค่บอกตัวเองว่าต้องอยู่ให้ได้นะไม่มีใครมาคอยดูแลเราตลอดไปหรอกเรื่องนี้ก็ทำให้เราไม่อยากกินอะไรแล้วอ่ะ รู้สึกคิดว่ากินไปก็ผิดอีก  จากที่เคยมีความสุขกับการได้กินอะไรอ่ะมันเหมือนกับว่าไม่ได้ถ้าทำแบบนี้จะโดนว่าจะโดนด่าจะโดนนู่นนี่นั่น ก็หวังว่าเราจะมีชีวิตอยู่รอดในสังคมแบบนี้นะคะ สุดท้ายก็ได้แค่บอกตัวเองล่ะค่ะ 
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านด้วยนะคะ และก็ช่วยแสดงความคิดเห็นแบบมีมารยาทและสุภาพด้วยนะคะ เพราะเราก็เป็นคนที่ค่อนข้างที่จะคิดเยอะค่ะ ขอตัวลาไปก่อนนะคะ