ตอนนี้หนูอยู่มัธยมต้นค่ะ หนูเป็นเด็กที่เรียนไม่เก่งแต่เด็กค่ะ ตอนประถมเป็นเด็กสายกิจกรรมมากกว่าเรียน ชอบเต้นชอบรำค่ะ ช่วงป.1-3 ชอบเรียนมากค่ะแต่ดันเรียนไม่เก่งหนูก็จะพยายามถามครูตลอดเวลาค่ะแต่พอช่วงโควิดเรียนออนไลน์ป.4หนูก็ไม่ได้เจอเพื่อนๆหนูยิ่งชอบค่ะได้เกรดสี่ทุกวิชาเพราะไม่ชอบเรียนกับคนเยอะๆ พอเปิดเทอมป.5 ชีวิตการเรียนหนูเปลี่ยนไปทันทีค่ะ เรียนเริ่มยากขึ้นหนูเริ่มงงๆกับเรื่องที่เรียนโดยเฉพาะคณิตค่ะ พอคุณครูให้ทำงานหนูจะชอบขอให้เพื่อนอธิบายเรื่องที่เรียนค่ะ แต่เพื่อนสอนทีไรจะต้องมีด่ามีว่าตลอดเลยค่ะ ช่วงป.5 ไม่เท่าไหร่พอป.6 เหมือนทุกคนเริ่มที่จะโตแล้วมันจะเริ่มมีการล้อเรื่องการเรียนกันค่ะ เช่นตอนหนูขอให้เพื่อนสอนการบ้านเรื่องที่หนูไม่เข้าในเพื่อนจะตอบกลับมาว่า “เรื่องง่ายๆแค่นี้ ทำไมทำไม่ได้”หรือ “ง่ายแค่นี้ทำไม่ได้หรอ อีโv่” แล้วทำหน้าเหมือนหนูดูเป็นคนที่โง่มากๆค่ะ หลังจากนั้นมาเพื่อนก็จะชอบพูดแบบนี้ซ้ำๆบ่อยๆจนหนูร็สึกว่าหนูเป็นคนเรียนไม่เก่ง หนูไม่กล้าบอกเพื่อนหรือถามเพื่อนคนไหนเลยเรื่องการบ้านคณิตเพราะหนูอายเพื่อนค่ะ เวลาเพื่อนคุยเรื่องนี้กันก็จะชอบถามหนูว่า "เรื่องนี้โคตรง่ายอ่ะ ทำได้ใช่ป่ะ" หนูก็ไม่กล้าพูดตรงๆว่าหนูไม่เข้าใจ เพราะกลัวเพื่อนจะขำ หนูกลายเป็นคนไม่กล้าถามไม่กล้าขอให้คนอื่นช่วยเรื่องเรียนคณิตเลย
ตัดมาที่ตอนนี้ที่อยู่ม.1 หนูย้ายรรใหม่และก็เจอกับเพื่อนใหม่ เพื่อนสองคนนี้น่ารักมากๆค่ะ แต่พอมาเรื่องเรียนคณิตทีไรหนูไม่กล้าถามหรือให้เพื่อนสองคนนี้ช่วยเลยค่ะ ได้แต่ลอกงานและไปเรียนพิเศษเสริมแทน ขนาดเรียนเสริมหนูยังไม่กล้าถามครูเลยค่ะ พอม.1 มันก็ยิ่งเรียนยากและจากปกติที่หนูจะปรึกษาเรื่องเรียนกับพี่ชายหนูตอนนี้หนูไม่สามารถคุยกับพี่ได้แล้วค่ะเพราะพี่ชายขึ้นมหาลัยแล้ว พี่เค้าแทบจะไม่ว่างแถมอยู่หอด้วยค่ะ หนูไม่มีใครคุยด้วยเลยมันรู้สึกเหงาและเศร้ามากๆค่ะ และมีคาบคณิตเสริมอยู่คาบนึงค่ะ หนูไม่ได้ติวมาก่อนสอบย่อยหนูเลยทำไม่ได้เลยค่ะ เพื่อนสองคนของหนูเค้าก็ไปพูดกันอยู่สองคนว่า สงสารหนูเค้าอยากให้หนูเรียนดีขึ้นอยากช่วยหนู แต่หนูกกลับรู้สึกเศร้าหนักมากๆค่ะแทนที่จะดีใจเพราะเพื่อนกลุ่มเก่าหนูชอบนินทาหนูไปทุกอย่าง เรื่องการเรียน เรื่องหน้าตา หนูเลยกังวลว่าเพื่อนใหม่สองคนของหนูเค้าได้พูดอะไรเกี่ยวกับหนูไปมากกว่านี้มั้ย หนูรู้สึกอับอายสุดๆค่ะ
ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับใครเลยค่ะ อยากเก็บไว้คนเดียว และถ้าเพื่อนมารู้เรื่องนี้หนูก็กลัวเพื่อนจะรู้สึกไม่ดีหรือเพื่อนจะโทษตัวเอง หนูเลยมาเขียนค่ะ หนูอยากเรียนเก่งแต่หนูอาย หนูไม่กล้าถาม ไม่กล้าลองเลยค่ะ ม.ปลายก็มีแพลนจะไปต่อที่อื่นซึ่งสอบคณิตยากมากๆหนูกลัวว่าจะสอบไม่ได้ค่ะ กังวลสุดๆค่ะ แม้จะมีคนปลอบแค่ไหนก็ยังเป็นแบบเดิมตลอดค่ะ ยิ่งพ่อกับแม่ หนูยิ่งไม่กล้าเล่าเลยค่ะ คุณแม่จะโทษว่าหนูไม่ตั้งใจเรียนเอง แถมคุณแม่อยากให้เข้าจุฬาด้วยค่ะ หนูรู้สึกว่าตัวหนูไม่มีอะไรดีเลยค่ะ วาดรูปก็ไม่สวย เต้นก็ไม่เก่ง สวยก็ไม่สวย  ยังเป็นคนอารมร์ร้อนอีก หนูอยากเปลี่ยนตัวเองจริงๆค่ะ