เราขอใช้พื้นที่นี้มาระบายนิดนึงนะคะเราเป็นเด็ก14ปีที่ต้องมารับความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เด็ก
เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นคนนึงที่นิสัยแยมาก เมื่อก่อนเราพูดจาตรงเดินไปพูดแรงมากและแถมนินทาเพื่อนในห้องด้านลบไม่เป็นจริงอีก จนตอนนั้นเพื่อนได้มาเคลียร์กับเรา ตอนนั้นคือความรู้สึกอยากร้องไห้คือออกมาเต็มอก แต่ไม่กล้าร้อง แต่ปัจจุบันเรากับเพื่อนกลับมาคุยกันเล่นกันตามปกติแล้วค่ะ แต่ถึงเรื่องนั้นจะผ่านมา7-8เดือนได้เราก็รู้สึกไม่กล้าคุยกับใครอยู่ดี เวลาเราอยู่ในห้องเรียนเราก็มักจะมีความรู้สึกผิด,น้อยใจ,อยากร้องไห้,กังวล,เครียด อยู่ตลอดเวลา จนส่งผลให้เราพูดน้อยลงกับเพื่อนในห้อง ไม่กล้าแสดงออกเหมือนเมื่อก่อน และไม่กล้าทำอะไรเพราะเราทำอะไรก็ผิดไปหมดด้วยความที่เพื่อนทั้งห้องเกลียดเรา ตั้งแต่เพื่อนมาเคลียร์เราแทบจะร้องไห้เกือบทุกวันเลย เรากลับบ้านมาก็ชอบถามตัวเองอยู่ตลอดว่าควรเปลี่ยนตัวเองดีมั้ยแบบว่าเอาให้ไม่เหลือความเป็นตัวเองเหลืออยู่เลยหรือควรทำอย่างไร ตอนนี้รู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเวลาแต่ร้องไม่ออกแล้วเหมือนน้ำตามันจะหมดแล้ว เราเครียดมากจนนอนไม่ครบ6-10ชม.ต่อวัน เรานอนแค่4ชม./วัน ซึ่งเรารู้ว่านั้นส่งผลเสียมากๆสำหรับเด็กอายุ14แต่มันนอนไม่หลับทุกคืนมักคิดว่า ทำไมไม่มีคนอยู่ข้างเราเลยไม่มีคนโอบกอดเราเลยทำไมมีแต่คนเกลียดเราและทำให้เราไม่ชอบตัวเองสุดๆ เราอยากหาหมอแต่ที่บ้านบอกว่าเป็นเรื่องปัญญาอ่อนจะไปหาให้เปลืองตังค์ทำไม ตอนนี้เรารู้มาตลอดว่าจิตใจเราแย่มากๆแล้วแต่เราไม่รู้ว่าควรรักษาอย่างไร มันคิดมากแต่ไม่ถึงขั้นคิดอยากจะคตต. เพราะเราเวลาจะคิดแบบนั้นเราจะดึงสติว่าทำไม่ได้นะเกิดมาทั้งทีใช้ชีวิตให้คุ้มหน่อย แต่ตอนนี้เราเหนื่อยแล้ว คิดมากทุกวัน เครียดทั้งเรื่องสังคมเพื่อนในรร.,การเรียน,การงาน,ครอบครัว,คนที่บ้าน,การนอน,เราเครียดไปหมดทุกอย่างจิตใจเราโครตของโครตจะแย่เลย เรามีคำถามมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เราเกิดมาทำไม,ทำไมเพื่อนต้องเกลียดเราขนาดนี้ทั้งๆที่เราก็ปรับตัวแล้ว,เราควรจัดการกับความรู้สึกเราอย่างไร,ทำไมถึงอยากร้องไห้ตลอดเวลา,นี่คือเด็กอายุแค่14ต้องมารับความรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วยหรอ,ทุกวันนี้เรามีความสุขแล้วหรอ ความรู้สึกมันถ่าโถมมาตอนนี้เราไม่รู้แล้วว่าเราควรทำอย่างไรให้จิตใจเรามันดีขึ้น วอนกราบเท้าผู้รู้ช่วยบอกหนูทีค่ะ อายุแค่14ต้องมารับความรู้สึกเจ็บปวดใจอะไรขนาดนี้ด้วยหรอคะ😭