ทำไมเวลาที่เราเศร้าหรือเสียใจกับเรื่องที่เล็กแล้วก็เรื่องที่ใหญ่ พ่อกับแม่ถึงไม่เข้าใจเราไม่ปลอบเราแต่หาว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระปัญญาอ่อนไป เรานั่งร้องไห้กับตัวเองคนเดียวทุกวันโดนที่ไม่มีใครปลอบเราเข้มแข็งด้วยตัวเองตลอด แต่ทำไมเวลาที่พ่อกับแม่เหนื่อยท้อเราต้องไปอยู่ข้างๆเค้าละคะทั้งๆที่เค้าไม่เคยอยู่ข้างเราเลย มีแต่กดดันต้องทำในสิ่งที่เค้าวางไว้ตลอด ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ค่ะ